Γιατί ο ευνοϊκότερος χώρος για παρέμβαση είναι η τοπική κοινωνία και όχι το εθνικό επίπεδο με τη δημιουργία κόμματος κ.λ.π

Μετά τη φάση της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, η επιστροφή στο εθνικό κράτος είναι αδύνατη. Aφού οι στενές και πολύμορφες οικονομικές σχέσεις καθιστούν κυριολεκτικά αδύνατον για οποιαδήποτε εθνική κυβέρνηση να διαχειριστεί ανεξάρτητα την οικονομία και το περιβάλλον της. Οι οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις ξεπερνούν τα στενά εθνικά όρια και τα σύνορα.
Οι αποφάσεις των πολιτικών για οποιεσδήποτε αλλαγές καθορίζονται από τα συμφέροντα της παγκόσμιας ελίτ των πολυεθνικών και έχουν να κάνουν με τη διαχείρισή τους, ενώ οι πολίτες έχουν ελάχιστη δύναμη να επηρεάσουν την πολιτική και οικονομική διαδικασία, που καθορίζει τη ζωή τους. Βλέπουν ότι αποκλείονται καθημερινά από το σημερινό «δημόσιο» χώρο. Η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» των σύγχρονων επαγγελματιών πολιτικών και των κομμάτων εξουσίας στη δύση, προάγοντας τα συμφέροντα των ολίγων ισχυρών, έχει απογοητεύσει σε μεγάλο βαθμό τους ανθρώπους. Τα άλλα κόμματα(είτε αριστερά είτε περιβαλλοντικά), από τη στιγμή που επιδιώκουν την κατάληψη της εξουσίας στο κράτος οδηγούνται σε μορφές οργάνωσης, που εκ των πραγμάτων διαχωρίζουν τους πολίτες σε μέλη και μη μέλη τους(συνήθως τα περισσότερα από τα μέλη τους είναι θιασιώτες του κοινωνικού αρριβισμού, ενώ οι πιο αξιόλογοι πολίτες παραμένουν μακρυά τους). Πέρα από το γεγονός ότι και στα πλαίσιά τους δεν εφαρμόζεται η άμεση δημοκρατία, η ανακλητότητα των εντολοδόχων κ.λ.π., και τις αποφάσεις τις παίρνουν ουσιαστικά οι ηγεσίες τους, δεν μπορούν να εφαρμόσουν τα παραπάνω και στην κοινωνία στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τέτοια συγκεντρωτικά κόμματα, απέτυχαν να εφαρμόσουν την άμεση δημοκρατία και τον κοινωνικό έλεγχο και στα κράτη του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Εξάλλου από τη στιγμή που ένα κόμμα δημιουργείται σε εθνικό επίπεδο κεντρικά, αποκτά αμέσως τον χαρακτήρα μιας μεγαδομής και ο κάθε πολίτης μέλος ή μη νοιώθει αδύναμος να ελέγξει τις εξελίξεις μέσα του, και έτσι εύκολα αποφασίζει ότι δεν τον αφορά.
Αν όμως δημιουργείται μια Κίνηση Πολιτών, που θέλει να παρέμβει με αμεσοδημοκρατικό τρόπο σε τοπικό επίπεδο, όπου ο καθένας ξέρει τον άλλο, τότε θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είναι στα μέτρα του και πείθεται πιο εύκολα ότι το ζήτημα τον αφορά, αν βέβαια η παρέμβαση αυτής της Κίνησης έχει να κάνει με την ποιότητα της ίδιας της καθημερινής ζωής του.
Αν τώρα πολλές τέτοιες πολιτικές κινήσεις, που έχουν λίγο ως πολύ το ίδιο πρόγραμμα παρέμβασης για την κοινωνία και το περιβάλλον, συνδεθούν στη συνέχεια με ομοσπονδιακή μορφή, μπορούν να δημιουργήσουν στην ουσία, σε περιφερειακό ή εθνικό επίπεδο, ένα καινούργιας μορφής «κόμμα». Ο στόχος όμως ενός τέτοιου κόμματος θα είναι η συμμετοχή των πολιτών σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας σφαίρας, παίρνοντας την πλειοψηφία στους δήμους και τις κοινότητες, ώστε να εφευρεθούν και να δημιουργηθούν οι καινούργιες κοινωνικές- οικονομικές δομές μιας αποκεντρωμένης, αυτοδιαχειριζόμενης, οικολογικής κοινωνίας της ισοκατανομής της εξουσίας σε όλα τα επίπεδα.
Αυτή η διαδικασία δεν αποκλείει λοιπόν και τη παρέμβαση σε εθνικό και ακόμα παραπέρα επίπεδο-ίσα ίσα πρέπει να επιδιωχθεί-, αλλά ο στόχος αυτής της παρέμβασης θα είναι η συρρίκνωση του κράτους και των δομών της παγκοσμιοποίησης και η δημιουργία της παγκόσμιας κοινότητας των κοινοτήτων. Η στρατηγική της Τοπικοποίησης για τον καινούργιο πολιτικό πολιτισμό που απαιτείται σήμερα είναι πιο ευνοϊκή και για τακτικούς και για ουσιαστικούς λόγους.
Η σημερινή κρίση του κομματικού συστήματος και η «αποστράτευση» των πολιτών δεν μπορεί να ξεπερασθεί με τη δημιουργία κομμάτων της «παλιάς κοπής»