Σάββατο 16 Ιουνίου, κυκλοφορεί το τρίτο απεργιακό φύλλο των εργαζομένων στην "Ελευθεροτυπία". Εξι μήνες απεργία, δέκα μήνες απλήρωτοι, τρία απεργιακά φύλλα. Οι εργαζόμενοι ξαναμιλούν με τις υπογραφές τους, στους αναγνώστες.
Η Ελευθεροτυπία πρέπει να μείνει ζωντανή
Εξι περίπου μήνες έχουν περάσει χωρίς την Ελευθεροτυπία. Τώρα είναι ίσως που συνειδητοποιούμε το μέγεθος του κενού που αυτή η απουσία έχει αφήσει πίσω της, όπως όταν χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο. Ελειψε σ’αυτούς τους τόσο κρίσιμους μήνες για την πορεία της χώρας η φωνή της μη-ελεγχόμενης ενημέρωσης, της μαχόμενης στο πλευρό της κοινωνίας δημοσιογραφίας, η φωνή που τολμά να ταράξει τα νερά και να χτυπήσει εκεί που πονάει. Περίσσεψε αντίθετα η διαρκώς εντεινόμενη επιχείρηση χειράγωγησης της κοινής γνώμης, η φίμωση και η περιθωριοποίησης των απόψεων που εκφράζουν την αγωνία και τη συλλογική προσπάθεια για μια διαφορετική πορεία.
Πρέπει να το πούμε με τον πιο καθαρό τρόπο: τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία βιώνει μια από τις πιο δραματικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι τίποτε δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως πριν, η ρήξη με το σημερινό καθεστώς των ΜΜΕ και της ενημέρωσης αποτελεί ζωτικής σημασίας δημοκρατικό αίτημα. Σήμερα έχουμε περισσότερη ανάγκη από ποτέ από την Ελευθεροτυπία, από αυτή την παραφωνία στο χώρο του τύπου που ως εκ θαύματος άντεξε όλα αυτα τα χρόνια και που δεν επιτρέπεται να υποκύψει τώρα. Και αυτό εξαρτάται πρωτ’απ’όλα από τους εργαζόμενούς της αλλά και από όλους εμάς, το αναγνωστικό της κοινό και όλοι όσοι θέλουν να λέγονται και να δρουν ως πολίτες. Η Ελευθεροτυπία δεν μπορεί να λείψει κι άλλο από τη τη δημόσια ζωή, η επανεκκίνησή της αποτελεί επείγουσα υπόθεση και συμμετοχή στην ελπίδα.
Η Ελευθεροτυπία πρέπει να μείνει ζωντανή
Εξι περίπου μήνες έχουν περάσει χωρίς την Ελευθεροτυπία. Τώρα είναι ίσως που συνειδητοποιούμε το μέγεθος του κενού που αυτή η απουσία έχει αφήσει πίσω της, όπως όταν χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο. Ελειψε σ’αυτούς τους τόσο κρίσιμους μήνες για την πορεία της χώρας η φωνή της μη-ελεγχόμενης ενημέρωσης, της μαχόμενης στο πλευρό της κοινωνίας δημοσιογραφίας, η φωνή που τολμά να ταράξει τα νερά και να χτυπήσει εκεί που πονάει. Περίσσεψε αντίθετα η διαρκώς εντεινόμενη επιχείρηση χειράγωγησης της κοινής γνώμης, η φίμωση και η περιθωριοποίησης των απόψεων που εκφράζουν την αγωνία και τη συλλογική προσπάθεια για μια διαφορετική πορεία.
Πρέπει να το πούμε με τον πιο καθαρό τρόπο: τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία βιώνει μια από τις πιο δραματικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της, τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι τίποτε δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως πριν, η ρήξη με το σημερινό καθεστώς των ΜΜΕ και της ενημέρωσης αποτελεί ζωτικής σημασίας δημοκρατικό αίτημα. Σήμερα έχουμε περισσότερη ανάγκη από ποτέ από την Ελευθεροτυπία, από αυτή την παραφωνία στο χώρο του τύπου που ως εκ θαύματος άντεξε όλα αυτα τα χρόνια και που δεν επιτρέπεται να υποκύψει τώρα. Και αυτό εξαρτάται πρωτ’απ’όλα από τους εργαζόμενούς της αλλά και από όλους εμάς, το αναγνωστικό της κοινό και όλοι όσοι θέλουν να λέγονται και να δρουν ως πολίτες. Η Ελευθεροτυπία δεν μπορεί να λείψει κι άλλο από τη τη δημόσια ζωή, η επανεκκίνησή της αποτελεί επείγουσα υπόθεση και συμμετοχή στην ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου