Μαζί με τον Γιάννη Μπίλλα έχουμε γράψει ένα κείμενο για την αναγκαία "Παγκόσμια σεισάχθεια με αποανάπτυξη"(είναι αναρτημένο και στο http://www.topikopoiisi.com/2/post/2013/09/36.html)
Αλλά το ζήτημα της διαγραφής του χρέους είναι και αντικείμενο του διεθνούς δικαίου και έχει ιστορικές καταβολές. Συνδέεται με την αυτοπροστασία της Εθνικής Κυριαρχίας, από τότε που δημιουργήθηκαν τα εθνικά αστικά κράτη στα πλαίσια και κόντα στη κυρίαρχη αποικιοκρατία. Το ίδιο ζήτημα μπαίνει πια στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού και της ηγεμονίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των περίφημων "αγορών" και της συνακόλουθης αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας από τη μεριά τους. Το "κυρίαρχο" εθνικό αστικό κράτος δεν υπάρχει πια με μια έννοια, γιατί οι ντόπιες αστικές τάξεις έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους -σε μεγάλο βαθμό, γιατί αυτό δεν συμβαίνει παντού το ίδιο-με τα συμφέροντα της "παγκόσμιας κυρίαρχης χρηματοπιστωτικής ελίτ". Οι δε κυβερνήσεις που αναδεικνύονται στα πλαίσια των εθνικών κρατών δε μπορούν πια στην ουσία να εφαρμόζουν "εθνικές πολιτικές", αφού δε μπορούν να ελέγχουν τις παγκοσμιοποιημένες κυρίαρχες οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικές δομές από τις οποίες εξαρτώνται και μέσω των χρεών. Όταν και όπου πάει να συμβεί κάτι τέτοιο, υπάρχει και επέμβαση της παγκόσμιας ελίτ με τον στρατιωτικό βραχίονά της.
Έτσι η μόνη λύση που μένει, κατά τη γνώμη μου είναι η μεγάλη πλειοψηφία των "απο κάτω", που υπάρχει παντού και σε παγκόσμιο επίπεδο, να αποφασίσει να πει -και τοπικά και παγκόσμια- αντίο στον καπιταλισμό και να αποεξαρτηθεί από τις "δόσεις χρήματος" που τους "πουλά" το παγκόσμιο τραπεζικό και χρηματιστηριακό σύστημα και από την υπερκατανάλωση που τις συνοδεύει. Ταυτόχρονα να στραφούν προς επανατοπικοποιημένες, αταξικές, αμεσοδημοκρατικές και του μικρότερου δυνατού οικολογικού αποτυπώματος κοινωνίες, για να δημιουργήσουν τη νέα οικουμενικότητα και την παγκόσμια κοινότητα των κοινοτήτων στηριγμένη στον πολιτισμό της αποανάπτυξης.
Όμως η μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους είναι μια δυνατότητα για κάποιες κυβερνήσεις που δε θα θελήσουν να είναι τα "τσιράκια" των τοπικών ελίτ, αλλά -αφού θα έχουν εκλεγεί από τους τοπικούς "από κάτω"- θα τους εκφράσουν πραγματικά και θα απαιτήσουν -στηριγμένες στο διεθνές και εθνικό τους δίκαιο-τη διαγραφή των εξωτερικών χρεών. Αυτό είναι και το απαραίτητο πρώτο βήμα για την στροφή, όπως είπαμε, προς τη νέα οικουμενικότητα( http://www.topikopoiisi.com/1/post/2013/09/0016.html).
Για αυτό είναι σημαντικό να διαβάσουμε το παρακάτω κείμενο για το δόγμα του Calvo:
Αλλά το ζήτημα της διαγραφής του χρέους είναι και αντικείμενο του διεθνούς δικαίου και έχει ιστορικές καταβολές. Συνδέεται με την αυτοπροστασία της Εθνικής Κυριαρχίας, από τότε που δημιουργήθηκαν τα εθνικά αστικά κράτη στα πλαίσια και κόντα στη κυρίαρχη αποικιοκρατία. Το ίδιο ζήτημα μπαίνει πια στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού και της ηγεμονίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των περίφημων "αγορών" και της συνακόλουθης αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας από τη μεριά τους. Το "κυρίαρχο" εθνικό αστικό κράτος δεν υπάρχει πια με μια έννοια, γιατί οι ντόπιες αστικές τάξεις έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους -σε μεγάλο βαθμό, γιατί αυτό δεν συμβαίνει παντού το ίδιο-με τα συμφέροντα της "παγκόσμιας κυρίαρχης χρηματοπιστωτικής ελίτ". Οι δε κυβερνήσεις που αναδεικνύονται στα πλαίσια των εθνικών κρατών δε μπορούν πια στην ουσία να εφαρμόζουν "εθνικές πολιτικές", αφού δε μπορούν να ελέγχουν τις παγκοσμιοποιημένες κυρίαρχες οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικές δομές από τις οποίες εξαρτώνται και μέσω των χρεών. Όταν και όπου πάει να συμβεί κάτι τέτοιο, υπάρχει και επέμβαση της παγκόσμιας ελίτ με τον στρατιωτικό βραχίονά της.
Έτσι η μόνη λύση που μένει, κατά τη γνώμη μου είναι η μεγάλη πλειοψηφία των "απο κάτω", που υπάρχει παντού και σε παγκόσμιο επίπεδο, να αποφασίσει να πει -και τοπικά και παγκόσμια- αντίο στον καπιταλισμό και να αποεξαρτηθεί από τις "δόσεις χρήματος" που τους "πουλά" το παγκόσμιο τραπεζικό και χρηματιστηριακό σύστημα και από την υπερκατανάλωση που τις συνοδεύει. Ταυτόχρονα να στραφούν προς επανατοπικοποιημένες, αταξικές, αμεσοδημοκρατικές και του μικρότερου δυνατού οικολογικού αποτυπώματος κοινωνίες, για να δημιουργήσουν τη νέα οικουμενικότητα και την παγκόσμια κοινότητα των κοινοτήτων στηριγμένη στον πολιτισμό της αποανάπτυξης.
Όμως η μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους είναι μια δυνατότητα για κάποιες κυβερνήσεις που δε θα θελήσουν να είναι τα "τσιράκια" των τοπικών ελίτ, αλλά -αφού θα έχουν εκλεγεί από τους τοπικούς "από κάτω"- θα τους εκφράσουν πραγματικά και θα απαιτήσουν -στηριγμένες στο διεθνές και εθνικό τους δίκαιο-τη διαγραφή των εξωτερικών χρεών. Αυτό είναι και το απαραίτητο πρώτο βήμα για την στροφή, όπως είπαμε, προς τη νέα οικουμενικότητα( http://www.topikopoiisi.com/1/post/2013/09/0016.html).
Για αυτό είναι σημαντικό να διαβάσουμε το παρακάτω κείμενο για το δόγμα του Calvo:
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου