Η κρίση χρέους των δυτικών χωρών ξεκίνησε από τις ΗΠΑ το 2008 με τη χρεοκοπία της αμερικάνικής τράπεζας Lehman brothers. Από τότε η κεντρική εκδοτική τράπεζα των ΗΠΑ (FED) «κόβει» αφειδώς πληθωρικό δολάριο, προκειμένου η αμερικανική κυβέρνηση να χρηματοδοτεί τις καταρρέουσες τράπεζές τους (που τις εγκαταλείπουν στην τύχη τους οι πάμπλουτοι τραπεζίτες τους), καθώς και τις χειμαζόμενες επιχειρήσεις τους. Έτσι το χρέος των ΗΠΑ εκτοξεύτηκε αλλά αυτό δεν τους δημιουργεί πρόβλημα, επειδή το δολάριο το στηρίζουν υποχρεωτικά όλες οι χώρες που το κατέχουν (ως το κατ΄ εξοχήν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα), για να διατηρούν σταθερά τα αποθεματικά τους κεφάλαια. Έτσι οι ΗΠΑ, χώρα άκρως ελλειμματική, διατηρείται ως υπερδύναμη, «πουλώντας» δολάρια.
Η αναπόφευκτη υποτίμηση του πληθωρικού δολαρίου έστρεψε τις οικονομικά αναδυόμενες χώρες (Κινα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) και ορισμένες πετρελαιοπαραγωγές (Ιράν, Βενεζουέλα κ.λπ.) προς το ανατιμημένο ευρώ για μέρος των αποθεματικών τους. Εξοστρακισμός του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος θα σήμαινε για τις ΗΠΑ απώλεια του ρόλου τους ως υπερδύναμης. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον ακήρυκτο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ κατά του ευρώ και της Γερμανίας. Οι ΗΠΑ φοβούνται επίσης τις παραδοσιακές ρωσογερμανικές σχέσεις, που έχουν αναβαθμισθεί τα τελευταία χρόνια με την ενέργεια και τα κοινά αναπτυξιακά σχέδια σε ευρωπαϊκές χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού...
Η συνέχεια στο:
Η αναπόφευκτη υποτίμηση του πληθωρικού δολαρίου έστρεψε τις οικονομικά αναδυόμενες χώρες (Κινα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.) και ορισμένες πετρελαιοπαραγωγές (Ιράν, Βενεζουέλα κ.λπ.) προς το ανατιμημένο ευρώ για μέρος των αποθεματικών τους. Εξοστρακισμός του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος θα σήμαινε για τις ΗΠΑ απώλεια του ρόλου τους ως υπερδύναμης. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον ακήρυκτο πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ κατά του ευρώ και της Γερμανίας. Οι ΗΠΑ φοβούνται επίσης τις παραδοσιακές ρωσογερμανικές σχέσεις, που έχουν αναβαθμισθεί τα τελευταία χρόνια με την ενέργεια και τα κοινά αναπτυξιακά σχέδια σε ευρωπαϊκές χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού...
Η συνέχεια στο:
Οποιαδήποτε συζήτηση για την Ισπανία πρέπει να ξεκινάει από δύο μεγέθη που συνιστούν σχεδόν πανευρωπαϊκά ρεκόρ: Το πρώτο αφορά στην ανεργία, που τον Φεβρουάριο ανήλθε στο 23,6%, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα η Eurostat. Με την ανεργία στο μέσο όρο των 27 κρατών μελών της ΕΕ να ανέρχεται στο 10,8% είναι εμφανές ότι η χώρα του Θερβάντες έχει ένα υπερδιπλάσιο ποσοστό ανεργίας από την υπόλοιπη Ευρώπη. Ένα επιπλέον στοιχείο που υπογραμμίζει το δράμα των ανέργων στην Ισπανία είναι ότι λιγοστεύουν με την πάροδο του χρόνου όσοι επωφελούνται των σχετικών επιδομάτων που τους επιτρέπουν να διαβιούν στοιχειωδώς αξιοπρεπώς. Σε ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας αναφερόταν πως τον Φεβρουάριο μόλις το 68% των εγγεγραμμένων άνεργων επιδοτούταν, όταν έναν χρόνο πριν λάβαινε το σχετικό επίδομα το 74% των καταχωρημένων ανέργων, οι οποίοι φυσικά είναι πολύ λιγότεροι του συνόλου. Το δεύτερο μέγεθος στο οποίο η Ισπανία ξεχωρίζει από τον μέσο όρο της υπόλοιπης ΕΕ είναι το δημόσιο χρέος που ανέρχεται στο 80% του ΑΕΠ της. Παρότι δεν είναι το μικρότερο, βρίσκεται χαμηλότερα από της Γερμανίας και πολλών άλλων χωρών που πρωταγωνιστούν στις πιέσεις για την επιβολή πολιτικών λιτότητας.
Σε άλλες εποχές το μικρό δημόσιο χρέος θα εκλαμβανόταν ως το πράσινο φως για τη δυνατότητα άσκησης επεκτατικών πολιτικών που θα έλυναν το πρόβλημα της ανεργίας, το οποίο πλήττει σχεδόν 5 εκατ. εργαζόμενους και κάνει μαύρη τη ζωή τουλάχιστον σε άλλους τόσους. Γιατί να μην αυξήσει το ισπανικό δημόσιο τις κρατικές δαπάνες, ακόμη και μα δανεισμό (εσωτερικό αν κρίνεται δαπανηρός ο εξωτερικός) τονώνοντας την απασχόληση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, εξέλιξη που με βεβαιότητα θα αυξήσει μεσοπρόθεσμα έστω τα δημόσια έσοδα; Αυτός ο προφανής συλλογισμός σήμερα είναι σχεδόν απαγορευμένος. Στη θέση του μάλιστα προκρίνονται οι ακριβώς αντίθετες πολιτικές που οδηγούν το πρόβλημα σε παροξυσμό, όπως τα μέτρα που ανακοίνωσε πρόσφατα ο δεξιός πρωθυπουργός της Ισπανίας, Μαριάνο Ραχόι. Από την εφαρμογή τους η κυβέρνηση αναμένει να εξοικονομήσει 27,3 δις. ευρώ για το τρέχον έτος και κυρίως περιλαμβάνουν οριζόντιες περικοπές στις δαπάνες των υπουργείων ύψους 17% κατά μέσο όρο και αυξήσεις φόρων. Πρόκειται για τον πιο σκληρό προϋπολογισμό από την εποχή του δικτάτορα στρατηγού Φράνκο όπως γράφτηκε πολύ εύστοχα στην στήλη Lex των Financial Times.
Τα μέτρα λιτότητας δεν απορρίφθηκαν όμως μόνο από τους Ισπανούς, καθώς αυτοί θα πληρώσουν τον λογαριασμό, αλλά απορρίφθηκαν επίσης κι απ’ αυτούς για χάρη των οποίων, υποτίθεται, εφαρμόστηκαν: τις αγορές! Το ισπανικό δημόσιο αναγκάστηκε να δανειστεί ποσό ύψους 2,6 δισ. ευρώ για να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του έναντι επιτοκίου ύψους 5,7%. Το ποσοστό αυτό είναι κατά μία μονάδα υψηλότερο σε σχέση με το επιτόκιο που δανείστηκε τον Ιανουάριο. Αυτή η αισχροκέρδεια σε βάρος των φορολογουμένων και των κρατών, ουδέποτε θα μπορούσε να υλοποιηθεί αν δεν βοηθούσε η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Αυτή φρόντισε ώστε τα κράτη να καταβάλλουν στις τράπεζες έναν διαρκώς αυξανόμενο φόρο αίματος. Οι τράπεζες αγόρασαν τα ομόλογα λόγω κυρίως μιας πλημμυρίδας φθηνού χρήματος, με τριετή διάρκεια, που μοίρασε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στο τέλος του 2011 και ξανά τον Φεβρουάριο. Όσο αυξανόταν ο χαμηλότοκος δανεισμός της ΕΚΤ προς τις τράπεζες τόσο αυξάνονταν οι δανειοδοτήσεις τους προς τα κράτη. Αντί μάλιστα αυτές οι ισπανικές (με βάση την έδρα τους) τράπεζες να αξιοποιούν τα μέσα που τους παρέχει η ΕΚΤ και την επαυξημένη παρουσία τους στις δημοπρασίες ομολόγων για να πιέζουν τα επιτόκια δανεισμού προς τα κάτω, προς όφελος των κρατών, της σταθερότητας και των φορολογουμένων, τόσο πιο αδίστακτα και ανήθικα εκβίαζαν τα κράτη αποσπώντας μεγαλύτερο επιτόκιο!
Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να καταλάβει κανείς ότι αν συνεχισθεί αυτή η πορεία αύξησης των επιτοκίων τότε η Ισπανία θα ακολουθήσει τον ακανθώδη δρόμο που ακολούθησαν Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου