Χρειαζόμαστε ένα νέο είδος πολιτικής

Οι αποφάσεις των πολιτικών για οποιεσδήποτε αλλαγές καθορίζονται από τα συμφέροντα της παγκόσμιας ελίτ των πολυεθνικών και έχουν να κάνουν με τη διαχείρισή τους, ενώ οι πολίτες έχουν ελάχιστη δύναμη να επηρεάσουν την πολιτική και οικονομική διαδικασία, που καθορίζει τη ζωή τους. Βλέπουν ότι αποκλείονται καθημερινά από το σημερινό «δημόσιο» χώρο, αφού δεν μπορούν να ελέγχουν τον τρόπο με τον οποίο ικανοποιούνται ή δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες τους. Αυτό γίνεται σήμερα αποκλειστικά σχεδόν μέσω των δυνάμεων της αγοράς και δεν μπορούν να επέμβουν, ούτε ακόμα και στην ολοένα και μεγαλύτερη επιδείνωση της ποιότητας ζωής τους, της υγείας τους και του περιβάλλοντος. Η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» των σύγχρονων επαγγελματιών πολιτικών και των κομμάτων εξουσίας, προάγοντας τα συμφέροντα των ολίγων ισχυρών, έχει απογοητεύσει σε μεγάλο βαθμό τους ανθρώπους.
Είναι λοιπόν φυσικό, οι πολίτες να μην ασχολούνται με αυτό που σήμερα περνιέται ως «πολιτική», ιδιαίτερα οι νέοι, οι περιστασιακά εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι περιθωριοποιημένοι, που βλέπουν ότι δεν τους λαμβάνει κανείς υπόψη.
Το ζητούμενο σήμερα είναι η δημιουργία ενός καινούργιου είδους πολιτικής, που θα συγκινήσει και θα εμπνεύσει τους ανθρώπους, που θα επιτρέψει να βρουν ένα σταθερό σημείο αναφοράς και να ονειρευτούν ξανά ένα καλύτερο κόσμο με ένα καινούργιο ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Ένα ξεκίνημα με όσο το δυνατόν περισσότερους και ουσιαστικότερους θεσμούς άμεσης δημοκρατίας. Θεσμούς που δεν θα είναι μόνο μέσα, αλλά τρόπος ζωής και θα κινητοποιούν τους πολίτες για συμμετοχή, η οποία θα τους μετατρέψει από αντικείμενα διαχείρισης της σημερινής πολιτικής, σε υποκείμενα της πολιτικής. Σε υποκείμενα που θα έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για τις συνθήκες της ζωής τους, για την οικονομία τους, για το περιβάλλον και την υγεία τους, για τον πολιτισμό και την κοινωνία τους γενικότερα, χωρίς όλα αυτά να ελέγχονται από μια κεντρική εξουσία και ιεραρχία.

Ο ευνοϊκότερος χώρος για τη δημιουργία αυτής της νέας πολιτικής, ιδιαίτερα στο δυτικό κόσμο, είναι ο χώρος της τοπικής κοινωνίας, του Δήμου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Του Δήμου, που περιλαμβάνει την τοπική πόλη και τη γύρω από αυτήν ύπαιθρο. Εδώ είναι δυνατή η άρνηση του συγκεντρωτισμού και του γιγαντισμού που εκφράζει η σύγχρονη «πολιτεία» και το κεντρικό κράτος, καθώς και οι μηχανισμοί της Παγκοσμιοποίησης και των πολυεθνικών σήμερα.
Η Τοπικοποίηση είναι η ουσιαστική απάντηση στην Παγκοσμιοποίηση. Στο πλαίσιό της, οι άνθρωποι θα μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν και να ελέγξουν τη ζωή τους και την τοπική οικονομία, να επιτύχουν την υποχώρηση της φτώχειας και των ανισοτήτων, την αναβίωση της ανθρώπινης κοινότητας και της περιβαλλοντικής προστασίας και την αποκατάσταση του αισθήματος ασφαλείας για το μέλλον. Το πλαίσιο της τοπικοποίησης απορρίπτει τον ανταγωνισμό ως διαδικασία ανάπτυξης και δίνει έμφαση στη συνεργασία και την αλληλεγγύη για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού αποτελέσματος. Γιατί η μάχη μπορεί να δοθεί καλύτερα στην καθημερινή μας ζωή και δράση και στα μικρά υποσύνολα της κοινωνίας. Ο κοινός τρόπος ζωής, οι κοινοί χώροι δουλειάς και σχόλης κ.λ.π, όπου ο ένας γνωρίζει τον άλλο και είναι ευχερέστερη η επαφή, η φιλία, η αλληλεγγύη και ο αλληλοέλεγχος, ευνοούν στο να τεθούν οι βάσεις αυτής της πολιτικής.
Αυτές οι βάσεις έχουν να κάνουν με ένα σύνολο πεποιθήσεων, αξιών και ιδεών, που θα εξυπηρετούν την άρση των ανθρώπινων φόβων μπροστά στα μυστήρια της ύπαρξης και του σύμπαντος (κατασίγαση του πόνου και του φόβου του θανάτου). Με μια αντίστοιχη επιστημονική κοσμοθεωρία και κατανοητή σε όλους τεχνολογία (ξεπέρασμα του φόβου και της ανάγκης της μεγατεχνολογίας, του κοινωνικού μεγαθεσμού και των «ειδικών»). Με μια παραγωγή υλικών-άϋλων αγαθών, που θα ικανοποιούν τις βασικές επαναδιατυπωμένες υλικές - πνευματικές ανάγκες, που δεν θα βάζει σε κίνδυνο τους φυσικούς πόρους, τα οικοσυστήματα και τα άλλα είδη. Με ένα αντίστοιχο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα (ξεπέρασμα του καπιταλισμού, της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του κομματικού συστήματος).
Μπορεί να τις δημιουργήσει μόνο ένα κίνημα, βασικά νέων ανθρώπων, μη ενταγμένων στις καθεστωτικές δομές, της «δημιουργικής φτώχιας» και του «προλεταριάτου της αυτοπραγμάτωσης», όπως έχουν ονομασθεί, που α) διαχειριζόμενοι την κρίση του δυτικού πολιτισμού και β) ενστερνιζόμενοι ιδέες από την παράδοση του ουμανιστικού σοσιαλισμού, του ελευθεριακού κοινοτισμού και της κοινωνικής οικολογίας, θα τις συνθέσουν σε ένα νέο κοινωνικό πρόταγμα. Ένα πρόταγμα με αντίστοιχη εσωτερική - κοινωνική φιλοσοφία- επιστημονική κοσμοθεωρία, που θα εμπνεύσει την πλειοψηφία των ανθρώπων να δημιουργήσει ένα νέο πολιτισμικό ρεύμα και μια νέα αυτοκαθοριζόμενη κοινωνία, ξεκινώντας από την τοπική κοινωνία.