Πολιτοφυλακές, το νέο πεδίο δράσης του φασισμού

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, η προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί τη φθορά που του προξενεί η ψήφιση (με πόνο ψυχής!) νεοφιλελεύθερων μέτρων λιτότητας, καθώς και η αναζήτηση πολιτικών συμμαχιών που θα δίνουν χαρακτήρα μονόδρομου στην εφαρμοζόμενη πολιτική, δημιουργούν ένα σχιζοφρενικό σκηνικό όπου σε πρώτη ανάγνωση, η εθνικοφροσύνη και τα παρακλάδια της εμφανίζονται να διασπώνται σε δύο αντιμαχόμενες τάσεις, δημιουργώντας σε κάποιους την αίσθηση ότη υπάρχει συστημική και αντισυστημική ακροδεξιά. Άλλωστε, άλλοι ψηφίζουν μνημόνια και συγκυβερνούν με τραπεζοτσολιάδες για να μας σώσουν από τον κομμουνισμό -όπως άφηνε να εννοηθεί ο Καρατζαφέρης, πριν αλλαξοπιστήσει και περάσει στο αντιμνημονιακό τόξο, δηλαδή ασφαλώς, στις δυνάμεις που παλεύουν για τον κομμουνισμό- και οι άλλοι, οι πιο «αγνοί» εθνικοπατριώτες, που διατυμπανίζουν σχεδόν από την αρχή την αντίθεσή τους στο «ξεπούλημα της χώρας» και στην «προσπάθεια των ξένων να εξαφανίσουν την Ελλάδα». Παράλληλα αυξάνονται κι οι φωνές, από «πλατειακούς» μέχρι κάποια κομμάτια της αριστεράς, που θεωρούν ότι μπορεί μεν να διαφωνούν σε κάποια σημεία με τους εκφραστές της «αντιμνημονιακής» εθνικοφροσύνης, αλλά είναι δυνατό όλοι αυτοί να ενσωματωθούν σ’ένα μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα;
Η συνέχεια