Φύγαν όλοι για την πόλη

Σήμερα το πρωί είδα τα χελιδόνια να κάνουν όλα μαζί κύκλους πάνω από τον μικρό μας κάμπο. Να μαζευτούμε, να φεύγουμε για νότια, ένιωσα πως τιτιβίζουν αναμεταξύ τους και γύρισε ο νους μου πίσω, στις προηγούμενες μέρες που ήταν όλοι εδώ και κάναμε βόλτες κι εμείς, κοπάδι επί γης, ένα τσούρμο ανθρώπων.
Το Απλεπιστήμιο της Βολισσού ξεκίνησε τις συναντήσεις του φέτος τον Αύγουστο κι ήτανε τόσο απίστευτα πετυχημένο το τριήμερο, που τελικά για πολλούς από τους “φοιτητές”, πήρε παράταση και έγινε βδομάδα.
Ήτανε διάχυτη η χαρά και η ικανοποίηση για την τόση συμμετοχή αλλά και για την αυτοοργάνωση της ομάδας, για την γνωριμία, την κοινή εργασία και ζωή, για τις κουβέντες και τα βλέμματα, για τα χαμόγελα και τις αγκαλιές
Περισσότεροι από 70 άνθρωποι γίναμε κοινωνοί μιας άλλης ζωής, της τρυφερής επανάστασης που φουντώνει μέσα μας, σε ολοένα και περισσότερους, νιώσαμε άνθρωποι, νιώσαμε τον διπλανό μας ως άνθρωπο και τη φύση ολόγυρα να μας προσφέρει ζωή, νιώσαμε τη ζωή παντού.
Κουβεντιάσαμε για την ανισορροπία της άκρατης αστικοποίησης και για τον σύγχρονο καταναλωτή που ζει στο φτιαχτό υποσύνολο όντας βέβαιος πως ζει το σύνολο, και κάναμε εισαγωγή στην φιλοσοφία της φυσικής καλλιέργειας στη γη και στην κοινωνία, με οδηγό τον Φουκουόκα στο πρόσωπο του Μήτσου Καραφυλλίδη
Είδαμε, καταλάβαμε και νιώσαμε ότι όλη η συμβατική ζωή μας είναι ένα ψέμα, μια άθλια παραπλάνηση μέσα σε ένα ανήθικο, ψεύτικο και σαθρό σύστημα, το χρηματοοικονομικό, που ρουφάει ζωές ανθρώπων, τους μετατρέπει σε αριθμούς και τους ξοφλάει αργά ή γρήγορα, τους καθιστά θύματα ενός πρωτοφανούς σε σφοδρότητα και εύρος ιμπεριαλιστικού πολέμου, τον οποίον έχουν εξαπολύσει λυσσωδώς οι καταναλωτές ενάντια στον άνθρωπο και στη ζωή γενικότερα.
Κι οι περισσότεροι από μας διαλέξανε ήδη στρατόπεδο
Προσωπικά, ζώντας επί μια εβδομάδα μαζί με τον Καραφυλλίδη κι ακούγοντας τα όσα έλεγε στο “μάθημα”, ένιωσα βέβαιος ότι ο δρόμος είναι ένας και μοναδικός κι ότι σ’ αυτόν σε οδηγεί η γη αν την αφουγκραστείς, αν δεν τη νιώθεις τη φύση εχθρό μα σύμμαχο και ζωοδότη, αν είσαι μέσα της ενταγμένος κι όχι αποκομμένο καρκίνωμα, αν γνωρίσεις τη ζωή, αν έρθεις σε επαφή με την αρχική μορφή της, τον σπόρο.
Όσα έλεγε ο Μήτσος τα είχα ήδη νιώσει κι ήταν πολύ ανακουφιστική αυτή η επιβεβαίωση της διαδρομής, σαν να πηγαίνεις με το ένστικτο σε χωματόδρομο καταμεσήμερο καλοκαιριού προς ερημική παραλία και ξάφνου να βλέπεις με μπογιά σε βράχο στο πουθενά, ένα βέλος που σου δείχνει πως πας καλά
Ευχαριστώ όλους όσους ήρθαν στη Βολισσό. Κανείς δεν με έκανε ούτε λεπτό να νιώσω άσχημα, ούτε στιγμή να σκεφτώ κάτι κακό και άβολο. Έτσι δημιουργούνται και καλλιεργούνται οι σχέσεις των ανθρώπων, έτσι ζυμώνεται η ανθρωπότητα και μέσα από προσωπικές επαναστάσεις οδηγείται στο μέλλον, στη στροφή από τον ιδιωτικό στον κοινοτικό βίο.
Το επόμενο καλοκαίρι η διοργάνωσή μας, ένα αφιέρωμα στην φιλοσοφία της φυσικής καλλιέργειας στη γη και στην κοινωνία, θα διαρκέσει μια γεμάτη βδομάδα. Ελπίζω να είμαστε όλοι καλά, να ξαναβρεθούμε εδώ μαζί και με άλλους πολλούς ακόμη.
 http://yiannismakridakis.gr/?p=3385

Φθινοπωριάζει στην Μονόπολη

Όσο περισσότερο συμβιώνει κάποιος με τη γη και το οικοσύστημα, τόσο πιο ευδιάκριτη γίνεται στα μάτια του και στην ψυχή του η άθλια πραγματικότητα της Μονόπολης που παίζουν με πιόνια τους εαυτούς τους όσοι “ζούνε” μέσα στο χρηματοοικονομικό σύστημα.
Παιχνίδι ύβρης ανούσιο, μάταιο, ανθυγιεινό, καταστροφικό εν τέλει για όλους, και για τους παίκτες και για τους μη μετέχοντες σ’ αυτό, οι οποίοι δέχονται τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της κατανάλωσης στις ζωές και στους βιοτόπους τους.
Με την προσδοκία μιας υποτιθέμενης προόδου και εξέλιξης έφτιαξε ο σύγχρονος άνθρωπος αυτό το σύστημα κι εντάχθηκε εντός του, στρατός καταναλωτών που απομυζεί και αφανίζει μέρα με τη μέρα τον πλανήτη και ταυτόχρονα, δίχως να του καίγεται καρφί γι αυτό, φέρνει στον κόσμο παιδιά, για το μέλλον των οποίων δήθεν νοιάζεται, λέει.
Όσο πιο κοντά στη γη είναι κανείς, όσο πιο κοντά στην διατροφική αυτάρκεια φτάνει με εργασίες καλλιέργειας και συλλογής τροφής, όσο πιο λιτός είναι, όσο πιο κοντά στη ζωή όπως ακριβώς την ορίζει η φύση ζει, τόσο πιο ευκρινώς νοιώθει την πλάνη που ζουν όσοι παίζουν Μονόπολη με τις ζωές τους. Όσοι δώσανε την υγεία τους και την ελευθερία τους ενέχυρο στο σύστημα που τους ταϊζει αρρώστιες και τους ασφαλίζει ταυτόχρονα. Όσοι απαξίωσαν τον πλούτο και τις αξίες και ανήγαγαν σε φυσικό πόρο τα κουπόνια που τους δίνουνε κάθε μήνα για να τα δίνουν με τη σειρά τους πάλι πίσω και να “ζουν”, παράγοντας απορρίμματα. Όσοι απαξίωσαν τις ζωές και το είναι τους κι εντάχθηκαν ως αριθμημένα γρανάζια στο σύστημα της μηχανής κυκλοφορίας του χρήματος, με την ελπίδα να προλάβουν κάποτε στα γεράματα να ζήσουν μερικά χρόνια ελεύθεροι, έστω και ασθενείς βαριά. Όσοι, δήθεν πετυχημένοι, κάνουνε ταξίδια και ψώνια, κάνουνε σόπινγκ θέραπυ, σπαταλούν φυσικούς πόρους δίχως να έχουν καν σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει αυτό, ζουν μια ζωή ελαφρότητας, ματαιότητας και υποκρισίας, πεθαίνοντας μια μέρα έντρομοι και δίχως να χουν ζήσει.
Όσο πιο κοντά είναι κανείς στη γη, τόσο πιο όμορφο και ελπιδοφόρο τού φαίνεται το Φθινόπωρο που έρχεται να ρίξει τις βροχούλες του στο οικοσύστημα, να φυτρώσουνε οι σπόροι. Κι ακόμα πιο ελπιδοφόρο του φαίνεται, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, για το φύτρωμα των σπόρων του λόγου και της σκέψης στους ανθρώπους, το διαρκές φθινόπωρο που βιώνει το χρηματοοικονομικό σύστημα και ο βαρύς πολυετής χειμώνας που θα ακολουθήσει.
ΥΓ. 1

Σήμερα έκοψα γλυκό πεπόνι και το χώρισα στα τέσσερα. Η σάρκα του για τους ανθρώπους, τα υπολείμματα της σάρκας μέχρι τον φλοιό για τις κότες, τα τσόφλια για την γη και τους σπόρους για του χρόνου. τίποτε δεν περίσσεψε για τα απορρίμματα…