Βασικές-βιοτικές ανάγκες και μη βασικές

Οι δυνατότητες ικανοποίησής τους στα πλαίσια του πεπερασμένου πλανητικού συστήματος και ενός κοινωνικού συστήματος ισοκατανομής:
 Οι βασικές-βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου(τροφή,στέγη,υγεία-περιβάλλον, εκπαίδευση) είναι ικανοποιήσιμες με ένα μίνιμουμ εργασίας και ένα μίνιμουμ «αποτυπώματος» στα πλαίσια των δυνατοτήτων και των νόμων των φυσικών οικοσυστημάτων, αρκεί να υπάρχει ένα κοινωνικό σύστημα ισοκατανομής και όχι ένα σύστημα, που εκμεταλλεύεται τα πάντα(φύση-άνθρωπο), όπως ο καπιταλισμός
 Ο άνθρωπος μπορεί να μετέχει της φύσης αξιοποιώντας τις δυνατότητές της, εφόσον η χρήση αυτή γίνεται για την κάλυψη βιοτικών του αναγκών. Η φύση ανήκει σε όλους εξίσου, ακόμα και στις μελλούμενες γενεές. Δεν μπορεί να ανήκει σε κανένα ατομικά ή να την εκμεταλλεύεται κανένας ατομικά.
 Παράγουμε τις βιοτικές μας ανάγκες με ένα τρόπο που δεν επιβαρύνει καθόλου την φύση σε οποιοδήποτε επίπεδο. Δεν παράγουμε ή παράγουμε όσο λιγότερο μπορούμε, μέχρι να βρούμε τον τρόπο να βελτιώσουμε το αποτύπωμά μας, για να μπορέσουμε να κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές ένα βιώσιμο πλανήτη. Οι τεχνικές και οι δεξιότητες παραγωγής δεν ανήκουν σε κανένα ξεχωριστά, αλλά σε όλες τις ανθρώπινες κοινότητες, αφού αφορούν στην φύση.
 Ελευθερία επιλογής όσον αφορά σ τις μη βασικές ανάγκες ,με αειφορικό πάλι τρόπο, αλλά με επιπλέον εργασία για όσους τις επιδιώκουν. Επανεκτίμηση- αναδιάρθρωση-απόρριψη τυχόν τεχνητών αναγκών, που έχουν δημιουργηθεί στα μέχρι τώρα πλαίσια του προτύπου κατανάλωσης, και ατομικά και με συλλογικές-δημοτικές διαδικασίες.

Σήμερα ήδη: «δίπλα από την εμπορευματική οικονομία - που υλοποιείται από τους οικονομικούς φορείς και ρυθμίζεται από τις δυνάμεις της αγοράς - και τη δημόσια ή κρατική - η οποία υλοποιείται από το κράτος με βάση τη αναδιανεμητική αρχή - υπάρχει και η οικονομία που υλοποιείται από τους πολίτες με ίδια πρωτοβουλία και διέπεται όχι από την αρχή του ανταγωνισμού αλλά από την αρχή της αμοιβαιότητας (reciprοcité), της συνεργατικότητας και της εμπιστοσύνης, και ονομάζεται σήμερα κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία.» (Νέες μορφές κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας...
των Δρ. Τάκη Νικολόπουλου και Δημήτρη Καπογιάνη)

Μπορεί να διακριθεί μέσα από την ιστορική του εξέλιξη, σε δύο τύπους: ο πρώτος αναφέρεται στους συνεταιρισμούς, σε μη κερδοσκοπικές ενώσεις, ταμεία αλληλασφάλισης κ.λ.π., τα οποία εγγυώνται ένα δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας, μη προσωπική ιδιοποίηση ενδεχόμενων κερδών και συλλογικό και αναπαλλοτρίωτο χαρακτήρα του κεφαλαίου. Βέβαια, σήμερα, πολλές από τις πρώτες αυτές μορφές είναι πλήρως ενσωματωμένες στο «παιχνίδι» της οικονομίας της αγοράς και του ανταγωνισμού όπως ακριβώς και οι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις.
Ο δεύτερος: κατά την δεκαετία του 90, ως απάντηση στα ελλείμματα και τις στρεβλώσεις των κοινωνικών επιχειρήσεων, εμφανίζονται νέοι συνεταιρισμοί κοινωνικής οικονομίας, προς την κατεύθυνση της πολυλειτουργικότητας ή/και της πολυεταιρικότητας. Όλες αυτές, οι εκ των κάτω, πρωτοβουλίες της «οικονομίας των πολιτών» συχνά συνενώνονται σε δίκτυα ανάλογα προς την δραστηριότητα, και συνιστούν οικονομικές δομές που δεν εντάσσονται ούτε στον κρατικό ούτε στον καπιταλιστικό ιδιωτικό τομέα, αλλά στην κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία
Παραδείγματα:
Το «αλληλέγγυο κολοκύθι» (courgette solidaire). Πρόκειται για μια Ένωση για την διατήρηση της αγροτικής γεωργίας (Amap) στα βορειοανατολικά του Παρισιού (Lilas) που περιλαμβάνει ως μέλη 100 νοικοκυριά.. Τα νοικοκυριά αυτά συμβάλλονται για ένα χρόνο με ένα αγρότη βιοκαλλιεργητή, ο οποίος παραδίδει κάθε εβδομάδα εποχιακά λαχανικά. Στη Γαλλία υπάρχουν περίπου 500 τέτοιες ενώσεις (AMAP) που περιλαμβάνουν 25.000 νοικοκυριά και δεν έχουν σχέση με συνεταιρισμούς καταναλωτών
Η περίπτωση των «κήπων του δικτύου Cocagne» (ιδρύθηκε το 1999 l). Το δίκτυο, που συνενώνει 85 δομές κοινωνικής επανένταξης, συνδέοντας τον αγώνα κατά του αποκλεισμού με την αειφόρο ανάπτυξη μέσω βιολογικών μικρο- καλλιεργειών σε κήπους, θέτει σε άμεση σχέση παραγωγό και καταναλωτή.
Οι οικογενειακοί κήποι ("jardins familiaux" οι οποίοι ανήκουν στο δήμο ή στη νομαρχία.) Πρόκειται για νέους χώρους κοινοτικοποίησης, αντίστασης και ελευθερίας
Στη Μεγ. Βρετανία, στην πόλη Stroud στο Gloustrershiere, έχει αναπτυχθεί ένα δίκτυο αγοράς ντόπιων προϊόντων στο πλαίσιο της «Κοινοτικά υποστηριζόμενης γεωργίας», όπου κάθε κάτοικος που εντάσσεται σε αυτό το δίκτυο-πρόγραμμα χρηματοδοτεί έναν αγρότη για να τον προμηθεύει απευθείας τρόφιμα
Στη Γερμανία σχεδόν γύρω από κάθε πόλη υπάρχουν δημοτικοί κήποι, που καλλιεργούνται από καλλιεργητές του «Σαββατοκύριακου» και του «ελεύθερου χρόνου». Ταυτόχρονα υπάρχουν πάνω από 400 «οικοκοινότητες» με διαφορετικό αριθμό μελών, που έχουν εγκατασταθεί στην επαρχία και ζουν συλλογικά στο ένα ή στον άλλο βαθμό αυτοδύναμα. Επίσης υπάρχει ένα μεγάλο δίκτυο «μαγαζιών δίκαιου εμπορίου», που λειτουργούν με βάση την εθελοντική κοινωνική εργασία
Στην Ελλάδα υπάρχουν ήδη συνεταιρισμοί και σύλλογοι βιοκαλλιεργητών, δύο δίκτυα οικοπαραγωγών-καταναλωτών(«Οικοκοινότητα» και «ομοτράπεζοι»), δύο δίκτυα ντόπιων σπόρων και ανταλλαγών τους(«Πελίτι» και «Αιγίλοπας») και ένας συνεταιρισμός αλληλέγγυου εμπορίου(«Σπόρος») με το «καλάθι» του(παραγγέλνουν συλλογικά προϊόντα σε οικο-γεωργούς και τα διανέμουν μεταξύ τους) και το «χαριστικό παζάρι», όπου ανταλλάσσονται και μεταποιούνται ρούχα