Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Μια συγκλονιστική εμπειρία

Η εμπειρία του Γιάννη Μακριδάκη από την αγωνιζόμενη Χαλκιδική:


“Ταραχιέμαι σου λέω και δεν περνώ από κει πια, κάνω τον κύκλο του βουνού, από τον άλλο δρόμο, 25 χιλιόμετρα για να πάω στο χωριό”
Ένας εξαίρετος άνθρωπος ο Γιώργης ο “Καλύβας”, γλυκός σαν τη φύση που τον περιβάλλει, ασπούδαχτος μα μορφωμένος βαθιά, άνθρωπος με όλη την ουσία και τέλος, αξιοπρεπής και αντιστασιακός μέχρι το τέλος του, μη εξαγοράσιμος.
Έχει την καλύβα σ’ ένα κτήμα προγονικό, κατάκαρδα στις Σκουριές και τον βρήκαμε εκεί μαζί με τη μητέρα του, που μεγάλωσε μες στο δάσος κι από μικρό κορίτσι έπαιρνε τα γαϊδουράκια φορτωμένα γεννήματα και τραβούσε μοναχή της για το χωριό, τη Μεγάλη Παναγιά, διασχίζοντας το δασωμένο βουνό, ατρόμητη.
Ατρόμητοι στέκουν και τώρα οι δυο τους, μάνα και γιος, κοιτάνε με περιφρόνηση τα εκατομμύρια που τους προσφέρθηκαν κατά καιρούς για εξαγορά του κτήματός τους από τα μεταλλουργεία της Ύβρης, τα οποία απειλούν όχι μόνο τη ζωή τους, όχι μόνο το έχει και το είναι τους αλλά ολόκληρο το πανέμορφο βουνό εκεί στις Σκουριές κι όλους τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, μαζί και τα μυριάδες είδη φυτών, πουλιών και ζώων που κατοικούν εντός του παρθένου δάσους.
Δουλεύει κάθε μέρα στο κτήμα ο Γιώργης και μαζεύει τα καρύδια του, τα κάστανα, τα ακτινίδια, άμα δεν τα μαζέψω έρχονται τη νύχτα τα αγριογούρουνα και δεν αφήνουν τίποτα, μου λέει, ό,τι προλάβει να πάρει κι αυτός, ας φάνε κι εκείνα, ζωντανά είναι, αλλά να προλάβω κι εγώ κάτι τις από τον κόπο μου, μονολογεί και το γέλιο του γάργαρο φωτίζει το δάσος. Ένας ήλιος κάτω από τις ανήλιαγες κλαδούρες των Σκουριών είναι ο Γιώργης ο “Καλύβας” και τον γνώρισα προχτές, όταν ο Τόλης και η Μαρία, οι αεικίνητοι και πεισμωμένοι για την σωτηρία των Σκουριών ακτιβιστές, με οδήγησαν στην καλύβα του ύστερα από μια αξέχαστη βόλτα στο βουνό, που κάποιοι αποκτηνωμένοι το οραματίζονται σωρό μπάζων και λυμμάτων κυανίου.
Διότι μονάχα αποκτηνωμένος μπορεί να είναι όποιος περπατάει κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές του φυλλοβόλου δάσους των Σκουριών, ακούει τα πουλιά, νιώθει την παρουσία των λύκων, των αγριόγατων, των αγριογούρουνων ολόγυρά του, αισθάνεται το κελάρισμα των αναρίθμητων ρυακιών που παίρνουν τον κατήφορο στις λαγκαδιές δίνοντας ζωή στον τόπο αλλά αυτός το μόνο που βλέπει είναι χρήμα μέσω του μισού γραμμαρίου χρυσού σε κάθε τόνο επιφανειακής εξόρυξης και της επεξεργασίας αυτού με κυάνιο επι τόπου, όποιος δηλαδή ονειρεύεται την μετατροπή ενός τέτοιου επίγειου παραδείσου σε σωρό άψυχων υλικών και καρκινογόνων αποβλήτων.
Η μέγιστη Ύβρις.
Δεν μπορείς παρά να νιώσεις την κλίμακά σου όταν βρεθείς στις Σκουριές. Το τόσο δα της ύπαρξής σου μπροστά στο αιώνιο, υπέροχο, κατάφυτο βουνό που φιλοξενεί και εκτρέφει στα σπλάχνα του ένα σωρό ψυχές μετακινούμενες και στάσιμες. Δεν μπορεί παρά να αγαλλιάσει η ψυχή σου όταν αφουγκραστείς αυτό το θαύμα της Φύσης και γίνεις ένα μαζί του για κάποιες έστω στιγμές. Δεν μπορείς παρά να νιώσεις την αποκτήνωση όσων επιβουλεύονται την ύπαρξή του, όσων σχεδιάζουν την απόλυτη, αμετάκλητη, μη αναστρέψιμη καταστορφή του, όσων το προορίζουν για θυσία σε κέρδη χρηματικά, αλλά και όσων, δίχως να το γνωρίσουν, τους σιγοντάρουν και μιλούν περί επένδυσης και περί νόμιμης επιχείρησης που δεν μπορεί να λειτουργήσει επειδή βρίσκει αντίσταση από την τοπική κοινωνία.
Νιώθω από χτες ένας ακόμα αγωνιστής που θα παλέψει για να μην κατασταφούν ποτέ όσο ζω οι Σκουριές. Νιώθω πολύ όμορφα που γνώρισα αυτό το βουνό κι ακόμα πιο όμορφα και αισιόδοξα που γνώρισα αυτούς τους ανθρώπους. Τον Γιώργη, τον Τόλη, την Μαρία, τον Γιάννη, τον Νικόλα και όλους τους Ιερισσώτες, που άλλη κουβέντα δεν έχουν στο στόμα τους καθημερινά από την αντίσταση σε σχέδια που δεν μπορεί να εκπορεύονται από ανθρώπινα όντα αλλά μονάχα από αρρωστημένα κτήνη άνευ ψυχής και μόρφωσης.
Όντας προσωπικά υποψιασμένος και συμμετέχοντας ήδη στην αντίσταση ενάντια σε σχέδια “αναπτυξιακά”, όπως των ΒΑΠΕ στα νησιά του Αιγαίου, έχοντας επικοινωνία και επαφή με πολλούς ανθρώπους που ζουν και δρουν ανάλογα από την Κρήτη μέχρι τον Έβρο, δεν περίμενα ότι θα ένιωθα τόση οργή θωρώντας τις Σκουριές, νόμιζα πως έχω πλέον συνηθίσει στην Υβρη και στην προοπτική της καταστροφής, πως θα είναι μια ακόμη περίπτωση όπως όλες όσες έχω αντικρίσει. Αλλά οι Σκουριές ήταν συγκλονιστικές .
Επιβεβαιώθηκε η πεποίθησή μου ότι όλοι εμείς που ζούμε ανά την Ελλάδα και αντιστεκόμαστε στα σχέδια των αλαζόνων του χρήματος, επιβάλλεται να γνωριστούμε, να δικτυωθούμε, να περπατήσουμε ο ένας τον τόπο του άλλου, να τον νιώσουμε δικό μας, να ακούσουμε τις ιστορίες του, να αφουγκραστούμε την ψυχή του και να γίνουμε όλοι μαζί ένα μέτωπο ενάντια στην εκπόρνευση, στην ισοπέδωση, στην πλήρη καταστροφή της πατρίδας μας.
Η επίθεση που δεχόμαστε είναι πολυμέτωπη και σφοδρή. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μαχόμαστε ο καθένας μόνος του στο μετερίζι του. Υπάρχει απόλυτη ανάγκη συνένωσης δυνάμεων, εμπειριών και ανταλλαγής γνώσεων και τρόπων αντίστασης. Υπάρχει άμεση ανάγκη δημιουργίας μετώπου ανθρώπων ενάντια στην ισοπέδωση που επιχειρούν οι αναπτυξιολάγνοι έμποροι της φύσης και της ψυχής του τόπου μας κι εμάς των ιδίων.
Γι αυτό προτείνω ως αρχική κίνηση την δικτύωσή μας μέσω της ιστοσελίδας του Κινήματος 18, με έναν διαχειριστή από κάθε τόπο που θα ενημερώνει την “τοπική” αλλά και την “ομαδική” ιστοσελίδα, για να ξέρουμε με ένα κλικ ο καθένας τι συμβαίνει στον τόπο του άλλου, για να γνωριστούμε και να συνεργαστούμε και προσωπικά, για να φιλοξενήσει ο ένας τον άλλον στα μέρη του και να του δείξει, να του μάθει τους τόπους που απειλούνται, για να νιώσουμε όλοι το μεγαλείο του κάθε τόπου ξεχωριστά, για να γίνουμε όλοι ένα και όλοι μέτωπο αντίστασης ενάντια στην καταστροφή.
http://yiannismakridakis.gr/?p=1741

 Και η εμπειρία του από την Αθήνα:



Ταξίδι στην Αθήνα
Όπως η Μέρκελ έτσι κι εγώ επισκέφθηκα την Αθήνα πριν λίγες μέρες για πρώτη φορά μέσα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης.
Εγώ βέβαια περπάτησα στο κέντρο της πόλης ενώ εκείνη θα είναι σε κονσέρβα και σε αποστειρωμένα μέγαρα, οπότε δεν θα δει τίποτα.
Ευτυχώς.
Διότι, εμένα τουλάχιστον, η Αθήνα μού φάνηκε σαν μια πόλη “εν τάξει”, μια πόλη με ατμόσφαιρα φτιαχτή, από την οποία λείπουν οι εικόνες που άκουγα και διάβαζα εδώ και δυο χρόνια και κυρίως πέρσι τον χειμώνα, προφανώς εξ αιτίας της δράσης του Δ-ένδεια. Ούτε μετανάστης, ούτε πρεζάκι, ούτε καν ζητιάνος δεν υπάρχει στο κέντρο. Δεν είδα άστεγους, ούτε συμπράγκαλα αστέγων, ούτε ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους (σε σημείο να αναρωτιέμαι αν τους μαζεύουν και όλους αυτούς τους ανθρώπους και πού τους πηγαίνουν ή αν έχουν μετακομίσει μόνοι τους στα προάστια) αλλά είδα μυριάδες κόσμο να χασκογελούν καθήμενοι στις αναρίθμητες καφετέριες από το Μοναστηράκι ως τα Εξάρχεια και χιλιάδες να μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά της Ερμού ωσάν να είναι περίοδος Χριστουγέννων. Είδα μια Αθήνα που σε τίποτα δεν μοιάζει να περνάει οικονομική κρίση αν εξαιρέσει κανείς πως στην Ομόνοια και τα πέριξ η κίνηση πεζών και οχημάτων είναι αισθητά λιγότερη απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Προσωπικά κατά την επίσκεψή μου στην πρωτεύουσα απογοητεύτηκα. Όχι επειδή δεν είδα εικόνες εξαθλίωσης αλλά επειδή συνειδητοποίησα ότι και σήμερα να γινόταν εκλογές, όλο αυτό το τσουρμολόι που έχουν ακόμα πέντε φράγκα στις τράπεζες εντός και εκτός, πάλι Σαμαρά θα ψήφιζαν για να μην χάσουν δήθεν το ευρώ τους. Απογοητεύτηκα από τους ανθρώπους διότι είδα πως δεν χαμπαριάζουν, πως συμπεριφέρονται σαν τον γνωστό βάτραχο που βράζει προοδευτικά μέσα στην κατσαρόλα δίχως να νιώθει την άνοδο της θερμοκρασίας μέχρι την ώρα που θα ζεματιστεί και θα πεθάνει. Απογοητεύτηκα διότι είδα πως έχουν μπει ήδη στην πόλη οι οχτροί αλλά εμείς γελάμε ψωνίζοντας στις αγορές και πίνοντας καφέδες όπως πρώτα. Και ευτυχώς δεν πήγα βράδυ στο Γκάζι διότι εκεί είναι βέβαιο ότι θα γινόμουν έξαλλος.
Καλύτερα που δεν θα τα δει λοιπόν όλα τούτα η Μέρκελ. Τα βλέπουν βέβαια οι ντόπιοι ρουφιάνοι της και εισηγούνται ολοένα και περισσότερα μέτρα λιτότητας, με τα οποία, θέλοντας να φτωχοποιήσουν όλους αυτούς της μεσαίας τάξης που δεν χαμπαριάζουν με τίποτα, εξοντώνουν τους πρώην φτωχούς, νυν άπορους. Και τους πετάνε ύστερα στον κάλαθο, τους μαζεύουν σε στρατόπεδα ή σε άσυλα σωρηδόν, για να μη φαίνονται στην πόλη και χαλάνε την ψυχολογία των βατράχων που βρίσκονται στο προστάδιο του βρασμού.
Αυτή είναι η τακτική. Όποιος πέφτει κάτω, θάβεται στα γρήγορα και οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να ζούμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, μιας και δεν βλέπουμε πτώματα.
Μου φυγε κάθε ελπίδα ανατροπής μετά από αυτή την τριήμερη επίσκεψή μου στην ελληνική πρωτεύουσα. Τέτοια σούπα, τόσο αλλοτριωμένο, συμβιβασμένο, σκλαβωμένο στο ευρώ του κόσμο δεν περίμενα πως θα δω. Βρίσκουν και τα κάνουν λοιπόν οι καταπιεστές. Αφού ο καθένας χαίρεται όσο δεν του χουν πάρει τα πάντα, θα τα πάρουν όλα απ’ όλους.
Καλύτερα που δεν θα μπορέσει να πάρει τίποτα μυρωδιά η Μέρκελ από αυτή την κοινωνία. Μπορεί να ματώνει η καρδούλα της άμα σκέφτεται τους Έλληνες αλλά άμα τους δει κιόλας, θα διψάσει για ακόμα περισσότερο αίμα και μάλιστα αμέσως.
ΥΓ
Αν πήγαινε δε και στο κέντρο ή στην παραλιακή της Θεσσαλονίκης, δεν σας λέω τίποτα. Μάλλον θα ειδοποιούσε την Βέρμαχτ να μας βομβαρδίσει.


Και η εμπειρία αναγνώστη του -σα σχόλιο στο παραπάνω κείμενό του-από το Βόλο:

 Το κείμενο μυρίζει απογοήτευση, παράδοση… Παρόμοια κατάσταση βιώνουμε κι εμείς εδώ στον Βόλο. Πολλές καφετέριες και τσιπουράδικα στην παραλία και στο κέντρο είναι τα βράδια γεμάτα. Όμως αν πάς λίγο παραπέρα, η κίνηση έχει πέσει κατακόρυφα. Κι έπειτα ας μην ξεχνάμε είμαστε διαφορετικός λαός εμείς, δεν είμαστε γερμανοί, βόριοι. Ο θεσμός της οικογένειας είναι ακόμα ισχυρός, ο συνταξιούχος γονιός βοηθάει με το υστέρημά του τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Επειτα για να ξεκολλήσει κανείς και να βγει στους δρόμους, χρειάζεται ένα όραμα κατι που θα παίξει το ρόλο του καταλύτη. Κι όσο βλέπει την αριστερά να πελαγοδρομεί, να γίνονται 3 πορείες στην ίδια πόλη για τον ίδιο σκοπό κ.λπ. παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, αν δεν απογοητευτεί ακόμη μια φορά, θα καθίσει στην πάντα και θα περιμένει.

Δικό μας σχόλιο: 
Πραγματικά χρειάζεται ένα νέο όραμα. Όχι το όραμα της "καταναλωτικής ευημερίας", που είχε επικρατήσει τα τελευταία χρόνια και στο οποίο δε μπορεί να γυρίσει η ελληνική κοινωνία, αλλά ούτε η ανθρωπότητα ολόκληρη. Θα χρειασθεί να αναπτυχθεί στα πλαίσια της ελληνικής κοινωνίας-με την ευκαιρία της συνολικής της κρίσης και της κατανόησης και από τα μεσοστρώματά της ότι το μέχρι τώρα όραμα έχει φθάσει σε αδιέξοδο-ένας δημόσιος διάλογος για τη διαμόρφωση μιας νέας οραματικής πορείας εξόδου. Μην περιμένουμε-όσοι το έχουμε αντιληφθεί αυτό-να διαμορφωθεί αυτό το νέο όραμα από τα υπάρχοντα κόμματα της αριστεράς. Αυτά είναι κολλημένα σε παροχημένα "οράματα".


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου