Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Ο πολιτικός μετασχηματισμός των φιλελεύθερων ολιγαρχιών

Μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, η κοινωνική σταθερότητα μπορούσε να αναπαράγεται κυρίως μέσω της απόσπασης της συναίνεσης πλειοψηφικών κομματιών της κοινωνίας που παραχωρούσαν την πολιτική τους ελευθερία με αντάλλαγμα μια ζωή με σχετική ευημερία. Αυτή ήταν, άλλωστε, η λογική του καπιταλισμού μέχρι σήμερα: όλα τα προβλήματα θα τα λύσει η οικονομική ανάπτυξη, η οποία θα φέρει την κοινωνική ειρήνη, την «Πρόοδο» κ.λπ.[1]. Πράγμα που δεν ήταν απόλυτα ψευδές, αν αναλογιστούμε την πρωτοφανή, ιστορικά, οικονομικο-τεχνική ανάπτυξη και ευημερία στην οποία οδήγησε ο καπιταλισμός τις δυτικές κοινωνίες (ανεξαρτήτως του άδικου, φυσικά, τρόπου με τον οποίο αυτός ο πλούτος διανεμόταν). Η κουλτούρα αυτή, που εδραιώθηκε με την απογείωση και καταξίωση της λεγόμενης μεσαίας τάξης στο οικονομικό πεδίο, κατά τα μεταπολεμικά χρόνια -την περίφημη κεϊνσιανή «Χρυσή Τριακονταετία»-, μετουσιώθηκε σε υποχώρηση των βασικών ρευμάτων συλλογικής δράσης (εργατικό, φοιτητικό, οικολογικό και φεμινιστικό κίνημα) και εξαφάνιση των όποιων επαναστατικών προταγμάτων, παράγοντας το σύγχρονο μοντέλο του «μετρημένου», ωφελιμιστή και πολιτικά ευνουχισμένου ψηφοφόρου του μεσαίου χώρου στο πολιτικό πεδίο. Σήμερα όμως, οι καταιγιστικές εξελίξεις δεν αφήνουν περιθώριο για διαιώνιση του κυρίαρχου παραδείγματος που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες. Υπό αυτήν την έννοια, θα πρέπει να δούμε την σημερινή τάση επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού ως έκφανση ενός συνολικότερου πολιτικού μετασχηματισμού, αγνώστων ακόμα ορίων και ανθρωπολογικών συνεπειών. Αντίθετα με τις ελπίδες των σοσιαλδημοκρατών ότι η κρίση που ξέσπασε το 2008 θα οδηγούσε σε μια αλλαγή πορείας, σε κάποια επιστροφή σε πιο κεϊνσιανού τύπου πολιτικές, καθίσταται όλο και πιο προφανές ότι βασική συνέπεια της κρίσης αυτής στο πολιτικό επίπεδο είναι η οριστική εμπέδωση ενός καπιταλισμού της λιτότητας και των «περικοπών»...

Η συνέχεια εδώ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου