Η απεργία πείνας των
κρατούμενων μεταναστών και προσφύγων επανέφερε στο προσκήνιο το “ξεχασμένο”,
πλην διαρκές αίσχος των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
και στα αστυνομικά κρατητήρια κουρελιάζεται κάθε έννοια ανθρώπινης
αξιοπρέπειας, κάθε έννοια πολιτισμού. Είναι χαρακτηριστικά το ότι στη μεν
Αμυγδαλέζα οι κρατούμενοι είχαν 2,5 μήνες να πάρουν σαπούνι με αποτέλεσμα να
αναπτυχθεί επιδημία ψώρας, στο δε ΑΤ Δραπετσώνας, οι στοιβαγμένοι κρατούμενοι
έχουν μήνες να προαυλιστούν. Οι δύο απόπειρες αυτοκτονίας που σημειώθηκαν τις
προηγούμενες μέρες μαρτυρούν το οριακό σημείο στο οποίο έχουν φέρει τα πράγματα
η επιχείρηση Ξένιος Δίας και η κυβερνητική αναισθησία.
Ωστόσο, οι συνθήκες
κράτησης δεν αποτελούν τη μόνη άθλια πτυχή των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Τα
στρατόπεδα εμπεδώνουν θεσμικά τη λογική της κατάστασης εξαίρεσης, δηλαδή τη
λογική πάνω στην οποία στηρίχτηκε ο φασισμός. Οι κρατούμενοι μετανάστες και
πρόσφυγες δεν υπόκεινται στην κανονική ποινική διαδικασία, φυλακίζονται χωρίς
να έχουν διαπράξει κάποιος έγκλημα του οποίου ο κολασμός να αντιστοιχεί στη
συγκεκριμένη φυλάκιση, και, το κυριότερο ίσως, ο χρόνος φυλάκισης τους είναι
απροσδιόριστος. Εν ολίγοις, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι έρμαια στις
κρατικές βουλές.
Κατά συνέπεια, ο
αγώνας των κρατούμενων μεταναστών και προσφύγων πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε
πολίτη που αντιστέκεται στον εκφασισμό. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης πρέπει να
κλείσουν τώρα!
Αθήνα
9/4/13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου