Για εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξης της ζωής υπήρχαν μόνο μονοκύτταροι οργανισμοί σε αυτόν τον πλανήτη. Αυτοί διαμόρφωσαν έτσι τη γη, ώστε στη συνέχεια να μπορούν να εμφανισθούν και να επιβιώνουν και ανώτεροι πολυκύτταροι οργανισμοί. Αυτοί είναι στην ουσία μια συσσώρευση πολλών κυττάρων, που επικοινωνούν μεταξύ τους και εξειδικεύονται σε διάφορες λειτουργίες απαραίτητες για την ύπαρξη του οργανισμού σα σύνολο .
Αρχικά ο πλανήτης δεν είχε ελεύθερο οξυγόνο, αλλά η μονοκυτταρική ζωή μπόρεσε να αναπτυχθεί, επειδή εξασφάλισε ενέργεια από οξειδωμένες ανόργανες και οργανικές ουσίες, όπου αυτές ήταν διαθέσιμες. Μετουσίωνε αυτές τις ουσίες με τη διαδικασία της ζύμωσης χωρίς οξυγόνο. Περίπου όπως η ζάχαρη σήμερα μπορεί να μετατραπεί σε αλκοόλ με ζύμωση. Την ενέργεια που απελευθερωνόταν μέσα από τη ζύμωση την αποθήκευε σε έναν κατάλληλο φορέα ενέργειας. Μια ουσία, που σήμερα το λέμε ADP (Adenosindiphosphat), μαζί με το φωσφορικό οξύ δημιούργησαν τον ΑΤΡ (Adenosintriphosphat), που είναι ένας πιο πλούσιος φορέας ενέργειας. Αυτός είναι σε θέση να προσφέρει ενέργεια παντού στο κύτταρο, ώστε να γίνονται όλες οι διαδικασίες μεταβολισμού του. Από το ΑΤΡ δημιουργείται ξανά ADP και φωσφορικό οξύ. Αν το κύτταρο συνεχίζει τη ζύμωση ή απορροφά ενέργεια από άλλες διαδικασίες οξείδωσης, τότε δημιουργείται ξανά ΑΤΡ και ο μεταβολισμός μπορεί να συνεχίζεται.
Η ζύμωση όμως παράγει σαν απόβλητα πολλές ουσίες πλούσιες σε ενέργεια(π.χ. από τη ζύμωση σακχάρων παράγεται γαλακτικό οξύ) και έτσι δεν είναι και πολύ αποτελεσματική για το κύτταρο. Όταν στην ατμόσφαιρα της γης δημιουργήθηκε αρκετό οξυγόνο, αναπτύχθηκαν μονοκύτταροι οργανισμοί, οι οποίοι με τη βοήθεια του οξυγόνου έγιναν πιο αποτελεσματικοί(μέχρι και 20 φορές)στην απελευθέρωση ενέργειας με τον μεταβολισμό τους. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα σε αυτή τη διαδικασία με το οξυγόνο: δημιουργούνται μεγάλες ποσότητες ελεύθερων ριζών και έτσι τα κύτταρα ζούνε με έναν συνεχή κίνδυνο αυτοκαταστροφής.
Στην πορεία της εξέλιξης λοιπόν αυτά τα –χωρίς πυρήνα-δύο είδη κυττάρων(οι χρήστες και οι μη χρήστες οξυγόνου), συναντήθηκαν κάποια στιγμή, ενώθηκαν και σχημάτισαν συμβιωτικά ένα νέο κύτταρο. Μέσω της ένωσης σχηματίσθηκε και ο πυρήνας όπου ενσωματώθηκε το γενετικό υλικό των δύο προγόνων κυττάρων. Το νέο κύτταρο είχε και τις δύο παραπάνω δυνατότητες για απόκτηση ενέργειας.
Σε όλα τα κύτταρα των εξελιγμένων μετά μορφών ζωής και του ανθρώπου έχουμε τους αρχικούς αποκλειστικούς χρήστες οξυγόνου με τη μορφή των μιτοχονδρίων-των «παραγωγών εντός του κυττάρου»-και τις δύο διαφορετικές αυτές μορφές απόκτησης ενέργειας. Ένα τέτοιο κύτταρο, κατά τη διαδικασία της μίτωσης, αλλάζει τη μια διαδικασία με την άλλη. Από την απόκτηση ενέργειας μέσω των μιτοχονδρίων, στην απόκτηση ενέργειας μέσω ζύμωσης σακχάρων. Η δεύτερη είναι 20 φορές λιγότερο αποδοτική , αλλά έχει το πλεονέκτημα να μη δημιουργούνται στο κύτταρο ελεύθερες ρίζες, οι οποίες θα μπορούσαν να τραυματίσουν τα γονίδια-πράγμα αυτοκαταστροφικό- κατά τη κρίσιμη φάση της μίτωσης. Μετά την ολοκλήρωση της μίτωσης το κύτταρο μπορεί να επιστρέψει πάλι στην πιο αποδοτική απόκτηση ενέργειας μέσω των μιτοχονδρίων.
Βασική προϋπόθεση για τη φυσιολογική ζωή ενός κυττάρου στο ανθρώπινο π.χ. σώμα, είναι να έχει στη διάθεσή του αρκετό οξυγόνο και «καύσιμο υλικό». Έτσι εξηγείται γιατί η σωματική εργασία ή άσκηση στον καθαρό αέρα και η φυσική αγνή διατροφή είναι ο καλύτερος συνδυασμός για την αναζωογόνησή μας.
Αντίθετα η πράξη έχει δείξει ότι τα κύτταρά μας στρέφονται προς την απόκτηση ενέργειας και μέσω ζύμωσης, σε περιπτώσεις μεγάλης κούρασης, εξάντλησης ή στρές. Τότε το γαλακτικό οξύ που παράγεται π.χ. μετά από υπερβολική εργασία ή άθληση το αισθανόμαστε σαν μυϊκό πόνο. Σε περίπτωση που οι δυσμενείς συνθήκες για τον οργανισμό-υπερκόπωση ή ψυχολογικό άγχος-έχουν μεγάλη διάρκεια ή επαναλαμβάνονται χωρίς μεγάλα διαστήματα βελτίωσής τους, τότε εκφυλίζεται ο μεταβολισμός των κυττάρων με δυσμενή αποτελέσματα για τον οργανισμό μας.
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα καρκινικά κύτταρα. Αυτά κάνουν χρήση μόνο του μεταβολισμού μέσω ζύμωσης, που όπως αναφέραμε είναι λίγο αποδοτικός, γιατί πολλή ενέργεια ενσωματώνεται στα υποπροϊόντα της ζύμωσης. Έχουν σταματήσει να εξασφαλίζουν ενέργεια μέσω μιτοχονδρίων. Γι αυτό χρειάζονται να καταναλώνουν περισσότερη ουσία από ό,τι τα υγιή κύτταρα. Έτσι όταν η κατανάλωση τροφής του ασθενούς είναι ανεπαρκής τότε καταναλώνουν τη μάζα του σώματός του(αδυνατίζει πολύ). Τα ζάκχαρα- υδατάνθρακες είναι η «τροφή» για τη ζύμωση. Αν δεν τα έχουν στη διάθεσή τους τα καρκινικά κύτταρα δεν μπορούν να κάνουν μίτωση και να πολλαπλασιασθούν. Σε αυτή την έλλειψη στηρίζεται και εναλλακτική θεραπεία του καρκίνου με δίαιτα, η οποία απαγορεύει για μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε είδος άμεσα αφομοιώσιμων υδατανθράκων, όπως η ζάχαρη και το αλεύρι.
Αρχικά ο πλανήτης δεν είχε ελεύθερο οξυγόνο, αλλά η μονοκυτταρική ζωή μπόρεσε να αναπτυχθεί, επειδή εξασφάλισε ενέργεια από οξειδωμένες ανόργανες και οργανικές ουσίες, όπου αυτές ήταν διαθέσιμες. Μετουσίωνε αυτές τις ουσίες με τη διαδικασία της ζύμωσης χωρίς οξυγόνο. Περίπου όπως η ζάχαρη σήμερα μπορεί να μετατραπεί σε αλκοόλ με ζύμωση. Την ενέργεια που απελευθερωνόταν μέσα από τη ζύμωση την αποθήκευε σε έναν κατάλληλο φορέα ενέργειας. Μια ουσία, που σήμερα το λέμε ADP (Adenosindiphosphat), μαζί με το φωσφορικό οξύ δημιούργησαν τον ΑΤΡ (Adenosintriphosphat), που είναι ένας πιο πλούσιος φορέας ενέργειας. Αυτός είναι σε θέση να προσφέρει ενέργεια παντού στο κύτταρο, ώστε να γίνονται όλες οι διαδικασίες μεταβολισμού του. Από το ΑΤΡ δημιουργείται ξανά ADP και φωσφορικό οξύ. Αν το κύτταρο συνεχίζει τη ζύμωση ή απορροφά ενέργεια από άλλες διαδικασίες οξείδωσης, τότε δημιουργείται ξανά ΑΤΡ και ο μεταβολισμός μπορεί να συνεχίζεται.
Η ζύμωση όμως παράγει σαν απόβλητα πολλές ουσίες πλούσιες σε ενέργεια(π.χ. από τη ζύμωση σακχάρων παράγεται γαλακτικό οξύ) και έτσι δεν είναι και πολύ αποτελεσματική για το κύτταρο. Όταν στην ατμόσφαιρα της γης δημιουργήθηκε αρκετό οξυγόνο, αναπτύχθηκαν μονοκύτταροι οργανισμοί, οι οποίοι με τη βοήθεια του οξυγόνου έγιναν πιο αποτελεσματικοί(μέχρι και 20 φορές)στην απελευθέρωση ενέργειας με τον μεταβολισμό τους. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα σε αυτή τη διαδικασία με το οξυγόνο: δημιουργούνται μεγάλες ποσότητες ελεύθερων ριζών και έτσι τα κύτταρα ζούνε με έναν συνεχή κίνδυνο αυτοκαταστροφής.
Στην πορεία της εξέλιξης λοιπόν αυτά τα –χωρίς πυρήνα-δύο είδη κυττάρων(οι χρήστες και οι μη χρήστες οξυγόνου), συναντήθηκαν κάποια στιγμή, ενώθηκαν και σχημάτισαν συμβιωτικά ένα νέο κύτταρο. Μέσω της ένωσης σχηματίσθηκε και ο πυρήνας όπου ενσωματώθηκε το γενετικό υλικό των δύο προγόνων κυττάρων. Το νέο κύτταρο είχε και τις δύο παραπάνω δυνατότητες για απόκτηση ενέργειας.
Σε όλα τα κύτταρα των εξελιγμένων μετά μορφών ζωής και του ανθρώπου έχουμε τους αρχικούς αποκλειστικούς χρήστες οξυγόνου με τη μορφή των μιτοχονδρίων-των «παραγωγών εντός του κυττάρου»-και τις δύο διαφορετικές αυτές μορφές απόκτησης ενέργειας. Ένα τέτοιο κύτταρο, κατά τη διαδικασία της μίτωσης, αλλάζει τη μια διαδικασία με την άλλη. Από την απόκτηση ενέργειας μέσω των μιτοχονδρίων, στην απόκτηση ενέργειας μέσω ζύμωσης σακχάρων. Η δεύτερη είναι 20 φορές λιγότερο αποδοτική , αλλά έχει το πλεονέκτημα να μη δημιουργούνται στο κύτταρο ελεύθερες ρίζες, οι οποίες θα μπορούσαν να τραυματίσουν τα γονίδια-πράγμα αυτοκαταστροφικό- κατά τη κρίσιμη φάση της μίτωσης. Μετά την ολοκλήρωση της μίτωσης το κύτταρο μπορεί να επιστρέψει πάλι στην πιο αποδοτική απόκτηση ενέργειας μέσω των μιτοχονδρίων.
Βασική προϋπόθεση για τη φυσιολογική ζωή ενός κυττάρου στο ανθρώπινο π.χ. σώμα, είναι να έχει στη διάθεσή του αρκετό οξυγόνο και «καύσιμο υλικό». Έτσι εξηγείται γιατί η σωματική εργασία ή άσκηση στον καθαρό αέρα και η φυσική αγνή διατροφή είναι ο καλύτερος συνδυασμός για την αναζωογόνησή μας.
Αντίθετα η πράξη έχει δείξει ότι τα κύτταρά μας στρέφονται προς την απόκτηση ενέργειας και μέσω ζύμωσης, σε περιπτώσεις μεγάλης κούρασης, εξάντλησης ή στρές. Τότε το γαλακτικό οξύ που παράγεται π.χ. μετά από υπερβολική εργασία ή άθληση το αισθανόμαστε σαν μυϊκό πόνο. Σε περίπτωση που οι δυσμενείς συνθήκες για τον οργανισμό-υπερκόπωση ή ψυχολογικό άγχος-έχουν μεγάλη διάρκεια ή επαναλαμβάνονται χωρίς μεγάλα διαστήματα βελτίωσής τους, τότε εκφυλίζεται ο μεταβολισμός των κυττάρων με δυσμενή αποτελέσματα για τον οργανισμό μας.
Χαρακτηριστική περίπτωση είναι τα καρκινικά κύτταρα. Αυτά κάνουν χρήση μόνο του μεταβολισμού μέσω ζύμωσης, που όπως αναφέραμε είναι λίγο αποδοτικός, γιατί πολλή ενέργεια ενσωματώνεται στα υποπροϊόντα της ζύμωσης. Έχουν σταματήσει να εξασφαλίζουν ενέργεια μέσω μιτοχονδρίων. Γι αυτό χρειάζονται να καταναλώνουν περισσότερη ουσία από ό,τι τα υγιή κύτταρα. Έτσι όταν η κατανάλωση τροφής του ασθενούς είναι ανεπαρκής τότε καταναλώνουν τη μάζα του σώματός του(αδυνατίζει πολύ). Τα ζάκχαρα- υδατάνθρακες είναι η «τροφή» για τη ζύμωση. Αν δεν τα έχουν στη διάθεσή τους τα καρκινικά κύτταρα δεν μπορούν να κάνουν μίτωση και να πολλαπλασιασθούν. Σε αυτή την έλλειψη στηρίζεται και εναλλακτική θεραπεία του καρκίνου με δίαιτα, η οποία απαγορεύει για μεγάλο χρονικό διάστημα κάθε είδος άμεσα αφομοιώσιμων υδατανθράκων, όπως η ζάχαρη και το αλεύρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου