Παραιτηθείτε όλοι.

Παραιτηθείτε όλοι.

Και πρώτοι εσείς του Σύριζα. Αν δεν μπορείτε να βγάλετε μετά από τόσα χρόνια τον Σακκά που σαπίζει στη φυλακή ενώ δεν έχει δικαστεί. Παραιτηθείτε.

Είστε ανάξιοι της ψήφου του λαού ως αντιπολίτευση και ως αριστεροί(όσοι είστε).
Η χώρα καταστρέφεται και ξεπουλιέται, έχουμε χιλιάδες θύματα που φυτοζωούν ή ήδη έχουν αυτοκτονήσει, και σεις συζητάτε π.χ. αν θα κυβερνήσετε μαζί με τη νδ ή τη χα!

Παραιτηθείτε όλοι. Αν δεν μπορείτε επιτέλους να κάνετε κάτι. Αφήστε τη βουλή στο αίσχος της και παραιτηθείτε.

Τουλάχιστον να γίνετε το παράδειγμα. Γιατί αυτή η χώρα δεν έχει πολιτικούς. Και πλέον δεν έχει ανάγκη από πολιτικούς. Oϋτε από κόμματα(στα χάλια που φτάσανε).

Έχει ανάγκη μόνο από αγωνιστές ακτιβιστές, που είναι ενημερωμένοι, ξέρουν τι κάνουν, και το κάνουν.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από πράξεις, και όχι από λόγια ή κινήσεις κατόπιν εορτής ή όταν πια ένας άνθρωπος οδεύει προς τον θάνατο, να θυμόμαστε να τρέξουμε στην Κομισιόν…

Ναι, ε; Ποτέ δεν είναι αργά, λέτε; Είναι. Το έγκλημα έγινε.

Ο Σακκάς χαροπαλεύει. Και η κατάστασή του, δείχνει την αθλιότητά μας.

Δεν υπάρχει δημοκρατία(δεν χρειάζεται να αναφέρουμε πόσες φορές έχει καταστρατηγηθεί το Σύνταγμα με τα μνημόνια, τις επιτάξεις, με τις Σκουριές, με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου… και τόσα άλλα… αναρίθμητα).

Μέσα σε ένα κοινοβούλιο που δεν έχει δημοκρατία, που δεν λειτουργεί με δημοκρατία, που δεν σέβεται ούτε υπηρετεί τη δημοκρατία, δεν έχει καμία θέση ένα κόμμα που λέει ότι υποστηρίζει την δημοκρατία.

Παραιτηθείτε όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις από τη βουλή. Τώρα. Αλλιώς σαν τα μούτρα του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Στουρνάρα, γίνατε όλοι.

Και παραδεχτείτε επιπλέον την απόλυτη αναξιοσύνη σας να σώσετε αυτή τη χώρα από την ολοκληρωτική καταστροφή της(από την ψήφιση των μνημονίων, μέχρι το κλείσιμο της Ερτ) τουλάχιστον εδώ και πέντε χρόνια.

Παραιτηθείτε και ξαναβρεθείτε στους δρόμους. Εκεί που οι πολίτες σφαγιάζονται στην κυριολεξία κάθε μέρα.

Ίσως εκεί, στους δρόμους, μέσα στην κοινωνία, καταλάβετε ακριβώς τη συμβαίνει στην Ελλάδα, ίσως ανακαλύψετε ξανά τη λέξη δημοκρατία, τη λέξη αλληλεγγύη, και τελικώς τη λέξη άνθρωπος.

Παραιτηθείτε. Και μέχρι τότε, απλά να ντρέπεστε. Γιατί η Ελλάδα είναι φυλακισμένη και χαροπαλεύει μαζί με τον Σακκά. Κι αν πεθάνει έχει πεθάνει και μαζί του. Ότι ήταν, και ότι σήμαινε κάποτε η λέξη Ελλάδα…-

Κρυσταλία Πατούλη http://afigisizois.wordpress.com/2013/07/09/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%BF%CE%B9/

Η αμείλικτη κυριολεξία της υπόθεσης Σακ­κά, του Θω­μά Τσα­λα­πά­τη

«Αυ­τοί που ακο­νί­ζουν το δό­ντι του σκύ­λου / Ση­μαί­νο­ντας θά­να­το Αυ­τοί που λά­μπουν με τη δό­ξα του που­λιού / Ση­μαί­νο­ντας θά­να­το Αυ­τοί που κά­θο­νται στο στά­βλο της ικα­νο­ποί­η­σης / Ση­μαί­νο­ντας θά­να­το Αυ­τοί που υπο­φέ­ρουν την έκ­στα­ση του ζώ­ου / Ση­μαί­νο­ντας θά­να­το» (Ο Τ.Σ. Έλιοτ γρά­φει στο ποί­η­μα «Μα­ρί­να» σχε­τι­κά με την πο­λι­τι­κή της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τί­ας).

Ποιες λέ­ξεις και ποιες φρά­σεις, μπο­ρούν να πε­ρι­γρά­ψουν την από­γνω­ση, τον απο­τρο­πια­σμό και κυ­ρί­ως την ορ­γή σε σχέ­ση με μια υπό­θε­ση απο­λύ­τως ξε­κά­θα­ρη και απο­λύ­τως δε­δο­μέ­νη; Ποιες με­τα­φο­ρές και ποιες πα­ρο­μοιώ­σεις θα πε­ρι­γρά­ψουν την αμεί­λι­κτη κυ­ριο­λε­ξία της υπό­θε­σης Σακ­κά; Μέ­σα στην κρί­ση μά­θα­με να βγά­ζου­με τις λέ­ξεις από τα ει­σα­γω­γι­κά, τις λέ­ξεις που πια κυ­ριο­λε­κτούν: ακρο­δε­ξιά, στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης, πεί­να, εξα­θλί­ω­ση, δι­κτα­το­ρία. Ήρ­θε η ώρα –για ακό­μη μία φο­ρά τους τε­λευ­ταί­ους μή­νες– με όλα τα ει­σα­γω­γι­κά που αφαι­ρέ­σα­με, με όλα τα ει­σα­γω­γι­κά που μεί­να­νε ορ­φα­νά από με­τα­φο­ρές, να στο­λί­σου­με τη λέ­ξη «δη­μο­κρα­τία».
Η υπό­θε­ση Σακ­κά εί­ναι ξε­κά­θα­ρη και γι’ αυ­τό απο­τρό­παια. Ένας άν­θρω­πος πα­ρα­μέ­νει προ­φυ­λα­κι­σμέ­νος για 30 μή­νες χω­ρίς να έχει γί­νει δί­κη. Οι κα­τη­γο­ρί­ες που του έχουν απαγ­γελ­θεί εί­ναι σα­θρές, τα ενο­χο­ποι­η­τι­κά στοι­χεία ανύ­παρ­κτα. Το γε­γο­νός αυ­τό ίσως να μην έχει τό­σο έντο­νη πρα­κτι­κή ση­μα­σία (αφού δί­κη δεν έχει γί­νει), πα­ρό­λα αυ­τά πε­ρι­γρά­φει με τον κα­λύ­τε­ρο τρό­πο τις προ­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης. Μέ­σα από μια δια­δι­κα­σία εξί­σω­σης και προει­δο­ποι­η­τι­κής εκ­δί­κη­σης, η κυ­βέρ­νη­ση ποι­νι­κο­ποιεί τον δια­φω­νού­ντα, τον δια­φο­ρε­τι­κό, τον Άλ­λο (κά­τι που έχου­με δει τό­σες φο­ρές στα βα­σα­νι­στή­ρια στο Βελ­βε­ντό, στις επι­χει­ρή­σεις στις Σκου­ριές και σε μια σει­ρά από υπο­θέ­σεις).

Η ακρο­δε­ξιά εξί­σω­ση

Κά­που ανά­με­σα στη δια­τύ­πω­ση της βλα­κεί­ας και στην πα­ρα­δο­χή του ακρο­δε­ξιού κυ­νι­σμού της, η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­δέ­χτη­κε τη στά­ση της αυ­τή με ανα­κοί­νω­σή της. Απα­ντώ­ντας σε ανα­κοί­νω­ση της νε­ο­λαί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε σχέ­ση με τη στά­ση των δι­κα­στι­κών αρ­χών, το γρα­φείο Τύ­που της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τί­ας επι­λέ­γει τις πα­ρα­κά­τω λέ­ξεις: «Ας αφή­σει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τα μα­θή­μα­τα Δη­μο­κρα­τί­ας και τις υπο­δεί­ξεις στη Δι­καιο­σύ­νη για προ­στα­σία κα­τη­γο­ρου­μέ­νων για τρο­μο­κρα­τία. Ας σε­βα­στεί, έστω και για μία φο­ρά, τους θε­σμούς και ας πά­ψει να υπε­ρα­σπί­ζε­ται κά­θε λο­γής κα­τη­γο­ρού­με­νο για αναρ­χία και τρο­μο­κρα­τία». Για ακό­μα μια φο­ρά η αναρ­χία ταυ­τί­ζε­ται με την τρο­μο­κρα­τία, οι ιδέ­ες με την πρα­κτι­κή και τε­λι­κά το εν­δε­χό­με­νο της πρά­ξης με την ίδια την πρά­ξη. Πό­σο ευ­ρύ­χω­ρη εί­ναι αυ­τή η ακρο­δε­ξιά εξί­σω­ση; Ποιες άλ­λες κα­τη­γο­ρί­ες πο­λι­τών χω­ρούν στη ακρο­δε­ξιά εξί­σω­ση της κυ­βέρ­νη­σης με­τά του αναρ­χι­κούς; Οι κομ­μου­νι­στές; Οι αρι­στε­ροί γε­νι­κά; Οι μα­κρυ­μάλ­λη­δες; Οι αρι­στε­ρό­χει­ρες; Όταν το πα­ρά­λο­γο ομο­λο­γεί τό­σο εξώ­στρε­φα την ύπαρ­ξή του, η λαι­μαρ­γία του δύ­σκο­λα στα­μα­τά.

Ως μο­να­δι­κή απά­ντη­ση στο πα­ρά­λο­γο και τον αυ­ταρ­χι­σμό ο Κώ­στας Σακ­κάς επέ­λε­ξε την απερ­γία πεί­νας. Με τον τρό­πο αυ­τό πράτ­τει ενά­ντια στις βιο­λο­γι­κές και κοι­νω­νι­κές επι­τα­γές, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νος μια αλή­θεια που πέ­ρα από τη δι­κή του κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης, υπε­ρα­σπί­ζε­ται και μια αλή­θεια όλων μας (αφού η απου­σία δί­κης, άρα και στοι­χεί­ων που οδη­γούν στην κρά­τη­ση, ου­σια­στι­κά πε­ρι­γρά­φει τον οποιο­δή­πο­τε πο­λί­τη ως ένο­χο εκ τον προ­τέ­ρων και ταυ­τό­χρο­να αδύ­να­μο στο να απο­δεί­ξει την αθω­ό­τη­τά του). Αντι­με­τω­πί­ζο­ντας το θά­να­το, ου­σια­στι­κά στε­ρεί από την όποια κυ­βέρ­νη­ση - κρά­τος - εξου­σία, το δι­καί­ω­μα να εξευ­τε­λί­ζει την αν­θρώ­πι­νη ζωή.

Υπάρ­χει και κά­τι ακό­μα

Για ακό­μη μια φο­ρά, η μνη­μο­νια­κή δη­μο­κρα­τία απο­δει­κνύ­ει πως ο κα­λύ­τε­ρος τρό­πος για να υπε­ρα­σπι­στεί τον εαυ­τό της εί­ναι η αυ­το­κα­τάρ­γη­σή της. Κα­τα­πα­τά τους νό­μους που η ίδια έχει δη­μιουρ­γή­σει, υιο­θε­τεί το δια­στρε­βλω­μέ­νο της εί­δω­λο ως μο­να­δι­κή της απει­κό­νι­ση και απλά απο­δει­κνύ­ει και επι­δει­κνύ­ει την εξου­σία της με μια πα­θη­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να σι­δε­ρέ­νια σκλη­ρό­τη­τα: κοι­τά­ζο­ντας έναν άν­θρω­πο να αρ­γο­πε­θαί­νει χω­ρίς κα­μία κα­τη­γο­ρία, χω­ρίς κα­νέ­ναν λό­γο. Στην Ελ­λά­δα των αυ­το­κτο­νιών και του θα­νά­του ο κύ­ριος Αντώ­νης Σα­μα­ράς γυρ­νά στο σπί­τι του αρ­γά τη νύ­χτα. Και όταν δεν τον παίρ­νει ο ύπνος πά­νω σε έναν κυ­νι­σμό ντυ­μέ­νο με μα­ξι­λα­ρο­θή­κες, με­τρά­ει νε­κρούς μέ­χρι τε­λι­κά να κοι­μη­θεί….

Υπάρ­χει και κά­τι ακό­μα. Ένας άν­θρω­πός αρ­γο­πε­θαί­νει πε­ρι­φρου­ρού­με­νος στο κρε­βά­τι ενός νο­σο­κο­μεί­ου και εμείς γρά­φου­με άρ­θρα, δια­φω­νού­με, δια­μαρ­τυ­ρό­μα­στε… Μα υπάρ­χουν στιγ­μές που η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι αμεί­λι­κτα πρα­κτι­κή. Κά­που ανά­με­σα στη αυ­θόρ­μη­τη ορ­γή και στην απελ­πι­σία που σε πιά­νει όταν σκέ­φτε­σαι το πό­σο λί­γα μπο­ρείς να κά­νεις για να βοη­θή­σεις, έρ­χε­ται η στιγ­μή της από­φα­σης και της πρά­ξης. Και αυ­τή η στιγ­μή πλη­σιά­ζει για όλους μας.

Ας κλεί­σου­με με τον τρό­πο που ο ίδιος ο Κώ­στας Σακ­κάς απο­φά­σι­σε να κλεί­σει την ανα­κοί­νω­σή του από τις φυ­λα­κές. Με λί­γους στί­χους του Πά­μπλο Νε­ρού­δα:
«Αρ­γο­πε­θαί­νει όποιος δεν δια­κιν­δυ­νεύ­ει τη βε­βαιό­τη­τα για την αβε­βαιό­τη­τα για να κυ­νη­γή­σει ένα όνει­ρο, όποιος δεν επι­τρέ­πει στον εαυ­τό του του­λά­χι­στον μία φο­ρά στη ζωή του να απο­φύ­γει τις εχέ­φρο­νες συμ­βου­λές (...) Απο­φεύ­γου­με τον θά­να­το σε μι­κρές δό­σεις όταν θυ­μό­μα­στε πά­ντο­τε ότι για να εί­σαι ζω­ντα­νός χρειά­ζε­ται μια προ­σπά­θεια πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρη απ’ το απλό γε­γο­νός της ανα­πνο­ής».