Η ηθική νομιμοποίηση της πολιτικής βίας

Της Νέλλυ Ψαρρού

Πριν από τρία χρόνια εξέδωσα το βιβλίο Ταξίδι στη Σαμοθράκη: ένα πολιτικό ημερολόγιο, στο οποίο επιχείρησα την ανάλυση της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα έτσι όπως αυτή καταγραφόταν τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά και του διολισθήματός του όπως ήδη διαφαινόταν – ναι, οι κοινωνικές επιστήμες μπορούν να κάνουν προβλέψεις για το μέλλον, μην έχετε αμφιβολία. Προς το τέλος του βιβλίου μου, όπου αναφέρομαι εκτενώς στο ζήτημα της πολιτικής βίας και στη διάθεση των πολιτών «Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» ήδη από το 2007-8, γράφω τα εξής:

…παρά τα θεσμικά και ουσιαστικά κωλύματα, εφόσον το πολιτικό σύστημα αφήνει ακόμα κάποιες, έστω και ελάχιστες, διεξόδους ειρηνικής αντίστασης, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ασκήσει βία εάν δεν τις εξαντλήσει.

Γράφοντας αυτά, αποφάσισα να ερευνήσω εάν βρισκόμαστε στη φάση κατά την οποία η μαζική πολιτική βία έχει ηθική νομιμοποίηση στην Ελλάδα σήμερα, αν δηλαδή το πολιτικό σύστημα αφήνει κάποιες, έστω και ελάχιστες, διεξόδους ειρηνικής αντίστασης. Ξεκίνησα αυτό το «πείραμα» ενόσω έγραφα το βιβλίο μου, το 2008, και το ολοκλήρωσα πριν λίγους μήνες. Το πείραμα αυτό συνίστατο στο εξής: επεδίωξα να επιλύσω οποιοδήποτε πρόβλημα είχα με τη δημόσια διοίκηση ή ακόμη και με ιδιώτες (στο βαθμό που παραβίαζαν τη νομιμότητα) μέσω των θεσμικών διαδικασιών που προβλέπει το κράτος και οι νόμοι του. Το έκανα σε τέτοιο βαθμό, και με τόση επιμονή, που σε άλλη περίπτωση θα θεωρούσε εύκολα κανείς ότι… δεν έχω καλύτερη δουλειά να κάνω, ότι είμαι «δικομανής» κλπ. Για μένα όμως ήταν θέμα ερευνητικό. Ξεκίνησα λοιπόν αυτή την έρευνα ...
Η συνέχεια: http://www.nellypsarrou.com/index.php?option=com_content&task=view&id=302&Itemid=63