ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ (ΕτΔ) και ΔΙΟΝΥΣΟΣ Πολίτης
«Shake your chains to earth like dew Which in sleep had fallen on you» (Percy Bysshe Shelley)
ΝΟΜΟΣ: Απόφαση – κανόνας που λαμβάνεται με μοναδικό θεσμικό τρόπο («θεσμίζουσα δραστηριότητα της συλλογικότητας», Καστοριάδης, 1995:149), εκφράζει κωδικοποιημένα το αποτέλεσμα της ελεύθερης άσκησης της πολιτικής πρακτικής* και ρυθμίζει τα πλαίσια λειτουργίας του Δήμου ή της Πόλεως, ήτοι τις συνθήκες συνύπαρξης των ανθρώπων σε ενσυνειδήτως οργανωμένη και αυτοελεγχόμενη κατά τα ανωτέρω (2.2. παρόντος) ένωση ελεύθερων προσώπων. («Όταν ο δήμος εγκαθιδρύει την δημοκρατία, κάνει φιλοσοφία: Ανοίγει το ερώτημα της προέλευσης και του θεμελίου του νόμου», Καστοριάδης, 1995:148).
* Ο πολίτης ορίζει χωρίς καμία δέσμευση και εξάρτηση από εξωτερικούς παράγοντες το περιεχόμενο της αιδούς και της δικαιοσύνης (Πλάτων, Πρωταγόρας 322δ), ήτοι ασκεί την ελεύθερη πολιτική πρακτική.
Οι ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ είναι:
-γενικές και αφορούν το γενικότερο σύνολο (στην παρούσα πραγματικότητα:
γενικότερο σύνολο = οι πολίτες του κράτους, όπως αυτό ορίζεται δια των γεωγραφικών συνόρων)
-μερικές και αφορούν μόνο μέρος του γενικότερου συνόλου, αρκεί να μην έρχονται σε αντίθεση με τις αποφάσεις αυτού του γενικότερου συνόλου
-ατομικές και αφορούν μόνο το άτομο που τις παίρνει, αρκεί να μην έρχονται σε αντίθεση με τις αποφάσεις του γενικότερου συνόλου και/ή μέρους (κατά περίπτωση) του γενικότερου συνόλου.
Σημείωση: Αν ένα πρόσωπο ή μία ορισμένη μειοψηφία (του γενικότερου συνόλου ή μέρους του) που δεν ψήφισε μία απόφαση επιθυμεί να μην συμμορφωθεί με την απόφαση αυτή μπορεί να το κάνει εφ’ όσον πάψει να είναι μέλος του μερικού ή του γενικότερου συνόλου που πήρε την εν λόγω απόφαση και εφ’ όσον η πράξη αυτή του προσώπου ή της μειοψηφίας δεν στέκεται εμπόδιο στην εφαρμογή της απόφασης.
«Let a great assembly be, of the fearless, of the free» (Percy Bysshe Shelley)
ΘΕΣΜΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΟΜΩΝ: Εκκλησία του Δήμου (ΕτΔ), η οποία ορίζεται από τα εξής χαρακτηριστικά:
-Αυτονομία, αυτοδικία και αυτοτέλεια (Θουκυδίδης), [και πάντως όχι ως αντίδραση σε κάτι που υπάρχει στην πραγματικότητα ή στην φαντασία και που ορίζεται αυθαιρέτως ή μη ως αρνητικό, κακό κ.λπ. (εξουσία πολιτική και οικονομική, κυβέρνηση, κρίση, ΔΝΤ, Διάβολος κ.ά.) (ίδετε και Taguieff, ό. π.)].
-«Κρίσιμη μάζα» συμμετεχόντων («δήμος πληθύων»), [επιπλέον και ως πρώτο βήμα ελέγχου της δημαγωγίας και της επικράτησης μειοψηφιών και ομάδων οργανωμένων εκτός ΕτΔ… (κυρίαρχες ή μη ελίτ, ομάδες ιδεολογικών, οικονομικών και εξουσιαστικών συμφερόντων, σωτηριολογικές «κοινότητες» και ποικίλων ειδών και μορφών αυτοθαυμαζόμενα «δίκτυα», φιλανθρωπικές και θρησκευτικές οργανώσεις κ.λπ.)] Η έλλειψη «κρίσιμης μάζας» συνεπάγεται την ακύρωση της ΕτΔ.
[Σημειώσεις:
α). Για τον καθορισμό της «κρίσιμης μάζας», ως ποσοστού του συγκεκριμένου γενικότερου συνόλου προσώπων, οι οποίοι συγκροτούν – μετά από ελεύθερη επιλογή – κοινότητα πολιτών (Δήμος), λαμβάνεται μεταξύ άλλων υπ’ όψιν και το γεγονός ότι ως Δήμος νοείται ΟΛΟ το πλήθος των ανθρώπων που συναποτελούν το συγκεκριμένο γενικότερο σύνολο (των βρεφών και των κατά περίπτωση ασθενών λ.χ. συμπεριλαμβανομένων, χωρίς να είναι απαραίτητη η συμμετοχή αυτών στην Εκκλησία του Δήμου) (ίδετε και Glotz, 1989:181).
β). Οι οργανωμένες επί τη βάσει συμφερόντων, απόψεων, γνωμών, ιδεολογιών κ.λπ. εκτός ΕτΔ μειοψηφίες και ομάδες ‘διοχετεύουν’ πιθανώς τις αποφάσεις τους στην ΕτΔ. Αυτό ούτε αντιδημοκρατικό είναι ούτε έχει κάποια αρνητική επίδραση επί της ΕτΔ, δεδομένου ότι οι αγορεύσεις και οι προτάσεις εντός της ΕτΔ είναι αποκλειστικώς ατομικές, ασχέτως εάν το άτομο επιθυμεί να αυτοπαρουσιάζεται ως εκπρόσωπος λ.χ. συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, του θεού ή της τάδε φασιστικής ή δημοκρατικής ή οικολογικής ή λαϊκής κ.λπ. οργάνωσης ή ομάδας [“...directly democratic institutions open a public space in which everyone, if they so choose, can come together in a deliberative and decision-making body; a space where everyone has the opportunity to persuade and be persuaded; a space where no discussion or decision is ever hidden, and where it can always be returned to for scrutiny, accountability, or rethinking” (Milstein, 2010:107).
γ) Η φυσική ηγεσία και η επιχειρηματολογία και ανταλλαγή απόψεων και ιδεών κ.λπ. ως συστατικά στοιχεία λειτουργίας του ελεύθερου «δημόσιου χώρου» (αγοράς) δεν εντάσσονται στις περιπτώσεις της προηγούμενης (β) σημείωσης...
Εκκλησία του Δήμου και Δήμος δεν συμπίπτουν απαραιτήτως ως έννοιες. Η Εκκλησία του Δήμου μπορεί να είναι υποσύνολο, μέρος του Δήμου.
Η δημοκρατία [ «Χρώμεθα γαρ πολιτεία ου ζηλούση τους των πέλας νόμους, παράδειγμα δε μάλλον αυτοί όντες τισίν ή μιμούμενοι ετέρους. Και όνομα μεν δια το μη ες ολίγους αλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται (η υπογρ, δική μου, σ.σ.)» (Θουκυδίδης, ΙΙ,37) και «...ο όρος “Δημοκρατία” σημαίνει στο Βυζάντιο οχλοκρατία και διατάραξη της τάξης, που τιμωρείται από το νόμο...» (Γλύκατζη-Αρβελέρ, 2009:264)] δεν χρειάζεται έτοιμες λύσεις σωτηρίας, οι οποίες προβάλλονται ως θέσφατα και/ή γενικής ισχύος αλήθειες και υφαίνονται από μειονοτικές ελίτ δήθεν ενημερωμένων, δήθεν προοδευτικών και επαναστατών διανοουμένων – idiotae intellectuales - [«Και οι φαυλότεροι γνώμην ως τα πλείω περιεγίγνοντο» (Θουκυδίδης, ΙΙΙ, 83)] , δήθεν δημοκρατών, δήθεν γνωστών του μαρξισμού και των κάθε είδους «τι να κάνουμε;», δήθεν “πρωτοποριών”, δήθεν καλοπροαίρετων φιλανθρώπων και υπερασπιστών του «τρίτου κόσμου», των εργατών, των αδικουμένων, των εκμεταλλευομένων, του περιβάλλοντος, των ενήλικων και ανήλικων μεταναστών, δήθεν ειδημόνων περί του ‘σωστού’ τρόπου ζωής και διατροφής… ‘Λύσεις’ ‘σωτηρίας’ έχουν προβάλλει και/ή έχουν επιβάλλει πολλοί στην ιστορία… Από θρησκείες και εκκλησίες μέχρι παντός είδους βασιλείες, «λαϊκές δημοκρατίες», «‘λαϊκές’ συνελεύσεις» και «πλατείες (sic)», κοινοβούλια, Βουλές, ολοκληρωτισμοί, αυτοκρατορίες, φασισμοί και δικτατορίες [συμπεριλαμβανομένων και των δικτατοριών που στο όνομα της «αρχής της κυριαρχίας του λαού» μεταβαπτίζονται αναίσχυντα σε οικτρή και παρανοϊκή «επαναστατική δημοκρατική δικτατορία (του προλεταριάτου και της αγροτιάς)»] …
Η δημοκρατία αυτά που χρειάζεται (και που την ορίζουν) είναι
-Το ιδεώδες της ισορροπίας «ανάμεσα στη δημόσια δύναμη και την ατομική ελευθερία», όπως «καλύτερα ίσως από κάθε άλλο θεσμό» το αποκαλύπτει η δικαιοσύνη (Glotz, 1989:240) δια των «πολυμελών λαϊκών δικαστηρίων, τα μέλη των οποίων ορίζονται με κλήρωση από το σύνολο των πολιτών» (1.2.3. παρόντος) και
- Η λειτουργία της ΕτΔ και η εφαρμογή των αποφάσεών της. Οι προτάσεις επί του πρακτέου γίνονται στην ΕτΔ, οι αποφάσεις λαμβάνονται στην ΕτΔ και ο τρόπος εφαρμογής τους ορίζεται απ’ την ΕτΔ.
Οποιαδήποτε άλλη διαδικασία που έχει την απαίτηση οι αποφάσεις της να εισακούονται από το συγκεκριμένο γενικότερο κατά τα ανωτέρω [2.2., 4.2.1., 4.3.2. (σημείωση α) παρόντος] σύνολο πολιτών και να αποτελούν νόμους – ρυθμιστικούς κανόνες (4.1. παρόντος) του Δήμου ή της Πόλεως αποτελεί ολοκληρωτική τακτική και αντιδημοκρατική φασιστική πρακτική.
Η ΕτΔ δεν είναι πρόταση, λύση, ιδεολογία, μηχανισμός οργάνωσης ή πολιτικό σύστημα , είναι πολιτική αρχή (political principle), η οποία ουσιαστικώς ορίζει καθ’ ολοκληρίαν το σύστημα αξιών κοινωνικής ηθικής (δημόσιας αρετής), πολιτικής και οικονομίας που συναποτελούν την έννοια της δημοκρατίας.. Η ΕτΔ ορίζει την δημοκρατία και είναι υπεράνω αυτής. Το πλεονέκτημά της έναντι των πολιτικών συστημάτων (πολιτευμάτων) είναι ότι μπορεί και λειτουργεί αυτόνομα, δια της αυτοθέσμισης, χωρίς να χρειάζεται προς τούτο την υποστήριξη ή ‘υποστήριξη’ οποιουδήποτε πολιτικού συστήματος ή άλλων εξωτερικών παραγόντων (θεών, ιερέων, μάγων, βασιλιάδων, «δικτύων», «κοινοτήτων», αυθεντιών, αφηρημένων ‘νόμων’ της ‘ιστορίας’ ή φανταστικών ‘νόμων’ της ‘φύσης’), γεγονός που εν εναντία περιπτώσει θα συνεπαγόταν την ανάγκη ύπαρξης κυριαρχούσας επί του συνόλου των προσώπων εξουσίας, ξέχωρης και κατ’ ουσίαν αυτονομημένης απ’ την αδιάσπαστη κοινωνία των πολιτών [pueblo unido – {«Η ενότητα του πολιτικού σώματος πρέπει να διαφυλάσσεται ακόμη και ενάντια στις ακραίες μορφές της πολιτικής σύγκρουσης...» ( Καστοριάδης, 1995:195)}].
Αν θεωρήσουμε το σύστημα αξιών της δημοκρατίας ως πολιτικό σύστημα, τότε η δημοκρατία είναι το μόνο πολιτικό σύστημα που ορίζεται απ’ την ΕτΔ.
Έτσι ως Δημοκρατία δεν ορίζεται η σύμπτωση ή μη των θελήσεων και των απόψεων, αλλά ο δια της ΕτΔ συγκεκριμένος τρόπος λήψης και εφαρμογής (δια της κωδικοποίησής των) των αποφάσεων, ανεξάρτητα από τις απόψεις που εκφράστηκαν κατά την προηγηθείσα των αποφάσεων συζήτηση («πρώτον μεν γαρ ουκ έστιν η ομόνοια εν τοις νοητοίς αλλ’ εν τοις πρακτοίς, και εν τούτοις ουχ η νοούσι ταυτόν, αλλ’ η άμα τω ταυτόν νοείν προαίρεσιν έχουσιν περί α νοούσιν επί ταυτά», Αριστοτέλης, Ηθικά Μεγάλα, 1212α 18-21).
Ή αποφασίζει δια της ΕτΔ το πλήθος των προσώπων που συγκροτείται σε δήμο (πολίτες) ή αλλιώς δεν έχουμε δημοκρατία …
(Σημείωση: Όπως τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα μπορεί να αποτελούν πολιτικά συστήματα που αντικαθιστούν τις δικτατορίες, έτσι και η δημοκρατία (δια της ΕτΔ) μπορεί να αποτελεί πολιτικό σύστημα που αντικαθιστά τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα).
Η ΕτΔ δεν αναιρεί την ανθρώπινη φύση, όπως αυτή εκδηλώνεται στην γενικότητα της κοινωνικής συμβίωσης και οργάνωσης καθ’ όλη τη γνωστή ιστορία του ανθρώπου
[«Our societies are never harmonious ensembles. This is only the fantasy through which they attempt to constitute and reconstitute themselves» (Stavrakakis, 1999:74),
«Freedom is never a done deal, nor is it a fixed notion. New forms of domination will probably always rear their ugly heads» (Milstein, ό.π.) και
Αριστοτέλης, Πολιτικά III, 1276b 40 – 1277a 4 και V, 1303b 18 – 1307a 27]
και δεν έχει ως σκοπό την δημιουργία «θαυμαστών κόσμων» της αρρωστημένης ‘αγάπης’ όλων προς όλους και της «ανεκτικότητας» των αδαών ούτε παραδείσων, όπου ο λύκος θα κοιμάται αγκαλιά με το αρνάκι και το λιοντάρι θα τρώει πράσινο χορταράκι παρέα με το ελάφι...
Η ΕτΔ δεν είναι σκοπός, είναι μέσον...
Σημειώσεις:
α) Υπ’ όψιν η «γραφή παρανόμων», η «απάτη του δήμου» και «τον νόμον μη επιτήδειον είναι» των αρχαίων Ελλήνων...
[ «...είχε ληφθεί σοβαρή μέριμνα, ώστε η κυριαρχία που χάριζε στον δήμο το πολίτευμα, να μην αποβαίνει σε βάρος του. Σκληρές ήταν οι τιμωρίες που επιβάλλονταν σε εκείνους που επιχειρούσαν να εκμεταλλευθούν το δικαίωμα του λόγου, που με γενναιοδωρία προσέφερε η δημοκρατία, για να επιτύχουν αποφάσεις αντίθετες προς το κρατικό συμφέρον (η υπογρ. δική μου, σ.σ.) Η “γραφή παρανόμων” ήταν, όπως αποδείχθηκε, σπουδαίος φρουρός της εύρυθμης λειτουργίας του αθηναϊκού πολιτεύματος, φόβος για κάθε βέβηλο, επίορκο ή πονηρό ρήτορα» (Καλογεροπούλου, 1972:88),
«(...η λαϊκή συνέλευση της Αθήνας...) Ήξερε να παίρνει τις απαραίτητες προφυλάξεις απέναντι στις ίδιες τις παραφορές της...Όλοι εκείνοι που τα ονόματά τους ήταν γραμμένα σε ένα ψήφισμα της εκκλησίας ή σε ένα νόμο τον οποίο είχαν δεχτεί οι νομοθέτες είχαν βαρύτατη ευθύνη...Η Αθήνα ...είχε τρόπους να εμποδίζει τους πολίτες να καταχρώνται το δικαίωμα που τους έδινε νομοθετική πρωτοβουλία...Ένας ρήτορας, πριν να υποβάλει πρόταση, έπρεπε να έχει υπόψη ότι επί ένα χρόνο ήταν υπεύθυνος με το κεφάλι του... (η υπογρ. δική μου, σ.σ.) Ο κυρίαρχος λαός υποτασσόταν με τη θέλησή του στην κυριαρχία του νόμου. Επιβάλλοντας στον εαυτό του αυτή την πειθαρχία, αποκτούσε πολύτιμα πλεονεκτήματα...» (Glotz, 1989:189, 191, 192)].
β) Η δουλεία (με την μορφή που υφίστατο στην Αθήνα), η παραγωγή σύκων, το κρασί και το λάδι, η μη άμεση συμμετοχή των γυναικών στην λήψη αποφάσεων (ΕτΔ κ.λπ.), το κρύο τον χειμώνα και η ζέστη το καλοκαίρι, τα σάνδαλα και οι χιτώνες δεν εξηγούν το μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός
[«In Greece, notwithstanding the defects of democracy, human nature ran a more brilliant career than it has ever done in any other age or country» (Mill, 1820)]
της λειτουργίας της ΕτΔ, της Βουλής και των Δικαστηρίων στην αρχαία Αθήνα (6ος, 5ος, 4ος αιώνας π. Χ.)
[ «What do I mean by politics? I go back first of all to the Greek meaning of politics. I’m not talking of statecraft; statecraft is operating as a party within the state with the view toward having control of the state. When I use the word politics, I go back to the original Hellenic meaning of the word polis, the Athenian polis. I beg people not to remind me of what I already know; it was patriarchal; it was militaristic; it included a slave society... When I talk of politics in the Athenian sense, I talk of the best features, the fact that citizens participated in a face to face democracy in Athens, made decisions, had a militia system, insofar as they were involved in anything military, brought their own arms and had a system of rotation» (Bookchin, 1985),
«Συζητάμε αν η δουλεία ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη για να υπάρξει δημοκρατία (στην αρχαία Αθήνα, σ.σ.) Η ιστορία δείχνει ότι δεν ήταν καν ικανή συνθήκη» (Καστοριάδης, 1986:16)].
γ) [ «Διό παρ’ ενίοις νόμος εστί τους γειτνιώντας τοις ομόροις μη συμμετέχειν βουλής των προς αυτούς πολέμων, ως διά το ίδιον ουκ αν δυναμένους βουλεύσασθαι καλώς (υπογρ. δική μου, σ.σ.)» (Αριστοτέλης, Πολιτικά 1330a 21-24). Για ερμηνεία ίδετε Καστοριάδης, 1995:194-195].
Παπαϊωάννου Παναγιώτης
«Shake your chains to earth like dew Which in sleep had fallen on you» (Percy Bysshe Shelley)
ΝΟΜΟΣ: Απόφαση – κανόνας που λαμβάνεται με μοναδικό θεσμικό τρόπο («θεσμίζουσα δραστηριότητα της συλλογικότητας», Καστοριάδης, 1995:149), εκφράζει κωδικοποιημένα το αποτέλεσμα της ελεύθερης άσκησης της πολιτικής πρακτικής* και ρυθμίζει τα πλαίσια λειτουργίας του Δήμου ή της Πόλεως, ήτοι τις συνθήκες συνύπαρξης των ανθρώπων σε ενσυνειδήτως οργανωμένη και αυτοελεγχόμενη κατά τα ανωτέρω (2.2. παρόντος) ένωση ελεύθερων προσώπων. («Όταν ο δήμος εγκαθιδρύει την δημοκρατία, κάνει φιλοσοφία: Ανοίγει το ερώτημα της προέλευσης και του θεμελίου του νόμου», Καστοριάδης, 1995:148).
* Ο πολίτης ορίζει χωρίς καμία δέσμευση και εξάρτηση από εξωτερικούς παράγοντες το περιεχόμενο της αιδούς και της δικαιοσύνης (Πλάτων, Πρωταγόρας 322δ), ήτοι ασκεί την ελεύθερη πολιτική πρακτική.
Οι ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ είναι:
-γενικές και αφορούν το γενικότερο σύνολο (στην παρούσα πραγματικότητα:
γενικότερο σύνολο = οι πολίτες του κράτους, όπως αυτό ορίζεται δια των γεωγραφικών συνόρων)
-μερικές και αφορούν μόνο μέρος του γενικότερου συνόλου, αρκεί να μην έρχονται σε αντίθεση με τις αποφάσεις αυτού του γενικότερου συνόλου
-ατομικές και αφορούν μόνο το άτομο που τις παίρνει, αρκεί να μην έρχονται σε αντίθεση με τις αποφάσεις του γενικότερου συνόλου και/ή μέρους (κατά περίπτωση) του γενικότερου συνόλου.
Σημείωση: Αν ένα πρόσωπο ή μία ορισμένη μειοψηφία (του γενικότερου συνόλου ή μέρους του) που δεν ψήφισε μία απόφαση επιθυμεί να μην συμμορφωθεί με την απόφαση αυτή μπορεί να το κάνει εφ’ όσον πάψει να είναι μέλος του μερικού ή του γενικότερου συνόλου που πήρε την εν λόγω απόφαση και εφ’ όσον η πράξη αυτή του προσώπου ή της μειοψηφίας δεν στέκεται εμπόδιο στην εφαρμογή της απόφασης.
«Let a great assembly be, of the fearless, of the free» (Percy Bysshe Shelley)
ΘΕΣΜΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΟΜΩΝ: Εκκλησία του Δήμου (ΕτΔ), η οποία ορίζεται από τα εξής χαρακτηριστικά:
-Αυτονομία, αυτοδικία και αυτοτέλεια (Θουκυδίδης), [και πάντως όχι ως αντίδραση σε κάτι που υπάρχει στην πραγματικότητα ή στην φαντασία και που ορίζεται αυθαιρέτως ή μη ως αρνητικό, κακό κ.λπ. (εξουσία πολιτική και οικονομική, κυβέρνηση, κρίση, ΔΝΤ, Διάβολος κ.ά.) (ίδετε και Taguieff, ό. π.)].
-«Κρίσιμη μάζα» συμμετεχόντων («δήμος πληθύων»), [επιπλέον και ως πρώτο βήμα ελέγχου της δημαγωγίας και της επικράτησης μειοψηφιών και ομάδων οργανωμένων εκτός ΕτΔ… (κυρίαρχες ή μη ελίτ, ομάδες ιδεολογικών, οικονομικών και εξουσιαστικών συμφερόντων, σωτηριολογικές «κοινότητες» και ποικίλων ειδών και μορφών αυτοθαυμαζόμενα «δίκτυα», φιλανθρωπικές και θρησκευτικές οργανώσεις κ.λπ.)] Η έλλειψη «κρίσιμης μάζας» συνεπάγεται την ακύρωση της ΕτΔ.
[Σημειώσεις:
α). Για τον καθορισμό της «κρίσιμης μάζας», ως ποσοστού του συγκεκριμένου γενικότερου συνόλου προσώπων, οι οποίοι συγκροτούν – μετά από ελεύθερη επιλογή – κοινότητα πολιτών (Δήμος), λαμβάνεται μεταξύ άλλων υπ’ όψιν και το γεγονός ότι ως Δήμος νοείται ΟΛΟ το πλήθος των ανθρώπων που συναποτελούν το συγκεκριμένο γενικότερο σύνολο (των βρεφών και των κατά περίπτωση ασθενών λ.χ. συμπεριλαμβανομένων, χωρίς να είναι απαραίτητη η συμμετοχή αυτών στην Εκκλησία του Δήμου) (ίδετε και Glotz, 1989:181).
β). Οι οργανωμένες επί τη βάσει συμφερόντων, απόψεων, γνωμών, ιδεολογιών κ.λπ. εκτός ΕτΔ μειοψηφίες και ομάδες ‘διοχετεύουν’ πιθανώς τις αποφάσεις τους στην ΕτΔ. Αυτό ούτε αντιδημοκρατικό είναι ούτε έχει κάποια αρνητική επίδραση επί της ΕτΔ, δεδομένου ότι οι αγορεύσεις και οι προτάσεις εντός της ΕτΔ είναι αποκλειστικώς ατομικές, ασχέτως εάν το άτομο επιθυμεί να αυτοπαρουσιάζεται ως εκπρόσωπος λ.χ. συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, του θεού ή της τάδε φασιστικής ή δημοκρατικής ή οικολογικής ή λαϊκής κ.λπ. οργάνωσης ή ομάδας [“...directly democratic institutions open a public space in which everyone, if they so choose, can come together in a deliberative and decision-making body; a space where everyone has the opportunity to persuade and be persuaded; a space where no discussion or decision is ever hidden, and where it can always be returned to for scrutiny, accountability, or rethinking” (Milstein, 2010:107).
γ) Η φυσική ηγεσία και η επιχειρηματολογία και ανταλλαγή απόψεων και ιδεών κ.λπ. ως συστατικά στοιχεία λειτουργίας του ελεύθερου «δημόσιου χώρου» (αγοράς) δεν εντάσσονται στις περιπτώσεις της προηγούμενης (β) σημείωσης...
Εκκλησία του Δήμου και Δήμος δεν συμπίπτουν απαραιτήτως ως έννοιες. Η Εκκλησία του Δήμου μπορεί να είναι υποσύνολο, μέρος του Δήμου.
Η δημοκρατία [ «Χρώμεθα γαρ πολιτεία ου ζηλούση τους των πέλας νόμους, παράδειγμα δε μάλλον αυτοί όντες τισίν ή μιμούμενοι ετέρους. Και όνομα μεν δια το μη ες ολίγους αλλ’ ες πλείονας οικείν δημοκρατία κέκληται (η υπογρ, δική μου, σ.σ.)» (Θουκυδίδης, ΙΙ,37) και «...ο όρος “Δημοκρατία” σημαίνει στο Βυζάντιο οχλοκρατία και διατάραξη της τάξης, που τιμωρείται από το νόμο...» (Γλύκατζη-Αρβελέρ, 2009:264)] δεν χρειάζεται έτοιμες λύσεις σωτηρίας, οι οποίες προβάλλονται ως θέσφατα και/ή γενικής ισχύος αλήθειες και υφαίνονται από μειονοτικές ελίτ δήθεν ενημερωμένων, δήθεν προοδευτικών και επαναστατών διανοουμένων – idiotae intellectuales - [«Και οι φαυλότεροι γνώμην ως τα πλείω περιεγίγνοντο» (Θουκυδίδης, ΙΙΙ, 83)] , δήθεν δημοκρατών, δήθεν γνωστών του μαρξισμού και των κάθε είδους «τι να κάνουμε;», δήθεν “πρωτοποριών”, δήθεν καλοπροαίρετων φιλανθρώπων και υπερασπιστών του «τρίτου κόσμου», των εργατών, των αδικουμένων, των εκμεταλλευομένων, του περιβάλλοντος, των ενήλικων και ανήλικων μεταναστών, δήθεν ειδημόνων περί του ‘σωστού’ τρόπου ζωής και διατροφής… ‘Λύσεις’ ‘σωτηρίας’ έχουν προβάλλει και/ή έχουν επιβάλλει πολλοί στην ιστορία… Από θρησκείες και εκκλησίες μέχρι παντός είδους βασιλείες, «λαϊκές δημοκρατίες», «‘λαϊκές’ συνελεύσεις» και «πλατείες (sic)», κοινοβούλια, Βουλές, ολοκληρωτισμοί, αυτοκρατορίες, φασισμοί και δικτατορίες [συμπεριλαμβανομένων και των δικτατοριών που στο όνομα της «αρχής της κυριαρχίας του λαού» μεταβαπτίζονται αναίσχυντα σε οικτρή και παρανοϊκή «επαναστατική δημοκρατική δικτατορία (του προλεταριάτου και της αγροτιάς)»] …
Η δημοκρατία αυτά που χρειάζεται (και που την ορίζουν) είναι
-Το ιδεώδες της ισορροπίας «ανάμεσα στη δημόσια δύναμη και την ατομική ελευθερία», όπως «καλύτερα ίσως από κάθε άλλο θεσμό» το αποκαλύπτει η δικαιοσύνη (Glotz, 1989:240) δια των «πολυμελών λαϊκών δικαστηρίων, τα μέλη των οποίων ορίζονται με κλήρωση από το σύνολο των πολιτών» (1.2.3. παρόντος) και
- Η λειτουργία της ΕτΔ και η εφαρμογή των αποφάσεών της. Οι προτάσεις επί του πρακτέου γίνονται στην ΕτΔ, οι αποφάσεις λαμβάνονται στην ΕτΔ και ο τρόπος εφαρμογής τους ορίζεται απ’ την ΕτΔ.
Οποιαδήποτε άλλη διαδικασία που έχει την απαίτηση οι αποφάσεις της να εισακούονται από το συγκεκριμένο γενικότερο κατά τα ανωτέρω [2.2., 4.2.1., 4.3.2. (σημείωση α) παρόντος] σύνολο πολιτών και να αποτελούν νόμους – ρυθμιστικούς κανόνες (4.1. παρόντος) του Δήμου ή της Πόλεως αποτελεί ολοκληρωτική τακτική και αντιδημοκρατική φασιστική πρακτική.
Η ΕτΔ δεν είναι πρόταση, λύση, ιδεολογία, μηχανισμός οργάνωσης ή πολιτικό σύστημα , είναι πολιτική αρχή (political principle), η οποία ουσιαστικώς ορίζει καθ’ ολοκληρίαν το σύστημα αξιών κοινωνικής ηθικής (δημόσιας αρετής), πολιτικής και οικονομίας που συναποτελούν την έννοια της δημοκρατίας.. Η ΕτΔ ορίζει την δημοκρατία και είναι υπεράνω αυτής. Το πλεονέκτημά της έναντι των πολιτικών συστημάτων (πολιτευμάτων) είναι ότι μπορεί και λειτουργεί αυτόνομα, δια της αυτοθέσμισης, χωρίς να χρειάζεται προς τούτο την υποστήριξη ή ‘υποστήριξη’ οποιουδήποτε πολιτικού συστήματος ή άλλων εξωτερικών παραγόντων (θεών, ιερέων, μάγων, βασιλιάδων, «δικτύων», «κοινοτήτων», αυθεντιών, αφηρημένων ‘νόμων’ της ‘ιστορίας’ ή φανταστικών ‘νόμων’ της ‘φύσης’), γεγονός που εν εναντία περιπτώσει θα συνεπαγόταν την ανάγκη ύπαρξης κυριαρχούσας επί του συνόλου των προσώπων εξουσίας, ξέχωρης και κατ’ ουσίαν αυτονομημένης απ’ την αδιάσπαστη κοινωνία των πολιτών [pueblo unido – {«Η ενότητα του πολιτικού σώματος πρέπει να διαφυλάσσεται ακόμη και ενάντια στις ακραίες μορφές της πολιτικής σύγκρουσης...» ( Καστοριάδης, 1995:195)}].
Αν θεωρήσουμε το σύστημα αξιών της δημοκρατίας ως πολιτικό σύστημα, τότε η δημοκρατία είναι το μόνο πολιτικό σύστημα που ορίζεται απ’ την ΕτΔ.
Έτσι ως Δημοκρατία δεν ορίζεται η σύμπτωση ή μη των θελήσεων και των απόψεων, αλλά ο δια της ΕτΔ συγκεκριμένος τρόπος λήψης και εφαρμογής (δια της κωδικοποίησής των) των αποφάσεων, ανεξάρτητα από τις απόψεις που εκφράστηκαν κατά την προηγηθείσα των αποφάσεων συζήτηση («πρώτον μεν γαρ ουκ έστιν η ομόνοια εν τοις νοητοίς αλλ’ εν τοις πρακτοίς, και εν τούτοις ουχ η νοούσι ταυτόν, αλλ’ η άμα τω ταυτόν νοείν προαίρεσιν έχουσιν περί α νοούσιν επί ταυτά», Αριστοτέλης, Ηθικά Μεγάλα, 1212α 18-21).
Ή αποφασίζει δια της ΕτΔ το πλήθος των προσώπων που συγκροτείται σε δήμο (πολίτες) ή αλλιώς δεν έχουμε δημοκρατία …
(Σημείωση: Όπως τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα μπορεί να αποτελούν πολιτικά συστήματα που αντικαθιστούν τις δικτατορίες, έτσι και η δημοκρατία (δια της ΕτΔ) μπορεί να αποτελεί πολιτικό σύστημα που αντικαθιστά τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα).
Η ΕτΔ δεν αναιρεί την ανθρώπινη φύση, όπως αυτή εκδηλώνεται στην γενικότητα της κοινωνικής συμβίωσης και οργάνωσης καθ’ όλη τη γνωστή ιστορία του ανθρώπου
[«Our societies are never harmonious ensembles. This is only the fantasy through which they attempt to constitute and reconstitute themselves» (Stavrakakis, 1999:74),
«Freedom is never a done deal, nor is it a fixed notion. New forms of domination will probably always rear their ugly heads» (Milstein, ό.π.) και
Αριστοτέλης, Πολιτικά III, 1276b 40 – 1277a 4 και V, 1303b 18 – 1307a 27]
και δεν έχει ως σκοπό την δημιουργία «θαυμαστών κόσμων» της αρρωστημένης ‘αγάπης’ όλων προς όλους και της «ανεκτικότητας» των αδαών ούτε παραδείσων, όπου ο λύκος θα κοιμάται αγκαλιά με το αρνάκι και το λιοντάρι θα τρώει πράσινο χορταράκι παρέα με το ελάφι...
Η ΕτΔ δεν είναι σκοπός, είναι μέσον...
Σημειώσεις:
α) Υπ’ όψιν η «γραφή παρανόμων», η «απάτη του δήμου» και «τον νόμον μη επιτήδειον είναι» των αρχαίων Ελλήνων...
[ «...είχε ληφθεί σοβαρή μέριμνα, ώστε η κυριαρχία που χάριζε στον δήμο το πολίτευμα, να μην αποβαίνει σε βάρος του. Σκληρές ήταν οι τιμωρίες που επιβάλλονταν σε εκείνους που επιχειρούσαν να εκμεταλλευθούν το δικαίωμα του λόγου, που με γενναιοδωρία προσέφερε η δημοκρατία, για να επιτύχουν αποφάσεις αντίθετες προς το κρατικό συμφέρον (η υπογρ. δική μου, σ.σ.) Η “γραφή παρανόμων” ήταν, όπως αποδείχθηκε, σπουδαίος φρουρός της εύρυθμης λειτουργίας του αθηναϊκού πολιτεύματος, φόβος για κάθε βέβηλο, επίορκο ή πονηρό ρήτορα» (Καλογεροπούλου, 1972:88),
«(...η λαϊκή συνέλευση της Αθήνας...) Ήξερε να παίρνει τις απαραίτητες προφυλάξεις απέναντι στις ίδιες τις παραφορές της...Όλοι εκείνοι που τα ονόματά τους ήταν γραμμένα σε ένα ψήφισμα της εκκλησίας ή σε ένα νόμο τον οποίο είχαν δεχτεί οι νομοθέτες είχαν βαρύτατη ευθύνη...Η Αθήνα ...είχε τρόπους να εμποδίζει τους πολίτες να καταχρώνται το δικαίωμα που τους έδινε νομοθετική πρωτοβουλία...Ένας ρήτορας, πριν να υποβάλει πρόταση, έπρεπε να έχει υπόψη ότι επί ένα χρόνο ήταν υπεύθυνος με το κεφάλι του... (η υπογρ. δική μου, σ.σ.) Ο κυρίαρχος λαός υποτασσόταν με τη θέλησή του στην κυριαρχία του νόμου. Επιβάλλοντας στον εαυτό του αυτή την πειθαρχία, αποκτούσε πολύτιμα πλεονεκτήματα...» (Glotz, 1989:189, 191, 192)].
β) Η δουλεία (με την μορφή που υφίστατο στην Αθήνα), η παραγωγή σύκων, το κρασί και το λάδι, η μη άμεση συμμετοχή των γυναικών στην λήψη αποφάσεων (ΕτΔ κ.λπ.), το κρύο τον χειμώνα και η ζέστη το καλοκαίρι, τα σάνδαλα και οι χιτώνες δεν εξηγούν το μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός
[«In Greece, notwithstanding the defects of democracy, human nature ran a more brilliant career than it has ever done in any other age or country» (Mill, 1820)]
της λειτουργίας της ΕτΔ, της Βουλής και των Δικαστηρίων στην αρχαία Αθήνα (6ος, 5ος, 4ος αιώνας π. Χ.)
[ «What do I mean by politics? I go back first of all to the Greek meaning of politics. I’m not talking of statecraft; statecraft is operating as a party within the state with the view toward having control of the state. When I use the word politics, I go back to the original Hellenic meaning of the word polis, the Athenian polis. I beg people not to remind me of what I already know; it was patriarchal; it was militaristic; it included a slave society... When I talk of politics in the Athenian sense, I talk of the best features, the fact that citizens participated in a face to face democracy in Athens, made decisions, had a militia system, insofar as they were involved in anything military, brought their own arms and had a system of rotation» (Bookchin, 1985),
«Συζητάμε αν η δουλεία ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη για να υπάρξει δημοκρατία (στην αρχαία Αθήνα, σ.σ.) Η ιστορία δείχνει ότι δεν ήταν καν ικανή συνθήκη» (Καστοριάδης, 1986:16)].
γ) [ «Διό παρ’ ενίοις νόμος εστί τους γειτνιώντας τοις ομόροις μη συμμετέχειν βουλής των προς αυτούς πολέμων, ως διά το ίδιον ουκ αν δυναμένους βουλεύσασθαι καλώς (υπογρ. δική μου, σ.σ.)» (Αριστοτέλης, Πολιτικά 1330a 21-24). Για ερμηνεία ίδετε Καστοριάδης, 1995:194-195].
Παπαϊωάννου Παναγιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου