Του Αντώνη Τριφύλλη, από τα Νέα
Ο υπεύθυνος για τη διαχείριση των κεφαλαίων της Νορβηγίας από τις εισπράξεις εξόρυξης πετρελαίων διαχειρίζεται 100 εκατ. $ την ημέρα. Η Νορβηγία, χώρα σοβαρή, τα κέρδη της από το πετρέλαιο τα επενδύει για λογαριασμό των συνταξιοδοτικών ταμείων του συνόλου των εργαζομένων στη χώρα και με ορίζοντα τριάντα ετών. Είναι προφανές ότι μιλάμε για ένα πανίσχυρο ταμείο, εκατοντάδων δισ., συντηρητικό με την έννοια ελαχιστοποίησης κινδύνου, που κατευθύνεται κυρίως σε ομόλογα. Και όχι σε μετοχές ή hedge funds ή άλλα εξωτικά προϊόντα που δημιούργησε η διεθνής τής χρηματοπιστωτικής. Μέχρι πρόσφατα, είχε ως καθήκον να πετυχαίνει επιτόκια 3-4% σε ασφαλείς τοποθετήσεις. Και σαν τέτοιες προφανώς επέλεγε τα κρατικά ομόλογα, όπως τα παρόμοια κρατικά ταμεία (wealth Funds) των πλούσιων λόγω εξαγωγών χωρών της Ασίας και της Αραβικής Χερσονήσου.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα, ο εν λόγω κύριος περιέγραψε την αδυναμία του να συνεχίσει τη δουλειά του σωστά. Οχι γιατί δεν υπάρχουν ευκαιρίες σε τοποθετήσεις ομολόγων. Κάθε άλλο. Δίψα υπάρχει. Αλλά από την κρίση ομολόγων της ευρωζώνης και μετά, η εμπιστοσύνη περιορίστηκε και τα επιτόκια που αποφέρουν οι «ασφαλείς» χώρες είναι έως και αρνητικά.
Δεν ξέρω πώς θα λύσει το πρόβλημά του ο Νορβηγός, εκείνο που ξέρω είναι ότι η ανισορροπία που περιγράψαμε στερεί από την Ευρώπη κατά κύριο λόγο τη δυνατότητα δανεισμού της και οδηγεί στην ανάγκη διάσωσης της μίας μετά την άλλη τις χώρες της ευρωζώνης. Γιατί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, τα κεφάλαια που λέγαμε, τα οποία ανέρχονται σε τρισ. δολάρια, σταδιακά αποσύρονται και μένουν τα επιθετικά ιδιωτικά κεφάλαια που ζητούν μεγαλύτερα επιτόκια, λόγω αυξημένου κινδύνου.
Τα μεγάλα λοιπόν κεφάλαια που προέρχονται από τα κρατικά πλεονάσματα, τις ασφαλιστικές εταιρείες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και άλλα που διαχειρίζονται χρήματα εκατομμυρίων μικρών καταθετών και εργαζομένων-ασφαλισμένων, δεν εμπιστεύονται πλέον τις υπερχρεωμένες χώρες. Με εξαίρεση τις ΗΠΑ. Για την ώρα.
Είναι προφανές ότι μια ολόκληρη ήπειρος πλέει σε βουνά δανεικών που σωρεύτηκαν τα τελευταία 15 χρόνια της ευμάρειας - με δανεικά και χαμηλά επιτόκια. Και αν δεν βρεθεί σύντομα λύση ευρωπαϊκή για την ευρωζώνη, και λύση αμερικανική για τα δικά της ελλείμματα, τα πράγματα οδηγούνται σε εκρηκτικές καταστάσεις, σε ανεργία και σε συστημική κρίση...
Ο υπεύθυνος για τη διαχείριση των κεφαλαίων της Νορβηγίας από τις εισπράξεις εξόρυξης πετρελαίων διαχειρίζεται 100 εκατ. $ την ημέρα. Η Νορβηγία, χώρα σοβαρή, τα κέρδη της από το πετρέλαιο τα επενδύει για λογαριασμό των συνταξιοδοτικών ταμείων του συνόλου των εργαζομένων στη χώρα και με ορίζοντα τριάντα ετών. Είναι προφανές ότι μιλάμε για ένα πανίσχυρο ταμείο, εκατοντάδων δισ., συντηρητικό με την έννοια ελαχιστοποίησης κινδύνου, που κατευθύνεται κυρίως σε ομόλογα. Και όχι σε μετοχές ή hedge funds ή άλλα εξωτικά προϊόντα που δημιούργησε η διεθνής τής χρηματοπιστωτικής. Μέχρι πρόσφατα, είχε ως καθήκον να πετυχαίνει επιτόκια 3-4% σε ασφαλείς τοποθετήσεις. Και σαν τέτοιες προφανώς επέλεγε τα κρατικά ομόλογα, όπως τα παρόμοια κρατικά ταμεία (wealth Funds) των πλούσιων λόγω εξαγωγών χωρών της Ασίας και της Αραβικής Χερσονήσου.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα, ο εν λόγω κύριος περιέγραψε την αδυναμία του να συνεχίσει τη δουλειά του σωστά. Οχι γιατί δεν υπάρχουν ευκαιρίες σε τοποθετήσεις ομολόγων. Κάθε άλλο. Δίψα υπάρχει. Αλλά από την κρίση ομολόγων της ευρωζώνης και μετά, η εμπιστοσύνη περιορίστηκε και τα επιτόκια που αποφέρουν οι «ασφαλείς» χώρες είναι έως και αρνητικά.
Δεν ξέρω πώς θα λύσει το πρόβλημά του ο Νορβηγός, εκείνο που ξέρω είναι ότι η ανισορροπία που περιγράψαμε στερεί από την Ευρώπη κατά κύριο λόγο τη δυνατότητα δανεισμού της και οδηγεί στην ανάγκη διάσωσης της μίας μετά την άλλη τις χώρες της ευρωζώνης. Γιατί στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, τα κεφάλαια που λέγαμε, τα οποία ανέρχονται σε τρισ. δολάρια, σταδιακά αποσύρονται και μένουν τα επιθετικά ιδιωτικά κεφάλαια που ζητούν μεγαλύτερα επιτόκια, λόγω αυξημένου κινδύνου.
Τα μεγάλα λοιπόν κεφάλαια που προέρχονται από τα κρατικά πλεονάσματα, τις ασφαλιστικές εταιρείες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και άλλα που διαχειρίζονται χρήματα εκατομμυρίων μικρών καταθετών και εργαζομένων-ασφαλισμένων, δεν εμπιστεύονται πλέον τις υπερχρεωμένες χώρες. Με εξαίρεση τις ΗΠΑ. Για την ώρα.
Είναι προφανές ότι μια ολόκληρη ήπειρος πλέει σε βουνά δανεικών που σωρεύτηκαν τα τελευταία 15 χρόνια της ευμάρειας - με δανεικά και χαμηλά επιτόκια. Και αν δεν βρεθεί σύντομα λύση ευρωπαϊκή για την ευρωζώνη, και λύση αμερικανική για τα δικά της ελλείμματα, τα πράγματα οδηγούνται σε εκρηκτικές καταστάσεις, σε ανεργία και σε συστημική κρίση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου