Άλλος ένας εκπαιδευτικός αυτοκτόνησε!

Ο Νίκος Παλυβός, Δρ. γεωλογίας,  εκλεγμένος Λέκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών, 38 χρονών, που έμεινε αδιόριστος επί διετία δεν άντεξε άλλο τον εξευτελισμό και αυτοκόνησε. Ο Νίκος ήταν μέλος της Πρωτοβουλίας Μελών ΔΕΠ  υπό αναμονή τοποθέτησης.    Οι άνθρωποι της Πρωτοβουλίας, γύρω στους 800, ενώ εκλέχτηκαν και πήραν θέση στο πανεπιστήμιο δεν διορίστηκαν ποτέ λόγω μνημονίου. Παραμένουν σε αναμονή διορισμού επί διετία. Οι ανάγκες όμως δεν αναμένουν, πρέπει και να φάνε και να ζήσουν. Ο Νίκος δεν άντεξε άλλο…..  Το κρίμα στο λαιμό του Υπουργείου Παιδείας.

Δεν είναι δυνατόν να συνεχισθεί το κακό αυτό! Πού θα πάει; Φαίνεται πλέον καθαρά ότι θα επιβιώσουν ή αυτοί ή εμείς.

Επιπλέον να δούμε ποιοί από τους καθεστωτικούς θα βγουν τώρα να ειρωνευθούν τον θάνατος των συνανθρώπων μας. Στην πρώτη περίπτωση, του  Χριστούλα βγήκαν οι πασόκοι να δείξουν ασέβεια, στην περίπτωση του Μετοικίδη οι ΝΔίτες. Η θλίψη γίνεται οργή,  και η οργή ποτάμι που θα τους πνίξει.

 

Στο φίλο μας Σάββα Μετοικίδη

Αγαπημένε μας συνάδελφε, σύντροφε και συνοδοιπόρε στον καθημερινό αγώνα του επαγγελματικού και κοινωνικού στίβου, πολύτιμε φίλε, Σάββα μας.

Λέμε και γράφουμε για σένα, προσπαθώντας να βρούμε απάντηση, στο γιατί της μοναχικής σου πράξης.

Γιατί εσύ, ένας άνθρωπος τόσο βαθιά πολιτικοποιημένος, έχοντας για χρόνια δώσει σκληρούς αγώνες, μέσα από το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα, επέλεξες να βαδίσεις με απόλυτα μοναχικό τρόπο, το δρόμο μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε.

Ήταν η βαθιά ευαισθησία σου αγαπημένε μας συνάδελφε, απέναντι στα προβλήματα που καθημερινά τα δυο τελευταία χρόνια διογκώνονταν και των οποίων ο ίδιος γινόσουν αποδέκτης, μέσω των γονέων και των μαθητών σου, καθώς και η άρνησή σου ν’ αποδεχτείς ότι είσαι και είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα άδικο και σκληρό παρόν, που έγινε ίσως η αιτία που σε οδήγησε να δώσεις μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο, την τελευταία σου μάχη, αυτή της προσωπικής σου επιλογής;

Μακάρι, να’ χαμε διαισθανθεί κάτι και να μπορούσαμε ν’ αλλάζαμε αυτή σου την απόφαση και τώρα να’σουν εδώ, μαζί μας, στο χώρο που με υπευθυνότητα, αγάπη , διάθεση, δρούσες και μοχθούσες καθημερινά στο σχολείο.

Σάββα, η παρουσία σου ήταν πολύτιμη στους μαθητές σου που γι’ αυτούς διαρκώς έτρεχες και μιλούσες, ανησυχούσες και πάλευες. Ήθελες να τους μεταδώσεις όχι μόνο γνώσεις αλλά και τρόπους για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για το μέλλον.

Όλοι εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου, νιώθουμε πολύ τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα και ανταλλάξαμε μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις ,τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ευαισθησίες, το θυμό, τις επιθυμίες μας, που μοιραστήκαμε το γέλιο, τις μικροχαρές και τις μικρολαχτάρες της καθημερινότητας.

Ο Νέστος σε κέρδισε τελικά κοντά του κι εμείς θα σε κρατήσουμε ζωντανό, στο μυαλό και στην καρδιά μας. Παρά το μεγάλο πόνο και παρόλο που μας είναι δύσκολο ν’ αποδεχτούμε τον τρόπο φυγής σου, θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε, με πίστη ότι θα καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε αυτή την κοινωνία και ότι θα δώσουμε πάλι στο μέλλον την κλεμμένη του αισιοδοξία.

Οι φίλοι και συνάδελφοί σου 

στο 38ο και 120ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών