Θα μπορούσα
ευχαρίστως να ξεχαστώ για πάντα στο σύμπαν των τραγουδιών του Θανάση
Παπακωνσταντίνου. Η Φειρούζ, ο Φορτίνο Σαμάνο, ο Στυλίτης, η Μαρίκα, ο Κωστής,
ο φωτογράφος των Τρικάλων, ο Διάφανος, ο Πινόκλης, το κομμωτριάκι,, εκείνη η
γυναίκα που δεν γνώρισε ποτέ της τον φόβο, έχουν γίνει εξάλλου δικοί μου
άνθρωποι. Είναι ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς της εποχής μας, αλλά
δεν είναι μόνο αυτό. Σε μια εποχή που το συλλογικό αίσθημα ίσως δεν έχει
εκφραστεί ακόμα μέσα από το τραγούδι, ο λόγος του Θανάση Παπακωνσταντίνου μας
έδωσε τα πιο ποιητικά μας συνθήματα. Το Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο
κλοιός στενεύει/ ο νους μας είναι αληταριό κι όλο θα δραπετεύει ταξιδεύει στους
τοίχους μας και θα συνεχίσει για όσους δεν έχουμε μάσκα για το καρναβάλι
ετούτο. Της Φωτεινής Λαμπρίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου