Σύμφωνα με μια μελέτη του Υπουργείου Γεωργίας της Γερμανίας, η οποία παρουσιάσθηκε την περασμένη εβδομάδα, οι Γερμανοί πετάνε στα σκουπίδια κάθε χρόνο 6,7 εκατ. τόνους τροφίμων. Αντιστοιχούν 82 κιλά κατά κεφαλήν. Μια μεγάλη σπατάλη.
Το υπουργείο ξεκίνησε μια καμπάνια, επικεντρωμένη βασικά στο γεγονός ότι πολλά τρόφιμα δεν χαλάνε μετά την ημερομηνία λήξης : «πάρα πολύ καλό για να πάει στον κάδο σκουπιδιών» είναι το σύνθημα. Και προτείνει στους καταναλωτές να έχουν εμπιστοσύνη ξανά στην όσφρηση και στη γεύση τους, να τα δοκιμάζουν και να μη τα πετάνε αυτόματα στα σκουπίδια, επειδή «έληξαν».
Σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με υπολογισμούς του παγκόσμιου οργανισμού για τη διατροφή FAO, το ένα τρίτο περίπου της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων καταλήγει στα σκουπίδια. Η δε Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρεί ότι το 40% των πεταμένων τροφίμων αφορά στη διαλογή που γίνεται από τους ίδιους τους παραγωγούς και τους συσκευαστές. Είναι υποχρεωμένοι να τα πετούν, επειδή δεν είναι εμπορεύσιμα και το σύστημα των εμπόρων και αλυσίδων διατροφής δεν τα διακινεί, παρόλο που έχουν διατροφική αξία, μπορεί να είναι εύγεστα και ποιοτικά.
Το θέμα λοιπόν δεν έχει να κάνει μόνο με την ημερομηνία λήξης των τροφίμων. Μεγάλο μέρος των πεταμένων τροφίμων δεν είναι καν συσκευασμένα, για να έχουν ημερομηνία λήξης, όπως τα φρούτα και τα λαχανικά. Το ζήτημα είναι συνδεδεμένο με το καταναλωτικό πρότυπο γενικότερα και με την κοινωνία του «πετάγματος» και της παραγωγής σκουπιδιών, η οποία δε μπορεί να συνεχισθεί, γιατί δεν έχει μέλλον, ούτε και η γερμανική.
Δεν χρειάζεται βέβαια να μιλήσουμε για την ελληνική και το τι πέταγε στα σκουπίδια μέχρι τώρα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Η φτώχεια επελαύνει και στη Γερμανία
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ίδια ώρα που οι γερμανικοί δείκτες για την οικονομία και την ανάπτυξη ευημερούν, ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της κοινωνίας του Βερολίνου φαίνεται πως… δυσ-ημερεί! Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, όλο και περισσότεροι άνθρωποι στο Βερολίνο καταφεύγουν στη συλλογή άδειων πλαστικών ή γυάλινων φιαλών από τα σκουπίδια, τις οποίες ύστερα επιστρέφουν σε σουπερμάρκετ και τοπικά καταστήματα για λίγα μόλις σεντς, ώστε να καταφέρουν να συμπληρώσουν το γλίσχρο εισόδημά τους.
Αυτό που προκαλεί βέβαια αίσθηση είναι το γεγονός πως δεν πρόκειται για άστεγους ή εξαθλιωμένους ρακοσυλλέκτες ή ακόμα και τοξικομανείς όπως συνηθιζόταν μέχρι τώρα. Πρόκειται για συνταξιούχους ή ανέργους στο Βερολίνο οι οποίοι δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα προς το ζην και καταφεύγουν ολοένα και περισσότερα σε αυτή τη πρακτική προκειμένου να τα βγάλουν πέρα.