Η χαρά ως προοίμιον συνύπαρξης

Ηταν κάποτε μέτρον των ανθρώπων και του πνεύματος. Η εντιμότητα, ο κόπος, η εργασία, η ανάγνωση, ο σεβασμός στη Ζωή. Τώρα δεν υπάρχουν πια, μάλλον έχουν υποκατασταθεί από άλλες «αξίες». Για να γίνεις αυτό που είσαι (Πίνδαρος) απαιτούσε θέληση, υπομονή, ευρύνοια, μεγαλοψυχία και κυρίως να μην είσαι ματαιόδοξος και καιροσκόπος.

Σήμερα όλα είναι διαφορετικά, επειδή απλώς η αγορά έχει, ανέλεγκτα πλέον, διαπλατυνθεί. Δεν αρκεί ο λόγος από μόνος του για να πεις ποιος είσαι, τι πρεσβεύεις, τι προσδοκάς από την πολιτική συνύπαρξη. Πρέπει να κραυγάσεις για να ακουστείς, για να επικαλύψεις τις κραυγές των άλλων (διότι όλοι κραυγάζουν, δεν ομιλούν, δεν συνομιλούν), πρέπει να ξελαρυγγιαστείς. Ο λόγος πάει για βρούβες και κυρίως η χαρά, διότι αυτή δεν μεταδίδεται (τι κρίμα για το ανθρώπινο είδος), εν αντιθέσει με την κατήφεια και το μίσος, που έτσι και εκδηλωθούν, έστω από έναν, επηρεάζουν τους πάντες, επικρατούν στο επικοινωνιακό παιχνίδι, σμπαραλιάζουν την ατμόσφαιρα και την κοινότητα, μιαίνουν το πνεύμα και τη γλώσσα. Κι έτσι δεν μπορούμε να χαρούμε, μαζί με άλλους, τίποτα. Γράφει στη «Χαρούμενη Επιστήμη» ο συγγραφέας στον οποίο ανατρέχω συχνά (Νίτσε): «Ενας και μόνο άνθρωπος δίχως χαρά αρκεί για να δημιουργήσει μόνιμη ακεφιά και συννεφιασμένο ουρανό σ' ένα σπιτικό»...

περισσότερα