Δειλή, μοιραία και άβουλη ΟΛΜΕ! Ντροπή σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ!

Ανακοίνωση του «Ξ»

Οι αγωνιστές καθηγητές, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, ο κόσμος της Αριστεράς γενικά, προσπαθούν να συνέλθουν από το σοκ! Η βάση των καθηγητών ψήφισε συντριπτικά υπέρ της απεργίας αλλά η ηγεσία έκανε ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που ψήφισε η βάση!

 Η απεργία των καθηγητών ξεπουλήθηκε (αυτό είναι κάτι στο οποίο έχουμε συνηθίσει) αλλά αυτή τη φορά στο «έγκλημα» συμμετείχε η Αριστερά: τα μαζικά κόμματα, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, και τα δύο, το καθένα με το δικό του τρόπο. Συνεπή στάση υπέρ της απεργίας κράτησαν μόνο οι «Παρεμβάσεις» οι οποίες συσπειρώνουν κόσμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς από διάφορους χώρους.

 Με ποιο δικαίωμα η ηγεσία της ΟΛΜΕ, αυτοί που εκλέχτηκαν για να εκπροσωπήσουν τον κλάδο, αποφάσισαν ότι η απόφαση δεκάδων γενικών συνελεύσεων δεν τους δέσμευε, ή δεν τους αφορούσε, έτσι ώστε να την γράψουν κανονικά στις σόλες τους; Είχαν δηλαδή κάνει την πρόταση υπέρ της απεργίας (κόντρα στην επιστράτευση) ελπίζοντας να καταψηφιστεί από τις γενικές συνελεύσεις των εκπαιδευτικών;

 Μαζικές συνελεύσεις, συντριπτικές πλειοψηφίες

Προς δυσάρεστη απ’ ότι φαίνεται έκπληξη των συνδικαλιστών, οι εκπαιδευτικοί αποφάσισαν:

▪        Σε συνελεύσεις πρωτοφανούς για τα τελευταία χρόνια μαζικότητας,

▪        Με συνολική συμμετοχή που ξεπέρασε τις 20.000 και που σε μερικές συνελεύσεις έφτανε το 80% του συνόλου

▪        Και παρά το γεγονός ότι τους είχαν ήδη επιδοθεί τα χαρτιά της επιστράτευσης

▪        Που σήμαινε πως αντιμετώπιζαν την απειλή της σύλληψης, της φυλάκισης και της απόλυσης

▪        Με ποσοστά γύρω στο 90% ψήφισαν υπέρ της απεργίας (στην ουσία διαρκείας) μέσα στις εξετάσεις!

Η απεργία αυτή των καθηγητών αφορούσε όλη την κοινωνία! Όχι μόνο γιατί η Παιδεία είναι υπόθεση όλων, όχι μόνο γιατί έπρεπε να απαντηθεί η «υποκρισία» των κυβερνώντων που έχυναν κροκοδείλια δάκρυα υπέρ των μαθητών, αυτών δηλαδή των οποίων το μέλλον έχουν καταστρέψει, αλλά και για ένα ακόμα λόγο: οι καθηγητές έδειξαν με τη ψήφο τους τη μαχητική τους διάθεση για να σπάσουν την επιστράτευση!

 Σήκωσαν το γάντι

Από τις αρχές του χρόνου, δεν υπάρχει σημαντική απεργία που να μην επιστρατεύεται! Η άρχουσα τάξη και τα πιστά σκυλάκια της στα ΜΜΕ, δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

 Οι καθηγητές αποφάσισαν να σηκώσουν το γάντι που είχε ρίξει ο ψευτοπαλλικαράς πρωθυπουργός. Και τότε βρήκαν απέναντί τους την ηγεσία τους, αυτήν την ίδια που είχε προτείνει την απεργία που υπερψήφισαν οι καθηγητές. Κι αυτό, παρότι και οι δάσκαλοι (στην α’βάθμια εκπαίδευση) δήλωσαν χτες ότι θα ακολουθήσουν κι αυτοί μαζί στην απεργία των καθηγητών (της β’βάθμιας).

 Η επιστράτευση δεν είναι ανίκητη!

Αν οι 80 χιλιάδες εκπαιδευτικοί, ή οι 20-30.000 που ήταν στις συνελεύσεις, ή έστω το 1/3 απ’ αυτούς, οι 10.000, αρνιόντουσαν την επιστράτευση, η κυβέρνηση τι θα έκανε; Θα τους έβαζε όλους φυλακή ή θα τους απόλυε όλους; Και θα έκανε το ίδιο με τους δασκάλους; Θα έβαζε λουκέτο σε όλη την παιδεία; Και τότε τι θα έκανε το υπόλοιπο εργατικό κίνημα; Θα παρακολουθούσε με απάθεια ή θα έμπαινε στη μάχη γιατί ξέρει πως και η Παιδεία αφορά όλους, η επιστράτευση το ίδιο, το ίδιο και οι συνολικές πολιτικές της κυβέρνησης;

 Η επιστράτευση είναι στην πραγματικότητα μια μπλόφα απ’ τη μεριά του «παλλικαρά» πρωθυπουργού – μια μπλόφα που πιάνει όσο δεν υπάρχει απέναντι μια συνδικαλιστική ηγεσία που να έχει τα κότσια να παλέψει. Χρειάζεται ένας, μόνο ένας, ισχυρός κλάδος να σηκώσει το γάντι και τότε η μπλόφα θα αποκαλυφθεί. Όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τρέμουν ακριβώς την έκφραση της οργής και της μαχητικότητας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Γι’ αυτό η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ αρνήθηκε να καλέσει απεργία για να καλύψει τους εκπαιδευτικούς παρότι τους το ζήτησε η ΟΛΜΕ! Και η απαράδεκτη ΑΔΕΔΥ κάλεσε απεργία σε διαφορετική μέρα απ’ αυτή που της ζήτησε η ΟΛΜΕ, μπαίνοντας έτσι στο παιγνίδι της γελοίας υποκρισίας αυτών που «πονάνε για τους μαθητές»! Αυτούς βέβαια, τους μαθητές, δεν τους ρώτησε κανείς!

 Ξανά λοιπόν η ίδια εικόνα: από τη μια ένα εργατικό κίνημα με εκπληκτική ιστορία και αγώνες που στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων έγραψε χρυσές σελίδες. Κι από την άλλη, μια ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων, ένας Δούρειος Ίππος μέσα στο κίνημα.

Δεν μας αξίζουν…

Δεν μας αξίζουν αυτοί οι συνδικαλιστές. Πρέπει να φύγουν. Και στη θέση τους να αναδείξουμε αγωνιστές, που ξέρουν να σέβονται αυτούς που τους εκλέγουν, και που να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί – η βάση δηλαδή να έχει το δικαίωμα να τους αλλάζει όταν δεν κάνουν τη δουλειά τους.

 Δεν μας αξίζει ούτε αυτή η Αριστερά.

 Το ΚΚΕ έδειξε για μια ακόμη φορά τον πραγματικό του χαρακτήρα. Πήρε θέση ενάντια σε μια πολυήμερη απεργιακή κινητοποίηση από την πρώτη στιγμή! Το έχει κάνει ξανά και ξανά: όποτε δεν ελέγχει ένα αγώνα τον καταγγέλλει και τον υπονομεύει. Η τελευταία φορά που το έκανε αυτό στο χώρο της Παιδείας ήταν το Φθινόπωρο του 2011, όταν ξεκίνησε ένα μεγάλο κύμα καταλήψεων στα πανεπιστήμια, και η ΚΝΕ (ΜΑΣ) ψήφισε μαζί με τη ΔΑΠ το κλείσιμο των καταλήψεων!

 Αυτή τη φορά όμως η έκπληξη ήρθε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι πρόσφατα ξέραμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε όλους τους αγώνες. Μπορεί να μην έπαιρνε πρωτοβουλία γι’ αγώνες στο εργατικό κίνημα, μπορεί να μην πρότεινε σχέδιο γι’ αυτούς τους αγώνες, αλλά τουλάχιστο τους στήριζε. Σήμερα αλλάζει στάση και σπάει ένα αγώνα ο οποίος είναι επικίνδυνος για το σύστημα και την άρχουσα τάξη. Το θέμα βέβαια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πιθανά η επόμενη κυβέρνηση, ο φορέας στον οποίο εκατοντάδες χιλιάδες εναποθέτουν τις ελπίδες τους για να σωθούν από την καταστροφή των Μνημονίων!

 Έτσι, μ’ αυτή την στάση θα κυβερνήσει και θα «υπηρετήσει» τα λαϊκά στρώματα ο ΣΥΡΙΖΑ;

 Όμως βγαίνουν συμπεράσματα

 Μέσα από τέτοιες εμπειρίες τα εργατικά και λαϊκά στρώματα βγάζουν συμπεράσματα! Συμπεράσματα για το σύστημα, συμπεράσματα για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, συμπεράσματα για τις ηγεσίες της Αριστεράς. Αυτό είναι το «θετικό» που μπορεί κάποιος να πει ότι προκύπτει μέσα από μια ήττα όπως τη σημερινή.

 Αυτά τα συμπεράσματα επιτρέπουν στο κίνημα να προχωρήσει στο να διεκδικήσει τον εκδημοκρατισμό και να πάρει στα χέρια του τα συνδικάτα, γιατί είναι δικά του, του ανήκουν και δεν ανήκουν στον κάθε καρεκλοκένταυρο.

 Του επιτρέπουν να βγάλει συμπεράσματα για τις σημερινές ηγεσίες της Αριστεράς και έτσι να παλέψει για το κτίσιμο μιας Αριστεράς, που δεν φοβάται, που δεν υποτάσσεται, που είναι διατεθειμένη να δώσει τη μάχη για τα εργατικά δίκαια και ενάντια στο σύστημα, μέχρι το τέλος.