Μπορεί η οικολογική γεωργία να θρέψει τη χώρα και να εγγυηθεί επαρκές εισόδημα για τους Έλληνες αγρότες;

Εναι ένα ερώτημα που έχει διατυπωθεί πολλές φορές τα τελευταία χρόνια σε διάφορες εκδηλώσεις και συζητήσεις.
Στις αρχές του '90, όταν συμμετείχαμε κάποιοι σε κάποια σεμινάρια στη Γεωπονική του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ακούγαμε από τους καθηγητές επιμορφωτές οτι η βιοκαλλιέργεια δεν είναι καν δυνατή.
Μετά κάποια χρόνια και αφού το κίνημα ενάντια στα μεταλλαγμένα με πρωτοστατούντες τους βιοκαλλιεργητές κατάφερε να κηρυχθούν όλοι οι νομοί της χώρας "ελεύθεροι από μεταλλαγμένα", καθηγητές της ίδιας Σχολής πρότειναν να μετατραπεί όλη η Ελλάδα όχι μόνο "ζώνη ελεύθερη από μεταλλαγμένα", αλλά και σε ζώνη βιοκαλλιέργειας. Θεωρώντας ότι όχι μόνο μπορεί να εξασφαλίσει το αγροτικό εισόδημα και να τραφεί με αυτό τον τρόπο όλος ο πληθυσμός, αλλά και ότι θα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα η χώρα σε σχέση με τα γεωργικά προϊόντα των άλλων χωρών για εξαγωγές.
Πραγματικά η Θεσσαλία για παράδειγμα, αντί να τραβά το μέχρι τώρα δρόμο της ερημοποίησης, στον οποίο την οδηγεί η χημική βιομηχανοποιημένη γεωργία και ο παραγωγός γεωργικών πρώτων υλών για τη βιομηχανία διατροφής, μπορεί να μετατραπεί από τον «πολυλειτουργικό» αγρότη και την «αγροτο-οικο-γεωργία» σε ένα μεγάλο κήπο και σε ένα σιτοβολώνα για τη χώρα, χρησιμοποιώντας ντόπιους σπόρους και ποικιλίες.
Αν λοιπόν γενικευθεί η οικο-γεωργία και γίνει περισσότερο τοπική και αγροτική, τότε η απάντηση είναι θετική.