ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Η απεργία πείνας των 300 μεταναστών σήμερα βρίσκεται στην 38η ημέρα. Περισσότεροι από 100 απεργοί έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία.
Οι δράσεις έμπρακτης υποστήριξης και αλληλεγγύης πρέπει να πολλαπλασιαστούν.

Αν 300 μετανάστες απεργοί πείνας χαροπαλεύουν σήμερα στην Αθήνα –Θεσσαλονίκη και τους κυκλώνει η κυνική καταδίκη μιας ανάλγητης πολιτείας, η εκκωφαντική σιωπή μιας κατευθυνόμενης ειδησεογραφίας, η παγερή υποκρισία μιας εκκλησίας και σύμπαντος του ποιμνίου της, η εκδικητική προσμονή των περιοικούντων φασιστοειδών, η γελοιότητα μιας υφυπουργού περί «έλλειψης κουλτούρας», η πρόστυχη δήλωση ενός υπουργού «οι τριακόσιοι είναι μια βόμβα για τη δημόσια υγεία» και ενός άλλου «ότι για τυχόν θάνατο απεργού θα φταίνε οι αλληλέγγυοι», το κάνουν για να μας διδάξουν ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Όλα αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα που από χώρα φυγής των παιδιών μας, στις τέσσερις γωνιές της γης, γίναμε και χώρα «υποδοχής» κυνηγημένων και απελπισμένων ανθρώπων που τρέχουν να γλιτώσουν από τη φτώχεια, την πείνα, τον πόλεμο, τις δικτατορίες, τα διάσπαρτα ναρκοπέδια. Δείχνουμε το ανύπαρκτο ιστορικό μας φιλότιμο. Ανεχτήκαμε με μορφασμούς απέχθειας όσους χρειαζόμασταν στις φράουλες της Μανωλάδας με ένα ευρώ μεροκάματο, στην εξαναγκαστική πορνεία με ιθαγενείς νταβαντζήδες, στα υπόγεια χωρίς εξαερισμό ραφτάδικα, στη φτηνή, ανασφάλιστη οικοδομή.
Κι από πίσω ξαμολύσαμε μια ολόκληρη Καμόρα, που ζει και βασιλεύει πουλώντας ελπίδα στους απελπισμένους, ακριβοπληρωμένες αιτήσεις ασύλου, ψεύτικες κάρτες, διασπάθιση πόρων, κάτι κουφές μη κυβερνητικές οργανώσεις που στήνουν συνέδρια σε πολυτελή ξενοδοχεία. Νταβαντζιλίκι και δουλεμπόριο.
Και παραπίσω ξαμολύσαμε τους θεματοφύλακες της φυλετικής καθαρότητας, κάτι αφρίζοντα σκυλιά που συνήθως παρασιτοζωούν μέσα σε μια αρχαιολαγνεία.

Κι επειδή τα περί ιστορικού φιλότιμου μπορεί να μοιάζουν πολύ ηθικολογικά για μια εποχή που κυριαρχεί «το νόμιμον και ηθικόν» της υψηλόβαθμης ρεμούλας και του οργανωμένου εμπαιγμού, να πούμε ότι ποτέ και πουθενά ο μετανάστης δεν ήταν η αιτία διόγκωσης της ανεργίας και της εκμετάλλευσης. Ήταν ο πιο ευάλωτος αποδέκτης της . Σε μια Ελλάδα που ο παραγωγικός ιστός έχει μηδενιστεί, οι κρατικοδίαιτοι βιομήχανοι τα παίρνουν για να τα κάνουν καταθέσεις στην Ελβετία ή επενδύσεις με φτηνό κόστος εκτός συνόρων και ο δημόσιος πλούτος ‘εξυγιαίνεται’ , δηλαδή ξεπουλιέται προκλητικά, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Κι επειδή ακόμα κι αυτό μπορεί να είναι δυσνόητο στην εποχή του κοινωνικού ευνουχισμού και του πολιτικού αναλφαβητισμού, να πούμε ότι αν οι μετανάστες νομιμοποιούνταν, δεν θα υπήρχε ‘ ο αθέμιτος’ τάχα ανταγωνισμός του πάμφθηνου εργατικού κόστους. Όμως γι αυτό φρόντισαν από άλλο δρόμο. Καταργώντας κάθε εργασιακή αξιοπρέπεια, συντρίβοντας κάθε έννοια συλλογικής σύμβασης και σοδομώντας τα στοιχειώδη δικαιώματα ενός αιωνα, ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

Μια διασκευή- σύμπτυξη ενός κειμένου της Νίνα Γεωργιάδου
Πηγή: http://www.alfavita.gr/artro.php?id=23841

Ο αγώνας των μεταναστών είναι αγώνας όλων μας
Σήμερα, που 100 περίπου απεργοί πείνας μετανάστες έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης με σοβαρά προβλήματα υγείας και προφανή κίνδυνο απώλειας και της ίδιας τους της ζωής, η κυβέρνηση, με την στήριξη των πρόθυμων ΜΜΕ, επιχειρεί να δικαιολογήσει την πολιτικά έωλη αδιαλλαξία της με τα μόνα όπλα που της έχουν απομείνει: το ψέμα και την συκοφάντηση.
Σήμερα, που με μόνο όπλο την βιολογική τους ύπαρξη οι 300 απεργοί πείνας μετανάστες βρίσκονται στην 38η ημέρα του αγώνα τους, όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας συνειδητοποιούν ότι αυτός ο αγώνας δεν είναι μόνο αγώνας των μεταναστών ενάντια στις διακρίσεις που υφίστανται, αλλά είναι και αγώνας όλων των εργαζομένων ενάντια στην οργανωμένη αθλιότητα που λεηλατεί το σήμερα και στραγγαλίζει το αύριο όλων μας.
Σήμερα που η κοινωνία θυμωμένη αλλά και διστακτική, οργισμένη αλλά και αμήχανη, αδυνατεί προς το παρόν να προβάλει ουσιαστική αντίσταση στην επέλαση των πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων που μεταπολιτευτικά έχουν εφαρμοστεί στη χώρα, οι «υπανάπτυκτοι», «υποδεέστεροι» μετανάστες, από τα νοσοκομειακά κρεβάτια ή τα απεργιακά στρώματα που κείνται, μας δείχνουν ότι είναι οι μόνοι που πραγματικά στέκονται όρθιοι κερδίζοντας με το ήθος, το φρόνημά τους, και την εμμονή στον αγώνα τους την εκτίμηση και την αλληλεγγύη μας.
Ως Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα στηρίζουμε την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Μαγνησίας και την σημερινή συμβολική κατάληψη σε τηλεοπτικό σταθμό της πόλης μας. Θέλουμε να συμβάλλουμε στην ενημέρωση της θεσσαλικής κοινής γνώμης σχετικά με τα αιτήματα των μεταναστών, θέλουμε να διαχύσουμε το πνεύμα του αγώνα τους σε όσον το δυνατόν περισσότερους συντοπίτες μας, θέλουμε να δώσουμε την άλλη εικόνα από αυτήν που συστηματικά καλλιεργούν αλαζονικά κυβερνητικά στελέχη και υποταγμένοι δημοσιογραφικοί υπαλληλίσκοι τους, οι οποίοι αδυνατούν να διανοηθούν ότι υπάρχουν άνθρωποι, που με πυξίδα την συνείδησή τους, μπορούν να διεκδικούν τα αυτονόητα δικαιώματά τους αυτόνομα, χωρίς «καθοδηγητές» και «υποκινητές», θέτοντας σε κίνδυνο και την ίδια τους τη ζωή, αφού πάνω από όλα – και πολύ σωστά- θέτουν την αξιοπρέπειά τους.
Βόλος, 3 Μάρτη 2011

Μπέρτολτ Μπρεχτ Για τον όρο «μετανάστες»

Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ΄ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν’ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχους, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.
Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα
μτφρ Μάριος Πλωρίτης, Θεμέλιο

Φίλοι και συναγωνιστές,

Δεδομένου ότι νοσηλεύομαι κι εγώ (για άλλους λόγους) στο Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας και είμαι συνεχώς κοντά στους 7 μετανάστες απεργούς που μεταφέρθηκαν εκεί, σας μεταφέρω και την δική μου μαρτυρία για την πολύ επικίνδυνη κατάσταση της υγείας τους. 38 μέρες άφαγοι, τώρα ούτε νερό, ούτε ζάχαρη δέχονται. Μόνο τον ορό που έχουν βάλει οι γιατροί! Σας καλώ να κινητοποιηθείτε κι εσείς, να συμπαρασταθούμε σ' αυτά τα νέα παιδιά που αγωνίζονται για τα αυτονόητα... Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος, κανένας δεν είναι παράνομος! Δεν πρέπει να χαθεί καμιά ζωή για μια ...σφραγίδα.

Κουήν

«Νερό κι αλάτι»

«…Για τους δικούς σου, από την ώρα που φεύγεις μετανάστης είσαι ήδη σαν νεκρός, στρώνουν κάθε βράδυ τραπέζι κι εσύ λείπεις. Τους είπα να με κλάψουν 40 μέρες, κι αυτό ήταν. Κι εμείς αν πεθάνουμε, θα κοιμόμαστε για πάντα ήσυχοι. Όμως, αυτοί που δε μας δίνουν μια σφραγίδα δε θα κοιμούνται ήσυχοι ποτέ. Θέλω να πω και μια κουβέντα στους Έλληνες φίλους που έκανα: μπήκατε στην καρδιά μου. Ζήσαμε ευτυχισμένοι. Και σε όλους αυτούς που μας φέρθηκαν άσχημα, μας έφαγαν λεφτά: σας τα χαρίζω, σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Αντίο σας».
Χασάν. Ένας από τους 300 εργάτες μετανάστες απεργούς πείνας.

Σαράντα μέρες κλάψε με πατέρα,

ρημάξανε τον τόπο μας, θα φύγω.

Ανθρώπινη ζωή θα πάω να χτίσω,

τους φράχτες και τις νάρκες θ’ αψηφήσω.

Στη φτώχεια που γεννήθηκα η ανάγκη με παιδεύει.

Αδιέξοδες οι μέρες μου κι οι νύχτες μου συντρίμμια.


Δουλέμποροι σταθήκανε μπροστά μου,

σε μαύρα σαπιοκάραβα με ρίξαν.

Με φόρτωμα της γης τους κολασμένους

στα άγρια τα πελάγη ξανοιχτήκαν.

Στο κύμα που λυσσομανά η ανάσα μας κομμένη,

να κρέμεται απ’ το βλέμμα μας μια τόση δα ελπίδα.


Σε τούτα εδώ τα χώματα που ήρθα,

στ’ αμπέλια, στις ελιές, μέσα στους κάμπους

αβγάτιζα το βιος του αφεντικού μου,

φωνή δεν είχα, μαύρη η δουλειά μου.

Κλεισμένος σ’ εργοτάξια, θαμμένος σε υπόγεια,

να τρέφονται απ’ τη σάρκα μου αχόρταγα θηρία.


Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι

και λίγοι κόκκοι ζάχαρης, πριν με μετρήσει η ζυγαριά να αργοσβήνω, πολεμώντας.


Ο ιδρώτας μου κυλούσε μες στις πόλεις,

σε δρόμους, εργοστάσια, ναυπηγεία.

Τα χέρια μου πληγιάζαν στους χειμώνες

που μάτωνα για ξένα μεγαλεία.

Και στήριγμα στους γέροντες που απόβλητοι σωπαίναν.

Στο άδειο προσκεφάλι τους μια στάλα από φροντίδα.


Αυτοί που νόμιμα μ’ απομυζούσαν

λαθραία ονομάσαν τη ζωή μου,

να ιδρώνω, να κοπιάζω, να παράγω,

μα δίκιο να μη βρίσκω στο κελί μου.

Και τρέμω τα τσιράκια τους που με παραφυλάνε.

Γυρεύω τα αδέρφια μου, τους ντόπιους τους εργάτες.

Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι

και λίγοι κόκκοι ζάχαρης, πριν με μετρήσει η ζυγαριά να αργοσβήνω, πολεμώντας.

Ο θάνατος πια δε θα με τρομάξει,

πεθαίνω τώρα πλάι σε συντρόφους.

Πατρίδα μου είναι η σφιχτή γροθιά μου

κι ο αγώνας για της τάξης μου τα δίκια.

Ζωή να χτίσω πάλεψα κι αυτοί με πολεμάνε.

Αυτοί που όλο το μόχθο μας δικό τους τον κρατάνε.


Νερό κι αλάτι, 300 βράχοι

και λίγοι κόκκοι ζάχαρης, πριν με μετρήσει η ζυγαριά να αργοσβήνω, πολεμώντας.


Αντίο σας.



Αμπντούλ, Νορντίν, Αχμέντ, Εργάτη μετανάστη

Χαμίντ, Χασάν. αδερφέ μου.

ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ

24/2/2011