«Αν δεν πραγματοποιήσουμε το αδύνατο, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο» Μ. Μπούκτσιν

Η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν μπορεί να εξετάζεται αποκομμένη από το ευρύτερο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο. Η βασική αρχή της ελεύθερης αγοράς και του καπιταλισμού είναι η αέναη ανάπτυξη, δηλαδή η επέκταση της εκμετάλλευση φυσικών πόρων, ο αέναος ανταγωνισμός και η δημιουργία νέων αγορών. Η κοινωνική προέκταση αυτού του συστήματος, είναι τα καταναλωτικά πρότυπα κοινωνικής καταξίωσης και η υπερκατανάλωση προϊόντων. Όλα τα παραπάνω είναι προφανώς ασύμβατα με ένα πεπερασμένο πλανήτη, και συνεπώς με κοινωνία που έχει μια ισορροπημένη σχέση με τη φύση. Παραγωγή, κατανάλωση, ρύπανση είναι κρίκοι σε μια αλυσίδα που δεν σπάει. Η «οικολογική συνείδηση» που ξαφνικά αποκτούν εταιρείες μεγαθήρια (όπως η BP και η Shell που στρέφονται στα φωτοβολταϊκά) δεν αλλάζει το γεγονός πως η βάση του καπιταλισμού βρίσκεται στην εκμετάλλευση του
ανθρώπου και της φύσης για την παραγωγή κέρδους και πως όσο πράσινος και να παρουσιάζεται δεν μπορεί να κρύψει τα βασικά εξουσιαστικά του χαρακτηριστικά, με τα οποία και ασκεί την κυριαρχία του.

Παράλληλα προκύπτει το πολιτικό ζήτημα της δυνατότητας λήψης αποφάσεων.
Όταν μια πολιτική και οικονομική ελίτ αποφασίζει για το μέλλον του πλανήτη και όλων μας, με βάση τα δικά της συμφέροντα, και χωρίς οι λαοί να έχουν πραγματικό δικαίωμα λόγου αλλά μόνο ψευδαισθήσεις «δημοκρατίας», είναι αναμενόμενο να οδηγούμαστε σε τέτοια αδιέξοδα. Έτσι, αν δεν αμφισβητηθούν και ανατραπούν οι υπάρχουσες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές δομές, η διέξοδος από την κλιματική κρίση μοιάζει ιδιαίτερα αβέβαιη.

Αναζητώντας ψήγματα λύσης:

Αντιμετωπίζοντας την κλιματική αλλαγή στις πραγματικές της διαστάσεις και προσπαθώντας να χτυπήσουμε τις ρίζες του προβλήματος, δεν μπορούμε παρά να συναντήσουμε τους αγώνες πολλών κινημάτων σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο, για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.
Σε αυτούς εμπεριέχονται πολλοί διαφορετικοί κοινωνικοί αγώνες. Από τους αγώνες ενάντια στην κρατική καταστολή και τον μιλιταρισμό μέχρι τους αγώνες για την κοινωνική ασφάλιση και παιδεία, από τους αγώνες για ελεύθερους χώρους, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και τις καταλήψεις μέχρι τους αγώνες ενάντια στα μεταλλαγμένα και την βιοτεχνολογία αγγίζοντας ταυτόχρονα και πολλούς ακόμα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πολλά κινήματα και αγώνες αμφισβητούν καθημερινά και ανταγωνίζονται, την
τωρινή κοινωνική και πολιτική οργάνωση της κοινωνίας, προτάσσοντας μια άλλη στην οποία η «πολιτική», δηλαδή η ενασχόληση με την διαχείριση των κοινών μας ζητημάτων, γίνεται ανάμεσα σε όλους και όλες όσους αφορούν, χωρίς διαμεσολαβήσεις, αναθέσεις και ειδικούς, ισότιμα και δίκαια, σε μία ανθρώπινη κλίμακα. Άλλωστε η ίδια η ιδέα της εξουσίας από άνθρωπο σε άνθρωπο συνδέεται άμεσα με την εξουσία του ανθρώπου πάνω στη φύση και έτσι μία κοινωνία που θα βρίσκεται σε αρμονία με τη φύση θα πρέπει να βασίζεται στην ελεύθερη συνύπαρξη των ανθρώπων, χωρίς κυρίαρχους.
Χτυπώντας μία από τις ρίζες της κλιματικής αλλά και της οικονομικής κρίσης, αναζητάμε λύσεις που απεγκλωβίζουν την εξουσία απόφασης και εκτέλεσης από τους πολιτικούς και τα κράτη, από τους μεγαλομετόχους και τα στελέχη των πολυεθνικών εταιριών. Οι λύσεις για την κλιματική κρίση, αν
θέλουμε να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, θα χρειαστεί να είναι ελεγχόμενες άμεσα από τις τοπικές κοινωνίες στις οποίες αναφέρονται, αποκεντρωμένες, σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά του φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής και εντασσόμενες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο για την ριζοσπαστική κοινωνική
αλλαγή. Μόνο τότε θα είναι κοινωνικά δίκαιες και οικολογικά βιώσιμες. Προσπαθώντας να σκιαγραφήσουμε μιαν άλλη κοινωνική οργάνωση μπορούμε να δούμε αμεσοδημοκρατικές κοινωνίες μικρότερης κλίμακας, συλλογική ιδιοκτησία και αυτοδιαχείριση στην παραγωγή, αποκεντρωμένες ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αποανάπτυξη και επαναχρησιμοποίηση υλικών.

Το κάλεσμα για κλιματική δράση είναι αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση
Από το: farmazapatista.blogspot.com