Φθάσαμε και σε αυτό το σημείο:
Σοβαρή απειλή για τη δημόσια υγεία αποτελεί ο μολυσμένος πυκνός καπνός που καλύπτει εδώ και μία εβδομάδα τη Μόσχα, προειδοποιούν οι γιατροί συνιστώντας την απομάκρυνση από τη ρωσική πρωτεύουσα ως μοναδική ουσιαστική προστασία.
Μελλοντικά, είναι πιθανόν, ουσιαστική προστασία θα μπορούν να έχουν οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων-τερατουπόλεων, μόνο με εθελοντική οριστική τους απομάκρυνση από αυτές.
Έτσι μόνο θα υπάρξει και ελπίδα για επιβίωση του ίδιου του πλανήτη.
Αντί σχολίου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ καίγεται η Ρωσία, ακτιβιστές προστάτες του δάσους κοντά στη Μόσχα διώκονται
Χωρίς αμφιβολία το 2010, ακόμη κι αν δεν φτάσαμε στο τέλος του, ασφαλώς μπορεί ήδη να θεωρηθεί ένα έτος πολύ μεγάλων οικολογικών καταστροφών που θα έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις. Μετά την διαρροή πετρελαίου στον κόλπο του Μεξικού, που είναι η χειρότερη που έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία, ήρθαν οι δασικές φωτιές στην Ρωσία, πρωτοφανείς σε έκταση και ένταση, σημάδια όμως ενός μέλλοντος που μας περιμένει χάρις στο κλίμα που αλλάζει. Οι υψηλές θερμοκρασίες στην δυτική Ρωσία αποτελούν πρωτόγνωρο φαινόμενο και οι φωτιές είναι παγκόσμια τραγωδία. Όλα όμως δείχνουν πως σε λίγα χρόνια τέτοιες ζέστες θα είναι κανόνας. Κι αν καίγονται τα δάση στα βόρεια, τι θα απογίνει στα νότια; Τι θα απομείνει εδώ, γύρω από τη Μεσόγειο; Ήδη το νοιώσαμε το καλοκαίρι του 2007, όταν κάηκε η μισή χώρα μας.
Δεν γράφω όμως αυτό το σημείωμα για να απαριθμήσω τις καταστροφές που όλοι ξέρουμε από τις ειδήσεις. Αυτές μπορούν να μειωθούν, να απαλυνθούν ή να αποφευχθούν αν λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα. Η πραγματική καταστροφή όμως είναι πως δεν φαίνεται κάτι τέτοιο να συμβαίνει. Οι περισσότερες κυβερνήσεις δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται πόσο σοβαρό είναι το ζήτημα και επιμένουν με νύχια και δόντια σε μικρόνοα αλλά πρόσκαιρα κερδοφόρα σχέδια, συχνά καταπατώντας δικαιοσύνη και ανθρώπινα δικαιώματα προκειμένου να πετύχουν.
Θα σταθώ σήμερα σε ένα παράδειγμα: Πρόσφατα πληροφορήθηκα, από φίλη Ρωσίδα δημοσιογράφο, ότι εν μέσω μιας φλεγόμενης Ρωσίας που χάνει τα δάση της, στις 28 Ιουλίου 2010 μια ομάδα πολιτών, κατασκήνωσε μέσα στο δάσος Himki , κοντά στη Μόσχα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επικείμενη καταστροφή του από την διάνοιξη μεγάλου αυτοκινητόδρομου που πρόκειται, λόγω του πλάτους του δρόμου και των υποδομών του να αφανίσει ένα δάσος βελανιδιάς σχεδόν ολόκληρο. Ήταν μια ειρηνική διαμαρτυρία ενός κινήματος κατοίκων, όμως η απάντηση ήταν καταιγιστική: η αστυνομία τους επετέθη και συνέλαβε τους ακτιβιστές που κρατούνται με την κατηγορία της αντίστασης κατά της αρχής και διαταραχής της δημόσιας ασφάλειας. Ο Yaroslav Nikitenko, συντονιστής των προγραμμάτων για τα δάση της Greenpeace, που πήγε να υπερασπιστεί την τοπική ακτιβίστρια Evgenia Chirikova, βρέθηκε κι αυτός αίφνης υπόδικος με τις ίδιες κατηγορίες.
Αντίθετα, όταν, την ίδια μέρα, ομάδες εκατοντάδων νεαρών που δήλωναν «αναρχικοί» επιτέθηκαν στο κτήριο του δήμου Himki, η αστυνομία απουσίαζε και ουδείς συνελήφθη. Το κίνημα αυτό των κατοίκων για το δάσος Himki έχει από το 2007 προϊστορία όχι μόνο καταστολής, ξυλοδαρμών αλλά και ανεξήγητων φόνων που μαρτυρούν την παρουσία ενός οργανωμένου παρακράτους που παρεμβαίνει τρομοκρατώντας τέτοιου είδους κινήματα πολιτών.
Αυτό το παράδειγμα δεν είναι δυστυχώς μοναδικό, η Ρωσία δεν αποτελεί εξαίρεση καταστολής οικολογικών κινημάτων ούτε είναι και η μοναδική χώρα που διατηρεί εν ζωή παρόμοιο παρακράτος. Στην Ελλάδα πρόσφατα στάλθηκαν στο νοσοκομείο ή κάηκαν τα σπίτια ακτιβιστών για το περιβάλλον όπως του Στέφανου Κόλια ή του Μάκη Νοδάρου. Όλα αυτά όμως είναι ένα δείγμα πως ακόμη και το 2010, το έτος που όλοι θα έπρεπε να αναλογιστούμε ποιο είναι το μέλλον του ανθρώπινου είδους που πριονίζει το κλαδί που κάθεται, αντί να αφήσουμε λίγο το πριόνι, προχωράμε ακάθεκτοι στον γκρεμό. Πάνω απ όλα όμως θα έπρεπε να το κατανοούν όλοι οι πολιτικοί.
Πηγή: http://philipdragoumis.blogspot.com/2010/08/2010.html