Ο μεσανατολικός πολιτικός χάρτης άλλαξε ριζικά και ανεπίστρεπτα, το αύριο δεν θα είναι ίδιο με το χτες. Οι μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις που ανέτρεψαν τα ολιγαρχικά δικτατορικά καθεστώτα ανέδειξαν και αναπτύσσουν μια ισχυρή επαναστατική δυναμική. Η ανατροπή αυτών των καθεστώτων ανοίγει τον δρόμο της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής χειραφέτησης των αραβικών λαών και κλονίζει τις δομές κυριαρχίας των ξένων δυνάμεων. Αυτά είναι τα νέα, τα πολύ ελπιδοφόρα, δεδομένα.
Όμως, αν τα κύρια πρόσωπα των προηγούμενων καθεστώτων ανατράπηκαν, αν οι βασικές δυνάμεις στήριξής τους αποδυναμώθηκαν, αν οι πολύτροποι δίαυλοι ξένης εξάρτησης αυτών των χωρών στένεψαν, αν το Ιμπέριουμ της Δύσης, όπως αυτό διαμορφώνεται απ’ τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο δευτερεύοντα -δομικού ωστόσο- σύμμαχου και εταίρου του, αποσταθεροποιήθηκε, η στρατηγική ηγεμονία της Δυτικής Συμμαχίας σ’ αυτή την περιοχή δεν είναι εύκολο να εκλείψει.
Δεν είναι μόνο το ασφυκτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι μόνο ο προφανής δυσμενής συσχετισμός μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών δυνάμεων, δεν είναι η ρευστότητα του διεθνούς πολιτικού γίγνεσθαι και ο καιροσκοπισμός των αναδυόμενων παγκόσμιων και περιφερειακών πρωταγωνιστών, δεν είναι, ούτε πρέπει πια να είναι, μια ανερχόμενη «καλή» παγκόσμια ηγεμονία, που εμποδίζουν την βαθμιαία έκλειψή της. Είναι, πρώτα και πάνω από κάθε άλλη αιτία, η έλλειψη ενός νέου ισχυρού αντίπαλου δέους, ενός νέου ιστορικού υποκειμένου, συγκροτημένου από συγκλίνουσες πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα, το οποίο να εδράζεται σ’ ένα πολύμορφο απελευθερωτικό οικονομικό-κοινωνικό σχέδιο, ένα ισχυρό υπαρκτό δέος που να μην επιτρέπει σ’ αυτήν την ηγεμονία, μετά από μια ήττα της, να επανέρχεται .
Είναι όμως, πριν και ανεξάρτητα από την παραπάνω κύρια αιτία, η συγκυριακή, αλλά όπως αποδεικνύεται δομικά νομιμοποιητική υπεροχή των ηγεμονικών προσωπείων. Είναι η δύναμη των εμφανών αλλά και των αφανών μηχανισμών παγκόσμιας εξουσίας και επιρροής.
Ο Μουαμάρ Καντάφι, ο κάποτε πολλά υποσχόμενος για την απελευθέρωση των λαών και εθνών και αργότερα πολλαπλά εκπεσών μονάρχης, αυτός που τώρα αδίστακτα πολεμά τον λαό του, καλείται πρώτος να αντιμετωπίσει τους χτεσινούς δυτικούς συνεταίρους του, φέροντες σήμερα το δημοκρατικό και ανθρώπινό τους –πρόλαβαν και το φόρεσαν- προσωπείο. Υπό την απειλή στρατιωτικής επίθεσης αλλά και υπό το δέλεαρ παράπλευρων προσφορών ομαλής απόσυρσής του από το προσκήνιο της Λιβυκής πολιτικής ζωής, καλείται να υποταγεί ή να συμβάλλει στην μετεξέλιξη του καθεστώτος του.
Η Δυτική Συμμαχία, η οποία ως νέος Ιανός εμφανίζεται να πασχίζει τις μέρες αυτές για τα δημοκρατικά δικαιώματα του εξεγερμένου, δίκαια οπωσδήποτε, λαού της Λιβύης, παθαίνει τύφλωση και αλαλία ενόσω καταστέλλεται αιματηρά η εξέγερση στο Μπαχρέιν, καθώς σκοτώνονται οι διαδηλωτές στην Υεμένη από τα υποταχτικά «συμμαχικά» καθεστώτα της Αραβικής Χερσονήσου, και απαρέγκλιτα υποστηρίζει το Ισραήλ στην γενοκτονία και εθνοκάθαρση που επιχειρεί δεκαετίες ολόκληρες σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού.
Με αυτά τα ευανάγνωστα δεδομένα, εμείς, που μόνο την έμπρακτη αλληλεγγύη των λαών εμπιστευόμαστε, δεν έχουμε κανένα λόγο να νομιμοποιήσουμε τις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές επεμβάσεις της Δυτικής Συμμαχίας. Εμείς, στο μέτρο που μας αναλογεί, και με τα γνωστά μέσα που διαθέτουμε, ετοιμάζουμε την νέα και μεγαλύτερη ναυτική κάθοδό μας στο ανατολικό-μεσογειακό πεδίο των συγκλονιστικών στις μέρες μας πολιτικό-κοινωνικών αναμετρήσεων. Χωρίς πολλές αυταπάτες για το ποιους θα βρούμε απέναντί μας και πως θα ενεργήσουν εναντίον μας. Οι λογαριασμοί μας με το πραγματικό πρόσωπο του Ισραήλ και τα προσωπεία των μεγάλων και μικρών συμμάχων του παραμένουν και θα παραμείνουν ανοιχτοί για όσο καιρό το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας θα υπάρχει, για όσο καιρό ο Παλαιστινιακός λαός θα δοκιμάζεται από την κατοχή και θα του αποστερούνται τα δικαιώματά του.
Όσο για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης:
«Όταν η Ελλάδα αξιώνει την υλοποίηση των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την Κύπρο και την ΠΓΔΜ, δεν μπορεί να αντιτάσσεται στις σημερινές»
Απ’ ό,τι φαίνεται, η Ελλάδα έχει πολύ επιλεκτική στάση απέναντι στις αποφάσεις και τις διαδικασίες του ΟΗΕ. Μόλις προχθες, στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, ο Richard Falk αναφέρθηκε ξεκάθαρα σε «εθνοκάθαρση» όσον αφορά στις πρακτικές του Ισραήλ στα κατεχόμενα. Η εξεταστική επιτροπή του ίδιου Συμβουλίου, που διερεύνησε την επίθεση στο Στόλο της Ελευθερίας στις 31 Μαΐου 2010, αποφάνθηκε ότι το Ισραήλ παραβίασε σειρά άρθρων των Συμβάσεων της Γενεύης. Αποφάσεις επί αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών καταδικάζουν το κράτος του Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι περίεργο που αυτή η κυβέρνηση διάλεξε να αγνοήσει όλες αυτές τις αποφάσεις και να ενισχύσει τη θέση του Ισραήλ στην περιοχή, τη στιγμή ακριβώς που αυτό απομονώνεται εξαιτίας των επιλογών του και της συγκυρίας που διαμορφώνεται στη Μεσόγειο.
«Πολλοί μπορεί να σκέφτονται μόνον το σήμερα. Εμείς ως φίλος του λιβυκού λαού οφείλουμε να σκεφτόμαστε και την επόμενη μέρα. Θα πρέπει να ξέρει ότι έχει ένα φίλο, με αρχές, ανιδιοτελή, έτοιμο να βοηθήσει τον λιβυκό λαό»
Μπορεί κάποιοι να φαντασιώνονται κάποιο συγκεκριμένο «αύριο», όμως το μόνο βέβαιο είναι ότι το μέλλον αόρατον, ενώ το χθες, όπως και τα γραπτά, μένει. Ποιός είναι αυτός που έκλεινε συμφωνίες ζητώντας επενδύσεις από τον Καντάφι; Τί συνέβαινε τότε; Η κυβέρνηση δεν «σκεφτόταν την επόμενη μέρα»; Ή μήπως είχε λάθος κριτήρια που παραμόρφωναν το οπτικό της πεδίο, όπως αποδεικνύεται σήμερα στην περίπτωση της Λιβύης; Μήπως αυτά τα λανθασμένα κριτήρια παραμορφώνουν και την εικόνα που έχει η κυβέρνηση για το παλαιστινιακό; Αν ναι, τότε πλέει σε πολύ επισφαλή ύδατα, γιατί η Παλαιστίνη παραμένει το ζήτημα-κλειδί για τις πολιτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.
Από την Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα».
http://www.shiptogaza.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου