Πως συνδέονται η οικογεωργία, η τοπικοκοποίηση και η από-ανάπτυξη;

Με τις βιοκαλλιέργειες ασχολούμαστε από το 1990 και μετά, όταν με μια ομάδα φίλων(3-4 ζευγάρια τότε, σήμερα οικογένειες) αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε στο Πήλιο και να λειτουργήσουμε ως παράδειγμα «για ένα άλλο τρόπο ζωής» με όσο γίνεται μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα-κατανάλωση και επιδίωξη της αυτάρκειας. Όλα αυτά τα χρόνια -μαζί με τον Σπύρο και με μια μικρή κοινότητα ανθρώπων γύρω από τη Θεσσαλία- προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να αναδειχθεί ο «αποαναπτυξιακός» και κοινοτικός τρόπος ζωής σε γενικότερο κοινωνικό πειραματισμό και να πάρει τη μορφή ρεύματος στην ελληνική κοινωνία και κυρίως στη νεολαία(σαν εκπαιδευτικός μ.ε. ταυτόχρονα μέχρι το 2008 στα τοπικά σχολεία, μέσα από διάφορα προγράμματα και πρακτικές επεδίωκα και την διάδοση του κοινοτικού –συλλογικού-αντικαταναλωτικού πνεύματος στους μαθητές). 

 Εκδίδαμε ένα περιοδικό για οκτώ χρόνια(Νέα Σελήνη), προωθούσαμε τις οικοκαλλιέργειες και τις ντόπιες ποικιλίες ενάντια στη χημική καλλιέργεια και τα μεταλλαγμένα(κατορθώσαμε με παρεμβάσεις του δικτύου «ενάντια στα μεταλλαγμένα» στα τότε νομαρχιακά συμβούλια να ανακηρυχθούν όλες οι νομαρχίες «ελεύθερες από μεταλλαγμένα», με αποτέλεσμα η ελληνική κυβέρνηση να απαγορεύει μέχρι σήμερα τουλάχιστον την καλλιέργεια των γενετικά τροποποιημένων ποικιλιών στη χώρα),  οργανώναμε τις οικογιορτές  από πόλη σε πόλη φέρνοντας σε επαφή αυτόν τον «άλλο κόσμο» με τους ανθρώπους-καταναλωτές των πόλεων. Δημιουργήσαμε ένα πανελλαδικό δίκτυο οικο-γεωργών, οικο-χειροτεχνών και ενεργών πολιτών(http://oikodiktyo.espivblogs.net/).  Προτείναμε την ποιότητα στη καθημερινή ζωή, η οποία εκφράζεται με το σύνθημα «μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα καταναλώνοντας λιγότερα», αρκεί να είμαστε εγκρατείς, να επιδιώκουμε την ποιότητα στηριζόμενοι στα φυσικά-συλλογικά-κοινωνικά αγαθά. Να μην «τρέχουμε» πίσω από το χρήμα -το κέρδος-τη μισθωτή εργασία, να αφήσουμε όσοι μπορούμε τη «μιζέρια» και την «εικονική» ζωή των πόλεων και να «επανατοπικοποιηθούμε» με δημιουργική εγκατάσταση-καλύτερα ομαδικά και με τη μορφή «διευρυμένων» οικογενειών-   στην περιφέρεια, ώστε να αναζωογονηθεί. Η εγκατάσταση του μισού πληθυσμού της χώρας στο λεκανοπέδιο της Αττικής είναι μη βιώσιμο μοντέλο.

Σιγά-σιγά όλα αυτά που προτείναμε βλέπαμε ότι αποτελούσαν στοιχεία μιας γενικότερης εναλλακτικής πρότασης προς το παγκοσμιοποιημένο πια καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης και κατανάλωσης. Κριτικάροντας την Παγκοσμιοποίηση και συμμετέχοντας στο παγκόσμιο κίνημα για «έναν άλλο κόσμο εδώ και τώρα» και όχι για έναν άλλο κόσμο μετά την «επανάσταση» και την «κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων», εκδώσαμε το βιβλίο Τοπικοποίηση, σαν απάντηση στην Παγκοσμιοποίηση. Όταν εκδόθηκε στα ελληνικά το βιβλίο του Σερζ Λατούς «Το στοίχημα της από-ανάπτυξης», διαπιστώσαμε ότι η «Τοπικοποίηση» είναι στην ουσία μια στρατηγική με την οποία μπορούμε να περάσουμε σε μετακαπιταλιστικές κοινωνίες «από-ανάπτυξης».

Αρκεί να υλοποιούμε ήδη από τώρα οικονομικά εγχειρήματα που στοχεύουν όχι στο κέρδος αλλά στην ικανοποίηση των αναγκών των τοπικών κοινωνιών με ντόπιους πόρους και πηγές ενέργειας και δίκαιες ανταλλαγές των μικρών αποστάσεων και της εγγύτητας. Να στηριχθούμε δηλαδή στην «κοινωνική, αλληλέγγυα, συνεργατική κ.λπ» οικονομία.  Η βάση για μια ποιοτική ικανοποίηση της βασικότερης βιοτικής ανάγκης του πληθυσμού, δηλαδή της διατροφής, είναι ο αγροδιατροφικός τομέας που θα στηρίζεται στην αγροτογεωργία, την οικο-καλλιέργεια και οικο-εκτροφή. Το πρώτο βήμα για αυτό θα είναι η επιστροφή στην περιφέρεια ενός σημαντικού μέρους των κατοίκων των πόλεων και ιδίως της Αττικής. Αρκεί να δημιουργούμε κοινωνικά εγχειρήματα με αντικείμενο την κοινωνική αλληλεγγύη και την απευθείας επαφή μεταξύ παραγωγών-καταναλωτών παρακάμπτοντας τους μεσάζοντες, καθώς και πολιτικά εγχειρήματα πολιτών με άμεση δημοκρατία και αυτοοργάνωση. Αρκεί να αναπτυχθεί ένα κίνημα πολιτών ριζοσπαστικό, που αμφισβητώντας το κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης, θα προχωρήσει στη δημιουργία αμεσοδημοκρατικών δομών αυτοοργάνωσης, σαν μορφές αυτοδιαπαιδαγώγησης για τη δημιουργία του απαιτούμενου ανθρωπολογικού τύπου που θα απαιτήσει και τη μετάβαση στην άμεση δημοκρατία σαν γενικότερη μορφή διακυβέρνησης  και αυτοδιεύθυνσης της κοινωνίας.  

Οι συνθήκες που δημιουργεί η οικονομική -αλλά στην ουσία δομική -κρίση  σήμερα στην ελληνική κοινωνία είναι ευνοϊκές για να αναδειχθεί η κατεύθυνση της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης σαν μια εναλλακτική διέξοδο στον παγκόσμιο καπιταλισμό, που εκτός από χρεοκοπίες κοινωνιών και κρατών σήμερα, στο μέλλον θα οδηγήσει στην χρεοκοπία τον ίδιο τον πλανήτη, την «Α.Ε Γη» όπως την αντιμετωπίζει.

Όπως διατυπώνεται και στο μπλοκ της Τοπικοποίησης (http://topikopoiisi.blogspot.gr/) στο διαδίκτυο:

Τοπικοποίηση είναι η στρατηγική με την οποία θα απαντήσουμε στην "υπαρκτή" παγκοσμιοποίηση και θα επιδιώξουμε τη στροφή σε μια αποκεντρωμένη, επανατοπικοποιημένη, αυτοδιαχειριζόμενη, οικολογική και αταξική κοινωνία της ισοκατανομής, που θα έχει σαν κύτταρο την αυτοδύναμη κοινότητα και το δήμο και θα στηρίζεται στην ομοσπονδιοποίηση δήμων-περιφερειών-εθνών. Για το ξεπέρασμα του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης, της κλιματικής-οικολογικής καταστροφής, του καπιταλισμού και του εθνικού κεντρικού κράτους.