6) Υγεία

Αναφερόμαστε πολύ συχνά στην οικονομική ή την οικολογική κρίση , αλλά πολύ λίγο στην εξίσου σοβαρή σε έκταση και συνέπειες, βιολογική κρίση.
Αυτή είναι μέρος της πολυδιάστατης (οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, οικολογικής) κρίσης και αφορά στη βιόσφαιρα και στον άνθρωπο. Οφείλεται ουσιαστικά στην επιδείνωση του περιβάλλοντος (γενικευμένη μόλυνση του αέρα, των νερών, του εδάφους, της θάλασσας, των τροφίμων κ.λ.π.), στο καταναλωτικό πρότυπο (ανθυγιεινές συνήθειες των ανθρώπων από μικρή κιόλας ηλικία), στην ταχύτητα που διέπει τη σύγχρονη ζωή των ανθρώπων και τους βιορυθμούς που δεν επιτρέπουν τη φυσική αναζωογόνησή τους, καθώς και στις κοινωνικές ανισότητες (φτώχεια, ανέχεια, ανεργία, κοινωνική εξαθλίωση, υποβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα των ιατρικών -νοσηλευτικών συστημάτων κ.λ.π.), που προωθεί η παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική αγορά.
Η συμπτωματολογία της:
Χρόνιες εκφυλιστικές αρρώστιες, σ’ ένα σημαντικό ποσοστό του ενήλικου πληθυσμού των ανεπτυγμένων κυρίως χωρών. Σοβαρές αρρώστιες που προσβάλλουν ολοένα και περισσότερους σε όλο και νεώτερες ηλικίες, σ’ ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού στις ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες, όπως καρκίνοι παντός είδους, διαβήτης, στεφανιαία, αρτηριοσκλήρυνση, υψηλή πίεση, αρθρίτιδα, ελκώδης κολίτιδα, αλτσχάιμερ, σκλήρυνση κατά πλάκας, άσθμα και αλλεργίες, επιληψία και κατάθλιψη, διανοητική αδυναμία, πνευματική κάμψη, σεξουαλική αδυναμία, ακόμη και σε νέους άνδρες, στειρότητα σε γυναίκες και άνδρες, με ανήσυχη εξασθένιση του ανδρικού σπέρματος. Η παχυσαρκία είναι η μεγαλύτερη μάστιγα στην εποχή μας στον ανεπτυγμένο κόσμο (και τα Ελληνόπουλα είναι από τα πιο παχύσαρκα και υπέρβαρα παιδιά στον κόσμο). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του παιδικού άσθματος: «Γινόμαστε μάρτυρες μιας χωρίς προηγούμενο αύξησης του άσθματος στα παιδιά της Ευρώπης», π.χ. στην Αγγλία τα σχετικά προβλήματα εντοπίζονται στο 32,2% των παιδιών, ενώ στις αναπτυγμένες χώρες συνολικά παρουσιάζεται με συχνότητα 10 φορές μεγαλύτερη σε σύγκριση με τις χώρες του τρίτου κόσμου.
Εξάλλου η Διακυβερνητική Ομάδα Ειδικών για το Κλίμα προειδοποιεί ότι θα έχουμε αύξηση της θνησιμότητας, εξαιτίας της έξαρσης των μολυσματικών ασθενειών από τις προβλεπόμενες κλιματικές αλλαγές (δάγκειος πυρετός, χολέρα, ελονοσία κύρια στην Αφρική, διαρροϊκές ασθένειες και αλλεργίες στην υποσαχάρια Αφρική και Ασία, ενώ στις αναπτυγμένες χώρες, ιδίως στις πόλεις θα έχουμε έξαρση των αναπνευστικών και καρδιαγγειακών νοσημάτων, λόγω κυρίως του καύσωνα).
Η βιολογική κρίση, ενώ επιδεινώνεται σταδιακά σε όλο τον κόσμο, δεν γίνεται τίποτε ουσιαστικό για την αναχαίτισή της. Από πλευράς Ιατρικής γίνεται προσπάθεια για το μετριασμό, την ανακούφιση και την καταστολή των συμπτωμάτων της βιολογικής κρίσης -δηλαδή των διαφόρων μορφών της αρρώστιας και της νοσηρότητας γενικά- αλλά σχεδόν τίποτε ουσιαστικό για την απομάκρυνση και διόρθωση των βασικών αιτιών της
Ποτέ πριν στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν υπήρξε μια μεγαλύτερη παραγωγή άχρηστων και βλαπτικών προϊόντων, σπαταλώντας εγκληματικά τους πόρους του πλανήτη και βλάπτοντας την υγεία και ευεξία των πολλών, για χατίρι των κερδών που αποφέρουν τα προϊόντα αυτά. Για χατίρι, δηλαδή, της οικονομικής ανάπτυξης, που είναι το οξυγόνο του κυρίαρχου συστήματος.
Στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς και της παγκοσμιοποίησης, έχει δημιουργηθεί ένας κόσμος του παράλογου, στον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μας και θα μεγαλώσουν οι επόμενες γενιές, ζώντας αφύσικα σε ένα τοξικό νοσηρό περιβάλλον από τα γενοφάσκια τους, με τραγικές συνέπειες στη ζωή τους, στην υγεία τους, στη βιολογική τους υπόσταση. Ένας κόσμος που κάποιοι κερδίζουν τα μέγιστα από την ίδια την ασθένεια και τη παγκοσμιοποίησή της. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των πρόσφατων "πανδημιών"(ιδιαίτερα της τελευταίας "των χοίρων"), που μπορεί να οδηγεί σε μεταφορά πόρων από τα κράτη στη φαρμακοβιομηχανία για παραγωγή φαρμάκων και εμβολίων εντελώς αχρείαστων και που πρέπει να καταναλωθούν για την παραπέρα υποβάθμιση του ανοσιοποιητικού μας συστήματος(Βέβαια, μετά την υστερία, και αφού πέτυχε το στόχο της, η πανδημία της γρίπης των χοίρων ξεχάσθηκε πάλι, όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις. Να περιμένουμε ότι θα οργανωθεί κάποια επόμενη στο άμεσο μέλλον; Σίγουρα, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία η πλειοψηφία των πολιτών σε κάθε χώρα και ιδίως στη χώρα μας με την υπερκατανάλωση φαρμάκων και αντιβιοτικών. Εδώ αν κάποιος μπει στο νοσοκομείο σήμερα κινδυνεύει περισσότερο να πεθάνει από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, παρά από την ίδια την ασθένειά του. Οι δαπάνες ωφελούν λίγους και όχι το σύνολο των πολιτών, γιατί έχουν σα στόχο την εξαγωγή κέρδους από το ιατροφαρμακευτικό σύμπλεγμα και όχι τη βελτίωση της υγείας των ανθρώπων).
Πέρα από το ότι θα πρέπει να ληφθούν μέτρα για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής (όχι μόλυνση, όχι ανισότητες, όχι ψυχολογικές εντάσεις), η ιατρική σήμερα θα πρέπει να στηριχθεί σε αντιδιαμετρικές αρχές από αυτές της μέχρι τώρα συμβατικής, όπως :
• Η ασθένεια δεν υπάρχει, δεν είναι μοιραία ούτε αναπόφευκτη. Υπάρχει μόνο ο ασθενής και σε αυτόν θα πρέπει να επικεντρωθεί η θεραπεία. Αυτή συνίσταται στην αποκατάσταση της ισορροπίας στη ζωή του ασθενούς, αφού τα συμπτώματα της «ασθένειας» είναι οι ορατές ενδείξεις μιας σωματικής ή ψυχικής ανισορροπίας (που είναι μη ορατή).
• Όταν εμφανίζονται τα συμπτώματα, έχουμε τα πρώτα σημάδια της αποκατάστασης της ισορροπίας από το ίδιο το σώμα, άρα θα πρέπει να ερμηνεύονται σαν αρχή της θεραπείας και σαν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει στη συνέχεια η αποθεραπεία. Αυτή θα αποσκοπεί στο να παρέχει στον οργανισμό πρόσθετη ενέργεια, ώστε να επιταχύνει την έκφραση των συμπτωμάτων και όχι να τα εξαφανίσει (αυτό κάνουν π.χ. η Ομοιοπαθητική, ο Βελονισμός, η οστεοπαθητική κ.λ.π.)
• Οι παθογόνοι παράγοντες δεν είναι εχθροί της υγείας, αλλά σύμμαχοί της. Εμφανίζονται τη στιγμή που αρχίζει η διαδικασία της θεραπείας και κινητοποιούνται από το ίδιο το σώμα για να βοηθήσουν, είτε φέρνοντας υλικά για την επανοικοδόμηση των κυττάρων, είτε για να εκκενώσουν τα αχρηστευμένα κύτταρα (ιοί: παράγοντες καθαρισμού, βακτήρια-μύκητες: παράγοντες ανοικοδόμησης). Αν δεν έχει βέβαια το σώμα την απαραίτητη ενέργεια για τη διαδικασία της θεραπείας, εξαντλείται με την προσπάθεια και μπορεί να καταρρεύσει αν δεν βοηθηθεί, ώστε να την εκπληρώσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τις αλλεργίες, που είναι στην πραγματικότητα διαδικασίες θεραπείας του εσωτερικού στρες.
• Ο γενετικός μας χάρτης απεικονίζει όλες τις ψυχοσωματικές αλλαγές που βιώνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, πέρα από τη γενετική μας κληρονομιά. Αντανακλά την κατάσταση της υγείας και δεν είναι η υγεία αποτέλεσμα της γενετικής αιτιοκρατίας. Η αντικατάσταση «παθογόνων» γονιδίων με «υγιή» δεν εξαφανίζουν την ασθένεια, απλά «σβήνουν τη μνήμη ενός γεγονότος», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι «σβήνει και το γεγονός». Το ίδιο και με την αφαίρεση «άρρωστων» οργάνων, τα οποία στην ουσία είναι σημεία εκδήλωσης της αρρώστιας, μέσα από τα οποία προσπαθεί να εκφραστεί η διαδικασία της θεραπείας και όχι η αιτία της αρρώστιας. Αν δεν βρεθεί και λυθεί αυτή η αιτία, απλώς αφαιρείται ένα σημείο εκδήλωσής της με αποτέλεσμα να βρει στη συνέχεια άλλο σημείο, συνήθως γειτονικό, για να εκφρασθεί.
• Επειδή «η ασθένεια είναι η λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των εσωτερικών συγκρούσεων και ανισορροπιών» (επεξεργαζόμενος τις πραγματικές ή φανταστικές ή συμβολικές πληροφορίες ξεκινά ένα πρόγραμμα βιολογικών διαδικασιών για επιβίωση, που φαίνεται από τα συμπτώματα), πολλά μπορεί να κάνει ο καθένας για να θεραπευθεί. Αρκεί να αλλάζει συνήθειες και συμπεριφορές, τους τρόπους σκέψης, τη συναισθηματική ζωή του(να εκφράζει τις ανάγκες και τα συναισθήματά του, να τολμά αντιπαραθέσεις με σεβασμό στους άλλους, να αναγνωρίζει την πραγματικότητα όπως είναι και να προσαρμόζει προς αυτήν τις πράξεις του, να τελειώνει και να επιλύει τις συναισθηματικές του εκκρεμότητες με τους άλλους, να συγχωρεί κ.λ.π) και να μην εξαρτάται πάντα από τους θεραπευτές, οι οποίοι εξ αντικειμένου βρίσκονται σε θέση εξουσίας απέναντί του.
Στη συνέχεια δεν θα πρέπει να ταυτισθεί η έννοια της υγείας με την ιατρική περίθαλψη. Το γενικό επίπεδο υγείας συνδέεται άμεσα με την οικονομική ζωή, τις ανισότητες και τη μόλυνση του περιβάλλοντος και έτσι η δράση σε αυτούς τους τομείς θα έχει να κάνει και με την υγεία. Ταυτόχρονα το ενδιαφέρον θα πρέπει να στραφεί και στον τομέα της λήψης περίθαλψης από τον πληθυσμό. Οι δαπάνες για αυτό θα πρέπει να ωφελούν το σύνολο των πολιτών και όχι τους λίγους. Η φροντίδα της υγείας να οργανωθεί στη βάση της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης με αυτοδιαχείριση (π.χ. συμβούλιο υγείας)
 Προώθηση του αιτήματος για βελτιωμένη δημόσια υγεία στοχεύοντας κατ αρχάς στη βελτίωση των περιβαλλοντικών παραγόντων που την επιβαρύνουν και στην εξασφάλιση του απαραίτητου χρόνου για την βιολογική μας αναπαραγωγή και ανανέωση. Βελτίωση της ποιότητας του αέρα και της τροφής,αλλά και του πόσιμου νερού. Είναι απαραίτητες πολιτικές, που θα εξασφαλίζουν την πρόσβαση όλων των πολιτών στο ποιοτικό νερό. Αυτό συνδέεται με την ανανέωση των δικτύων, ώστε να μην χάνεται το νερό, με καμπάνιες μείωσης της αλόγιστης χρήσης του, με επεκτεινόμενη χρήση ανακυκλωμένου νερού(από την επεξεργασία των υγρών αποβλήτων) για πότισμα και καθάρισμα με προστασία των πηγών, των υδροφόρων στρωμάτων και των συνδεόμενων με αυτά οικοσυστημάτων
 Εντοπισμός των διάφορων τοξικών υλικών της καθημερινής χρήσης(π.χ. τοξικά χρώματα, μονώσεις, παρασιτοκτόνα κ.λ.π.) στους χώρους διαμονής και εργασίας, ευαισθητοποίηση των πολιτών για μη χρήση τους και μέτρα που μπορεί να φθάνουν μέχρι απαγόρευσή τους από την τοπική αρχή.
 Προώθηση συστήματος αγωγής υγείας με βασικό άξονα την πρόληψη. Υγεία σημαίνει ισορροπία και μέσα και έξω από μας.
 Βελτίωση των συνθηκών νοσοκομειακής περίθαλψης (επαναπροσδιορισμός του νοσοκομειακού συστήματος και από άποψη θέσης και από άποψη εξοπλισμών και προσωπικού, καθώς και των μεθόδων περίθαλψης)
 Αναγνώριση των εναλλακτικών μορφών ιατρικής και δημιουργία κέντρων εναλλακτικών θεραπειών.