Κοινωνικός κανιβαλισμός αντί αλληλεγγύης: όλοι εναντίον όλων

Η προκλητικότητα του θεσμοποιημένου κυρίαρχου λόγου της κυβέρνησης και των ΜΜΕ:
τα συμφέροντα διαφορετικών μερίδων των εκμεταλλευομένων συγκρούονται και η κυβέρνηση ως αμερόληπτος διαιτητής, από τον γυάλινο πύργο της, παρεμβαίνει για να ρυθμίσει τη λειτουργία της κοινωνίας, προασπίζοντας τους πιο αδύναμους (στο πρώτο επιπεδο τους ιδιωτικούς υπαλλήλους απέναντι στους δημόσιους, ενώ στο δεύτερο τους ανέργους απέναντι στους ιδιωτικούς). Όμως πάντοτε θα εφευρίσκεται ένας ακόμη πιο αδύναμος, που θα δημιουργείται από τις ίδιες τις μνημονιακές πολιτικές. Και χωρίς να γίνει αντιληπτό, και οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι ιδιωτικοί και οι άνεργοι θα γίνουν "οι πιο αδύναμοι". Θα περάσουν όλοι στους "απο κάτω"
Η υιοθέτηση αυτών των πολιτικών υπόσχεται ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, αρκεί να υποστούν οι αδύναμοι τώρα κάποιες θυσίες για να βοηθήσουν τους περισσότερους αδύναμους. Αυτή όμως η πολιτική δεν θα έχει τελειωμό. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός δεν είναι μία πρακτική που σταματάει κάπου, αλλά αντιθέτως γεννάει περισσότερο ανταγωνισμό στους "απο κάτω", προς μεγάλη ανακούφιση των "από πάνω"