Μια
από τις διαστάσεις του προβλήματος της επάρκειας νερού φαίνεται ότι είχε ήδη
καλυφθεί στο ιστορικό παρελθόν με την δημιουργία δεξαμενών αποθήκευσης,
υπέργειων και μάστευσης υπογείων υδάτων. Αυτές ήταν οι περίφημες σουβάλες που
χτίζονταν από ανθρώπους σαν κι εμάς, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν τη μορφολογία
του εδάφους σε κατάλληλα σημεία προκειμένου αυτές, να επιτελούν αυτόν τον
προαναφερόμενο (σε πολλές περιστάσεις) συνδυασμό ρόλων. Ήταν σπαρμένες σε όλη
την Αίγινα και ιδιαίτερα σε κάποιες περιοχές οι οποίες ευνοούσαν αυτόν τον τρόπο
βελτίωσης και αναπαραγωγής της ζωής, με τον πιο εύσχημο τρόπο. Σύμφωνα με
ερασιτεχνική (=του έρωτος και της τέχνης) έρευνα, μέχρι και σήμερα
χρησιμοποιούνται σχεδόν όλες, για το πότισμα ζώων και -σε περιπτώσεις-
καλλιεργειών, ενώ ελάχιστες ακόμα και για πόση. Η σουβάλα είναι μια προσιτή
αξιοθαύμαστη τεχνολογική εφαρμογή που αξίζει τον κόπο, όχι απλά να τη
διατηρήσουμε για λόγους ιστορίας ή λόγους αισθητικούς κλπ. -λόγοι που
απογυμνώνουν το περιεχόμενο της ζωής και περιγράφουν τα άλλοθι της
αστικοποίησης, αλλά ως μια εφαρμογή του τώρα με
τη συνδρομή απλής συμβατικής τεχνολογίας, προσβάσιμης στην Κοινότητα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου