Πριν από 15
χρόνια έπεσα για πρώτη στη ζωή μου πάνω σε Έλληνες που είχαν ζήσει την
προσφυγιά. Όχι τους Μικρασιάτες του “μακρινού” 1922 αλλά κατοπινούς, ανθρώπους
που όταν τους γνώρισα δεν είχαν όλοι τους την μορφή του γέροντα, δεν ήταν
βγαλμένοι από άψυχα βιβλία ιστορίας ούτε από ταινίες αλλά ήταν σαν εμένα, σαν
τους γονείς μου, ήταν γείτονές μου, άνθρωποι με τις δουλειές τους ή συνταξιούχοι
και γεμάτοι ζωή.
Από
περιέργεια ασχολήθηκα, έμαθα και κατέγραψα τις προσωπικές τους ιστορίες, οι
οποίες δεν διαφέρουν καθόλου από τις ιστορίες των σύγχρονων προσφύγων από τη
Συρία, από το Ιράν, από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Στο μόνο που διαφέρουν
είναι η διεύθυνση της νοητής γραμμής του ταξιδιού τους επί του χάρτη, η οποία
ήταν η αντίστροφη.
Έλληνες της
περασμένης γενιάς, και όχι προϊστορικοί, αναγκάστηκαν να φύγουν νύχτα με μικρά
πλεούμενα για την Τουρκία, αρκετοί να πνιγούν στα νερά του Αιγαίου, οι πολλοί
που επέζησαν να φιλοξενηθούν από απλούς ανθρώπους της γειτονικής χώρας, να
γνωρίσουν το μεγαλείο της ψυχής κάθε απλού και φτωχού χωρικού που τους φίλεψε
λίγο γάλα και ψωμί, να αφεθούν ύστερα στις οργανώσεις που είχαν αρμοδιότητα την
διαχείριση των προσφύγων και να φτάσουν εν τέλει σε καταυλισμούς και σπίτια
στην Κύπρο, την Μέση Ανατολή, την Αφρική. Έως το βελγικό Κονγκό φτάσανε οι
Έλληνες πρόσφυγες. Όχι της προϊστορίας επαναλαμβάνω, αλλά της αμέσως
προηγούμενης οικονομικής κρίσης από την σημερινή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου