Τι είχαμε και τι χάσαμε!

Από το τεύχος 23 της Ν.Σελήνης(Δεκέμβρης 2001-Γενάρης-Φλεβάρης 2002):

Ο φίλος Περικλής Παπαδόπουλος μας έστειλε το παρακάτω άρθρο της Σ. Φωτοπούλου από τη τοπική εφημερίδα"Πατρίς" τον Πύργου μαζί με τα σχόλιά του:

Πηγή πλούτου και ζωής αποτελούσαν για την Ηλεία οι λιμνοθάλασσες, οι οποίες εδώ και χρόνια έχουν αποξηρανθεί.

Τρεις ήταν οι μεγάλες λιμνοθάλασσες που κάλυπταν το δυτικό τμήμα του Νομού

από Κυπαρισσία έωςΚατάκολο: τον Καϊά­φα που υπάρχει μέχρι σήμερα, της Αγουλινίτσαςκαι της Μουρίας. Σήμερα η μεγαλύ­τερη λιμνοθάλασσα σε ολόκληρη την Πελοπόνησο είναι αυτή του Κοτυχίου η οποία όμως έχει συρρικνωθεί και αυτή σημαντι­κά. Η ζωή των κατοίκων των παραλιακών περιοχών - ιδιαίτερα της Αγουλινίτσας και της Μουριάς που τους χώριζε ο Αλφειός ποταμός είχε σημείο αναφοράς τις λίμνες αυτές. Αποτε­λούσαν τρόπο ζωής, το νήμα της οποίας κόπηκε ξαφνικά στα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν αποξηράνθηκαν για να αποδοθούν στη γεωργία η οποία εξελισσόταν ραγδαία. Οι προσδοκίες ωστό­σο χιλιάδων μικροκτηματιών διαψεύστηκαν, αφού οι εκτάσεις των λιμνών αποδείχθηκαν σε έ­να σημαντικό ποσοστό τους άγο­νες. Οι οικονομικές επιπτώσεις ήταν έντονες, αφού για πολλούς οι λιμνοθάλασσες αποτελούσαν μέσον διαβίωσης. Όσοι δε, δεν εγκατέλειψαν την περιοχή, ανα­γκαστικά στράφηκαν στη γεωργία, χρησι­μοποιώντας τις αποξηραμένες εκτάσεις, αλλάζοντας τρόπο ζωής και ενασχολούμενοι σε ένα αντικείμενο που δεν γνώριζαν.

Μετά από32χρόνια η αποξήρανση των λιμνών αποδεικνύεται αρνητικό στοιχείο. Πέρα από την πλούσια πανίδα, χάθηκαν αρκετά μεταναστευτικά είδη φαριών που προσελκύονταν από τα γλυκά νερά της λίμνης, ενώ εξαφανίστηκαν όλα τα είδη πουλιών τα οποίά είχαν μεταναστευτικό σταθμό την λίμνη και έβρισκαν καταφύγιο και κατάλληλες συνθήκεςγια αναπαραγω­γή σε αυτές. Τελικά, αποδεικνύεται ότι η αποξήρανση των λιμνών ήταν λάθος δεδο­μένου, αφενός ότι ο στόχος για καλλιεργή­σιμες εκτάσεις δεν επετεύχθη και αφετέρου ότι χάθηκε μια πολύ σημαντική πλοντοπα- ραγωγική πηγή. Αυτός είναι ο λόγος που συζητείται ο επαναπλημμυρισμός των λι­μνών ή τουλάχιστον ορισμένων σημαντι­κών τμημάτων αυτών.

. Ο πρώτος και ο τελευταίος...

Σημείο αναφοράς για το Νομό Ηλείας, αλλά και έξω από τα όρια αυτού ήταν η πρώην λίμνη Μουριάς. Η ζωή της περιοχής στρεφόταν γύρω από αυτή. Οι παραγωγές των ψαριών - ιδίως των χελιών και των κεφαλόπουλων - ήταν ιδιαίτερα μεγάλες. Ο Γιάννης Λυμπερόπουλος, 86 χρονών σή­μερα, αναπολεί εκείνες τις εποχές και μιλά με παράπονο αλλά και πίκρα. Από 16 χρονών, έμενε στη λίμνη. Αυτό και άλλα 15 άτομα είχαν συστήσει σωματείο. Τα ψάρια τα έπαιρναν οι ντόπιοι στην περιοχή ενώ τα χέλια εξάγονταν στην Ιταλία λέει: “Έρχο­νταν καράβι στην Σπιάντζα και τα φόρτω­νε”. Πλούσια όπως λέει ήταν η λίμνη για κυνήγι. “Κόβαμε εισιτήριο για να μπαίνει ο κόσμος με μονόξυλα να κυνηγήσει, ή να ψαρέψει με καλαμωτές και βάρκες.

Βγάζαμε πολλά λεφτά, φτιάξαμε-σπί­τια, γιατί μέναμε σε φυλάκια - καλύβες. Εφτά ήταν όλα - όλα στη λίμνη”. Ο κ. Γιάννης θυμάται την ζωή και αναπολεί.... “Τα ψάρια ήταν μεγάλα. Ο κόσμος πεινού­σε και έζησε από αυτά”. Η ζωή του κ. Γιάννη Λυμπερόπουλου ήταν η λίμνη. Εκεί έμεινε μόνιμα, εκεί γέννησε η σύζυγός του- πάντα στο πλευρό του - τα παιδιά τους.

Δεν σκέφθηκε ούτε μια φορά να την εγκαταλείψει: “Μια φορά -λέει -πήγα στον Πύργο και χάθηκα. Αν φύγω από εδώ θα πεθάνω". Με πόνο μιλά για τη λίμνη “Τσάμπα την χάλασαν. Τώρα δεν είναι ούτε για καλλιέργειες, προσθέτοντας όμως ότι δεν είναι δύσκολος ο επαναπλημμυρισμός της, συνδέεται με την Μούτελη και αν ανοίξουν αύλακες η λίμνη θα γεμίσει και πάλι νερό”. Ο κ. Γιάννης ζει και έχει την ευτυχία να βλέπει από τα 7 παιδιά του, 16 εγγόνια και 11 δισέγγονα.

Όμως η καρδιά του πονά για την λίμνη, ακόμα και ύστερα από 32 ολόκληρα χρό­νια. “Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Το ίδιο συμβαίνει καίμε την λίμνη. Δεν θα ξαναγυρίσει... λέει με παράπονο. Πέθανε, όπως πέθανε και η ζωή του τόπου μας....”

Σχόλιο Περικλή:

Την εποχή της κατοχής οι Αθη­ναίοι λιμοκτονούσαν ενώ οι Πυργιώτες έτρωγαν κάθε μέρα κρέας. Πήγαιναν στις λιμνοθάλασσες και έπιαναν ψάρια και πουλιά. Τα έπια­ναν χωρίς να καταναλώνουν πετρέ­λαιο. Χωρίς λεφτά στη τσέπη. Δω­ρεάν τροφή.

Αυτό το κοινωνικό - οικονομικό σύστημα αυτοκατανάλωση - αυτο­διαχείριση λειτουργούσε θαυμάσια από την αρχαιότητα έως το 1970. Τότε ήρθε στην περιοχή του Πύρ­γου η "ανάπτυξη”, η "εξέλιξη” ο "πολιτισμός". Τώρα για να φας κρέας πρέπει να το πληρώσεις.

Μια τροφή που περιέχει υπολείμματα φυτοφαρμάκων, κτηνιατρικών φαρμάκων, βαρέα μέταλλα. Μια τροφή που οδηγεί στην ασθένεια.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει φάρμακα στην τσέπη του. Όλοι είναι άρρωστοι. Δυσκοιλιότητα, Διαβήτης, Χο­ληστερίνη, καρδιοπάθειες, νεφρική ανε­πάρκεια από την νιτρορύπανση των υδάτων, καρκίνος. Καρκίνος του παχέος ε­ντέρου στους καταναλωτές συμβατικών προϊόντων. Λευχαιμία στους συμβατι­κούς παραγωγούς.

Όλοι κάνουν "αιματηρές" οικονομίες στη διατροφή και σπατάλη σε αυτοκίνητα, κινητά τηλέφωνα, νεές τεχνολογίες, με­τοχές, τζόγος, ρούχα, καλλυντικά, φαστ- φου,ντ, ταβέρνες, ποτά τσιγάρα, διακο­πές.

Αν οι καταναλωτές δεν ενδιαφερθούν για υγιεινή - βιολογική διατροφή τότε το επάγγελμα του μέλλοντος θα είναι: ιδιο­κτήτης ογκολογικής κλινικής.