Μετά από ένα
χρόνο διαμονής στην Αθήνα (2005-06) (τα υπόλοιπα τα πέρασα σε επαρχίες) για
λόγους σπουδών, μετακόμισα για λίγο σε άλλη πόλη, πρωτεύουσα στο εξωτερικό.
Νομίζω πως δεν θα ξεχάσω την πρώτη μέρα που συνάντησα ένα γείτονα και με
χαιρέτισε. Φυσικά, δεν με γνώριζε. Ήμασταν όμως γείτονες, μέναμε στην ίδια
πολυκατοικία και φυσικά ήμασταν άνθρωποι και με χαιρέτισε όπως έκαναν, όπως
κατάλαβα σύντομα, όλοι οι γείτονες όταν συναντιόμασταν.
Στην Αθήνα, ήδη, τα χρυσά χρόνια πριν από τους ολυμπιακούς αγώνες, οι γείτονες, ανεξαρτήτου καταγωγής, δεν χαιρετιόντουσαν. Ούτε καν έμπαιναν στο ασανσέρ μαζί γιατί φυσικά «πού ξέρεις τι είναι ο άλλος», ακόμα και αν ήταν παππούς με μαγκούρα.
Η πληγή στην Αθήνα δεν περίμενε την κρίση ήταν πάντα εκεί, ούτε φυσικά περίμενε τους ξένους για να ανοίξει, αφού ήμασταν όλοι φοβικοί με οποιοδήποτε πλάσμα.
Ωστόσο, θα προσπαθήσω να υπερασπιστώ την πόλη που έχει πληγεί ακριβώς λόγω της επαρχιώτικης καταγωγής μου και γιατί, όταν κάποιος έχει πληγεί, χρίζει θεραπείας.
Έχει η Αθήνα ένα χαρακτηριστικό σπάνιο για πρωτεύουσα: δεν μπορεί να κρύψει την παρακμή της.
Όλες οι πόλεις έχουν γειτονιές περιθωριοποιημένες, σε λίγες όμως στο κέντρο της πόλης μπορείς να βρεις να συνυπάρχουν άνθρωποι όχι διαφορετικής ταυτότητας, αλλά τόσο διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων.
Όταν οι γειτονίες από το Ψυρρή προς την Πειραιώς άρχιζαν να μεταποιούνται σε ένα «απέραντο φαγάδικο», όπως χαρακτηριστικά είχε πει ένας αγαπημένος καθηγητής, όλα έμοιαζαν πως κάποιοι εκτοπίζονται από το κέντρο της πόλης, στα πλαίσια γνωστών «λίφτινγκ» που κατά καιρούς οι πόλεις υποβάλλονται.
Ή πάλι, άλλες φορές, μοιάζει το κέντρο της πόλης να εγκαταλείπεται στις πληγές του επίτηδες και κάποιοι να καραδοκούν την ολοκληρωτική του παράδοση.
Ωστόσο για την ώρα οι πληγές και η παρακμή είναι τέτοιες που το μόνο που παραδίδεται είναι η φθορά σε μεγαλύτερη φθορά.
Στις επαρχιακές κοινωνίες, ως γνωστόν τα προβλήματα, θάβονται πίσω από τη φράση «τι θα πει ο κόσμος» ή κινούνται στη σφαίρα ενός ατελείωτου κουτσομπολιού, δηλαδή σχολίων και απόψεων που δεν εκτίθενται ποτέ, και φυσικά ποτέ δεν ψάχνουν λύση.
Όπως λέγεται από χρόνια στα κυριακάτικα τραπέζια της φαμίλιας «καμία επανάσταση δεν ξεκίνησε από την επαρχία και τους αγρότες» και δεν χωρά μεγάλες αμφιβολίες το γεγονός, ίσως κάποιες μικρές εξαιρέσεις.
Η Αθήνα σε αντίθεση με την επαρχία δεν κρύβει τις πληγές της. Μάλλον με αυτές αντιστέκεται και προσπαθεί. Καλύτερα αντί να ευλογούμε τα γένια μας που η τύχη ή η βούληση μας έφερε στην επαρχία καλό θα ήταν αυτό το 40% του πληθυσμού που ζει εκεί να αρχίσει να ξυπνά από το λήθαργο και τη λογική του «εμείς πάντα τη βολεύουμε» και να βοηθήσει μπας και κλείσει καμιά πληγή.
Στην Αθήνα, ήδη, τα χρυσά χρόνια πριν από τους ολυμπιακούς αγώνες, οι γείτονες, ανεξαρτήτου καταγωγής, δεν χαιρετιόντουσαν. Ούτε καν έμπαιναν στο ασανσέρ μαζί γιατί φυσικά «πού ξέρεις τι είναι ο άλλος», ακόμα και αν ήταν παππούς με μαγκούρα.
Η πληγή στην Αθήνα δεν περίμενε την κρίση ήταν πάντα εκεί, ούτε φυσικά περίμενε τους ξένους για να ανοίξει, αφού ήμασταν όλοι φοβικοί με οποιοδήποτε πλάσμα.
Ωστόσο, θα προσπαθήσω να υπερασπιστώ την πόλη που έχει πληγεί ακριβώς λόγω της επαρχιώτικης καταγωγής μου και γιατί, όταν κάποιος έχει πληγεί, χρίζει θεραπείας.
Έχει η Αθήνα ένα χαρακτηριστικό σπάνιο για πρωτεύουσα: δεν μπορεί να κρύψει την παρακμή της.
Όλες οι πόλεις έχουν γειτονιές περιθωριοποιημένες, σε λίγες όμως στο κέντρο της πόλης μπορείς να βρεις να συνυπάρχουν άνθρωποι όχι διαφορετικής ταυτότητας, αλλά τόσο διαφορετικών κοινωνικών στρωμάτων.
Όταν οι γειτονίες από το Ψυρρή προς την Πειραιώς άρχιζαν να μεταποιούνται σε ένα «απέραντο φαγάδικο», όπως χαρακτηριστικά είχε πει ένας αγαπημένος καθηγητής, όλα έμοιαζαν πως κάποιοι εκτοπίζονται από το κέντρο της πόλης, στα πλαίσια γνωστών «λίφτινγκ» που κατά καιρούς οι πόλεις υποβάλλονται.
Ή πάλι, άλλες φορές, μοιάζει το κέντρο της πόλης να εγκαταλείπεται στις πληγές του επίτηδες και κάποιοι να καραδοκούν την ολοκληρωτική του παράδοση.
Ωστόσο για την ώρα οι πληγές και η παρακμή είναι τέτοιες που το μόνο που παραδίδεται είναι η φθορά σε μεγαλύτερη φθορά.
Στις επαρχιακές κοινωνίες, ως γνωστόν τα προβλήματα, θάβονται πίσω από τη φράση «τι θα πει ο κόσμος» ή κινούνται στη σφαίρα ενός ατελείωτου κουτσομπολιού, δηλαδή σχολίων και απόψεων που δεν εκτίθενται ποτέ, και φυσικά ποτέ δεν ψάχνουν λύση.
Όπως λέγεται από χρόνια στα κυριακάτικα τραπέζια της φαμίλιας «καμία επανάσταση δεν ξεκίνησε από την επαρχία και τους αγρότες» και δεν χωρά μεγάλες αμφιβολίες το γεγονός, ίσως κάποιες μικρές εξαιρέσεις.
Η Αθήνα σε αντίθεση με την επαρχία δεν κρύβει τις πληγές της. Μάλλον με αυτές αντιστέκεται και προσπαθεί. Καλύτερα αντί να ευλογούμε τα γένια μας που η τύχη ή η βούληση μας έφερε στην επαρχία καλό θα ήταν αυτό το 40% του πληθυσμού που ζει εκεί να αρχίσει να ξυπνά από το λήθαργο και τη λογική του «εμείς πάντα τη βολεύουμε» και να βοηθήσει μπας και κλείσει καμιά πληγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου