«Το μόνο που
ζηλεύανε η ταγματασφαλίτες από τους αντάρτες ήταν τα τραγούδια τους» έγραψε η
Βούλα Δαμιανάκου στα «Τετράδια» (των Λάδη και Γκιώνη) το 1975, αναφέροντας την
γνωστή σε μέρη της Λακωνίας ιστορία για τον μέγα ταγματασφαλίτη που κρατούσε
ζωντανές τις δυο αδερφάδες του αντάρτη που ‘χε απαγάγει για να του τραγουδάνε
σαν έπινε και μίλαγε κρυφά με την ψυχή του «τ’ αντάρτικα». Αλλά η ζήλια για το αντάρτικο
τραγούδι ήτανε ζήλια για μια ολόκληρη στάση ζωής, εκείνη που θύμιζε ότι την
προλεταριακή γλώσσα δεν «την έχει επιβάλει μονάχα η πείνα»… (Αντόρνο, Μοράλια,
σελ. 114) αλλά και η Ψυχή.
Της Ελένης
Καρασαββίδου.
Η συνέχεια στο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου