Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Κληρονομικά πάθη



Στο ερώτημα αν η φύση(δηλαδή κυρίως τα γονίδια) ή το περιβάλλον(δηλαδή η εκπαίδευση και η κοινωνικοποίηση), συμβάλει περισσότερο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και των ιδιαιτεροτήτων των ανθρώπων, οι επιστήμονες  της επιγενετικής[1] έχουν απαντήσει εδώ και καιρό : Δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο από μόνο του. Συμβάλουν  και η φύση και το περιβάλλον μαζί. Μάλιστα έχουν διαπιστώσει ότι οι  εμπειρίες μπορεί να είναι τόσο καθοριστικές που μπορεί να περάσουν μόνιμα στο γονιδίωμα και στην επόμενη γενιά .
Νευροβιολόγοι από  τη Ζυρίχη δημοσίευσαν μάλιστα στο περιοδικό Nature Neuroscience ότι αποκρυπτογράφησαν το μοριακό μηχανισμό που το καθιστά αυτό δυνατό . Η ομάδα με επικεφαλής την Isabelle Mansuy είχε ερευνήσει τον τρόπο που  περνούν οι τραυματικές εμπειρίες , αλλά και η κατάθλιψη στην επόμενη γενιά . " Υπάρχουν διπολικές διαταραχές και άλλες ψυχικές ασθένειες που εμφανίζονται συχνά σε οικογένειες, χωρίς να μπορούν να αποδοθούν σε συγκεκριμένα πρότυπα γονιδίων», λέει η Mansuy .

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το ακραίο στρες, οι εχθρικές συνθήκες διαβίωσης και τα τραύματα επηρεάζουν τους παράγοντες ρύθμισης των κυττάρων . Μία περίσσεια βραχέων μορίων RNA, που είναι οι πιο σημαντικές ουσίες για την εφαρμογή της γενετικής πληροφορίας, διαταράσσουν όχι μόνο την κυτταρική ισορροπία, αλλά οδηγούν επίσης  σε αλλαγές στη λειτουργία των νεύρων και σε άλλες διαταραχές . "Άσχημες εμπειρίες αφήνουν ίχνη στον εγκέφαλο , στα όργανα και τα γεννητικά κύτταρα. Με τα γεννητικά κύτταρα στη συνέχεια κληρονομούνται ", λέει η Mansuy.
Οι ερευνητές έχουν εντυπωσιακά παραδείγματα που δείχνουν ότι οι άνθρωποι όπως και τα ζώα ενσωματώνουν καθοριστικές στιγμές ζωής μέσα στο γονιδίωμα . Τα παιδιά των επιζώντων της ολλανδικής πείνας το χειμώνα του 1944-1945 , ήταν μικρά και χαμηλού βάρους μωρά , αλλά αποδείχθηκαν ότι είναι σκληρά και δυνατά . Αργότερα προσβλήθηκαν συχνότερα από διαβήτη και καρδιακές προσβολές , επειδή η γενετική αποτύπωση τους έκανε να κινητοποιούν πολλά θρεπτικά συστατικά από λίγο φαγητό. Ό,τι  ήταν πλεονέκτημα σε συνθήκες έλλειψης για την επιβίωση , έγινε απειλή σε περιόδους αφθονίας .

Οι γιατροί της ψυχοσωματικής, με δεδομένα τα πολλά νευροβιολογικά ευρήματα, υποθέτουν ότι τα μοριακά υπόβαθρα είναι υπεύθυνα για την ταλαιπωρία και την αγωνία των ασθενών τους. Πρόκειται για μια σχεδόν «ψυχοσωματική γενετική » . Αυτό σημαίνει π.χ. ότι η κατάθλιψη και το τραύμα δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο νευροβιολογικά, ας πούμε με φάρμακα,  αλλά επίσης με ψυχοθεραπεία .

Σε μια άλλη έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, αποδείχθηκε ότι οι κοινωνικές συνθήκες, μέσα στις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά, επιδρούν στη δομή των χρωμοσωμάτων.
Χρωμοσώματα περιέχουν στα άκρα τους ένα προστατευτικό κάλυμμα. Αυτά τα λεγόμενα τελομερή συρρικνώνονται όσο μεγαλώνουμε. Επιπλέον, ιδιαιτέρως μικρά τελομερή σημαίνουν ότι το σχετικό άτομο έχει εκτεθεί επίμονα σε υψηλό στρες, για παράδειγμα, σε ένα δύσκολο περιβάλλον διαβίωσης.
Οι ερευνητές με επικεφαλής τον Colter Mitchell μελέτησαν τα τελομερή  40 Αφροαμερικανών, εννιάχρονων αγοριών από αμερικανικές μεγαλουπόλεις. Τα τελομερή από τα αγόρια, που ζουν σε φτωχότερες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, ήταν κατά μέσο όρο εξαιρετικά μικρά. Οι ερευνητές έχουν ήδη αρχίσει να εξετάζει τη σχέση αυτή, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης μελέτης.


[1] Επιγενετική είναι η διαδικασία με την οποία μια αποκτηθείσα  ιδιότητα των γονέων περνά στους απογόνους κληρονομικά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου