Ανάπτυξη ή λιτότητα: ένα λάθος δίλημμα

Ανάπτυξη ή λιτότητα; Αυτό είναι το δίλημμα που αντιμετωπίζει αυτή την περίοδο η Ευρώπη-με τις δύο κατευθύνσεις να εκφράζονται κύρια από τον Ολάντ και τη Μέρκελ. Από τη μια οι Κευνσιανιστές και από την άλλη οι Χριστιανοδημοκράτες-Χριστιανοκοινωνιστές. Οι πρώτοι προτείνουν την ανάπτυξη μέσω της αύξησης των κυβερνητικών δαπανών και τη δημιουργία νέου χρήματος από την ΕΚΤ, ώστε μέσω της κατανάλωσης να πάρει πάλι μπροστά η οικονομία. Οι δεύτεροι προτείνουν τη μείωση των κυβερνητικών δαπανών και τη λιτότητα(χριστιανική αρετή), ώστε να μειωθούν τα χρέη και να "ξεφουσκώσει" η χρηματοπιστωτική φούσκα, πράγμα όμως που έχει επιπτώσεις στον καταναλωτικό τρόπο ζωής των μεσαίων τάξεων και στο προστατευτικό πλέγμα των κοινωνικών θεσμών στήριξης της επιβίωσης για τους εργαζόμενους και τους "απο κάτω". 

Οι πρώτοι προτείνουν τη λύση του ίδιου τρόπου ανάπτυξης και του μοντέλου που μας έχει φέρει στη σημερινή κατάσταση. Όπου η κορυφή του παγόβουνου-η οικονομική κρίση-εκφράζει τη βαθύτερη οικολογική και πολιτιστική κρίση, με την έννοια ότι έχουμε ξεπεράσει τα όρια κατανάλωσης των φυσικών πόρων που μπορεί να αντέξει το πλανητικό σύστημα και να νομίζουμε ότι οι άνθρωποι γεννηθήκαμε σε αυτόν τον κόσμο απλά για να δουλεύουμε και να καταναλώνουμε. Για αυτό η πρότασή τους δεν μπορεί να σταθεί, αν θέλουμε να έχουν δυνατότητες επιβίωσης και οι μελλοντικές γενιές.

Οι δεύτεροι προτείνουν την λιτότητα, αλλά μόνο για τους πολλούς, ενώ στην ουσία προωθούν τη μοναδική δυνατότητα ανάπτυξης για τις κοινωνικές και οικονομικές ελίτ, μέσω της ιδιωτικοποίησης των εναπομεινάντων κοινωνικών και φυσικών συλλογικών αγαθών, ώστε να συνεχίζεται η μεταφορά των περιορισμένων αυτών πόρων από τα "κάτω" προς τους "από πάνω".

Ας ελπίσουμε ότι οι πολλοί "απο κάτω" δεν θα αποδεχθούν ούτε τη μια ούτε την άλλη λύση, που τους προτείνονται- και μέσω και των εκλογών-σήμερα.  Μπορούν να επιλέξουν-συνειδητοποιώντας ότι η πρώτη λύση δεν είναι δυνατή, ενώ η δεύτερη δεν τους εξασφαλίζει την επιβίωσή τους-μια άλλη κατεύθυνση, που είναι δυνατή σήμερα. Να ξεπεράσουμε τον καπιταλιστικό τρόπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης με στροφή σε αποκεντρωμένες, επανοτοπικοποιημένες, οικολογικές κοινωνίες της ισοκατανομής οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Να στηριχθούμε στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία-με την αφθονία των συλλογικών και κοινωνικών αγαθών, τη λιτότητα της ατομικής κατανάλωσης και την αναδιάρθρωση των αναγκών μας-στον αμεσοδημοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης, στο μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα. Να δημιουργήσουμε τον ΄νέο ανθρωπολογικό τύπο και τον πολιτισμό της "απο-ανάπτυξης" και του "κοινοτισμού".