ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ 2ου ΓΕΛ ΚΑΛΥΜΝΟΥ

Οι καθηγητές του 2ου Γενικού Λυκείου Καλύμνου, συνεδριάσαμε, σήμερα, Τρίτη 27-4-2010, με θέμα «την εγκύκλιο του ΥΠΕΠΘ σχετικά με την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας.»

Μελετώντας τόσο την εγκύκλιο , όσο και το πολύ νομοσχέδιο για την παιδεία, σε σχέση και με τη σημερινή δραματική συγκυρία που αφορά στην οικονομική και εργασιακή ισοπέδωση όλων των εργαζομένων και κατά συνέπεια και των εκπαιδευτικών, καθώς και τους σχεδιαζόμενους στόχους μέσα από το σχέδιο «Καλλικράτης», αποφασίσαμε ομόφωνα το σχολείο μας να μη συμμετάσχει στην πιλοτική εφαρμογή της ‘αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας’.

Το 2ο ΓΕΛ Καλύμνου, στις αίθουσες του οποίου καταθέτουμε καθημερινά την επιστημονική μας γνώση, την παιδαγωγική μας ευαισθησία, την ίδια την ψυχή μας, αποτελεί μια κλασική περίπτωση της μεγάλης πλειοψηφίας των δημόσιων σχολείων. Μετακομίζει από το ένα επικίνδυνο , στο άλλο ακατάλληλο κτίριο, στερείται ακόμη και των στοιχειωδών υποδομών για αξιοπρεπή λειτουργία, όπως γυμναστήριο, εργαστήρια, ενώ οι τουαλέτες κατασκευάστηκαν πριν δύο χρόνια μετά από καθιστική διαμαρτυρία των μαθητών και οι αίθουσες βάφονται από εμάς τους εκπαιδευτικούς. Ωστόσο συνεχίζει να μορφώνει και να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά του Καλυμνιακού λαού , χάρη στο πείσμα και το μεράκι των εκπαιδευτικών του γιατί θεωρούμε το δημόσιο σχολείο ένα από τα πολυτιμότερα κοινωνικά αγαθά.
Η επιδίωξη του ‘πολυνομοσχέδιου’ για αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας στόχο έχει να αποσιωπήσει τις ευθύνες της Πολιτείας για τη δραματική υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από την υποχρηματοδότηση και τις αντιπαιδαγωγικές-αντικοινωνικές ‘μεταρρυθμίσεις’ σε βάρος των παιδιών μας και να στοχοποιήσει ως υπεύθυνους τους εκπαιδευτικούς. Αν λάβει επίσης κανείς υπ’ όψη του ότι οι ποσοτικοί δείκτες που αφορούν σε στατιστικά στοιχεία δίνονται εδώ και χρόνια απ’ όλα τα σχολεία, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι αποκρύπτεται η βαθύτερη σκοπιμότητα του πολυνομοσχεδίου που υπακούει στο γενικότερο σχεδιασμό για συρρίκνωση των σχολείων, των θέσεων εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων.

- Η πρώτη δράση της ‘αυτοαξιολόγησης’ που αφορά στους «πόρους της σχολικής μονάδας», αθωώνει τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες για τη δραματική υποχρηματοδότηση της παιδείας, αποσπά εμάς τους εκπαιδευτικούς από το διδακτικό και παιδαγωγικό μας έργο, μας μετατρέπει σε ζητιάνους αναζήτησης πόρων, ενώ ανοίγει διάπλατα την πόρτα στους ιδιώτες-χορηγούς, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Η αναφορά επίσης στην «αξιοποίηση των πόρων» αποκρύπτει την αδυναμία της μετά βίας κάλυψης των βασικών λειτουργικών αναγκών και δίνει την εντύπωση της επιχορήγησης των σχολείων με πακτωλό χρημάτων που απλώς δεν διατίθενται ορθολογικά. Αξίζει να σημειώσει κανείς το παράδειγμα των δημόσιων σχολείων της Αμερικής, όπου μετά την εφαρμογή αντίστοιχης διάταξης, η αδυναμία εξεύρεσης πόρων. οδήγησε σε μαζικό κλείσιμο σχολείων και αντίστοιχες απολύσεις εκπαιδευτικών

- Η πρόβλεψη επίσης για την «εφαρμογή του προγράμματος χωρίς απώλεια διδακτικών ωρών», αποσιωπά κάθε ευθύνη για ανεπαρκείς και καθυστερημένες καλύψεις των διδακτικών κενών, ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να μας αφαιρέσει τη δυνατότητα να απεργούμε υπερασπίζοντας το δημόσιο σχολείο και τα εργασιακά μας δικαιώματα.

- Η ασάφεια και η γενικολογία στους επιμέρους δείκτες αυτοαξιολόγησης που αφορούν στις «επιδόσεις των μαθητών» δε λαμβάνει υπ’ όψη τις κοινωνικές, οικονομικές και οικογενειακές παραμέτρους που καθορίζουν την επίδοση των παιδιών και παρουσιάζουν τους «ποσοτικούς δείκτες» της επιτυχίας στις εξετάσεις, ως μια διαδικασία εν κενώ, αποκομμένη από τις κοινωνικές αιτίες. Έτσι προδιαγράφεται η περαιτέρω υποβάθμιση ή και το κλείσιμο σχολείων σε ήδη υποβαθμισμένες περιφερειακές ή αστικές περιοχές.

- Η απουσία από το πολυνομοσχέδιο και του ελάχιστου στοχασμού για τα αναχρονιστικά αναλυτικά προγράμματα, τα ακατάλληλα βιβλία, τον εξουθενωτικό όγκο της διδακτέας ύλης, την αποσπασματικότητα της γνώσης, τον εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα του σχολείου, την εξώθηση στην παραπαιδεία, την εκμηδένιση του ελεύθερου χρόνου των παιδιών και την ισοπέδωση της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, το καθιστά ως συνολικά απαράδεκτο.

Τέλος, οι επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις - με πρόσχημα την οικονομική κρίση - που ισοπεδώνουν κάθε έννοια εργασιακής αξιοπρέπειας, καθώς και η αποδόμηση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, μέσα από το νέο διοικητικό μοντέλο ‘Καλλικράτης’, έρχονται συμπληρωματικά με το πολυνομοσχέδιο να μετατρέψουν το δημόσιο σχολείο σε ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό που θα λειτουργεί με ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια, ανασφαλείς και φοβισμένους εκπαιδευτικούς που θα συμβάλουν στην παραγωγή εξίσου εργασιακά ισοπεδωμένων, ανασφαλών και φοβισμένων ανθρώπων.