Στον περίφημο διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων ( Θουκιδίδου Ιστορία,
Ε΄), οι Αθηναίοι μεθυσμένοι από την ισχύ και την εξουσία, πριν
ισοπεδώσουν τη Μήλο, εξοντώσουν όλους τους φέροντες όπλα Μήλιους και
αιχμαλωτίσουν τα γυναικόπαιδα, επειδή έμειναν ουδέτεροι κατά τη διάρκεια
του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Σπαρτιατών και Αθηναίων, διαμηνύουν στους
Μήλιους: οι θεοί όπως και οι άνθρωποι υπακούουν σε ένα νόμο της φύσης,
σύμφωνα με τον οποίο εξουσιάζει ο ισχυρότερος. Στην παρατήρηση των
Μηλίων ότι θέλουμε να είμαστε φίλοι σας χωρίς να συμμαχήσουμε ούτε με
τους μεν ούτε με τους δε, οι Αθηναίοι απαντούν: η έχθρα σας μας είναι
λιγότερο επιζήμια από τη φιλία σας, διότι οι υπήκοοί σας θα έβλεπαν στη
φιλία ένα σημάδι αδυναμίας μας, ενώ γνωρίζουν ότι μόνο οι εχθροί
μισούνται…εμείς θέλουμε να διατηρήσουμε την ηγεμονία μας, να σας
κατακτήσουμε χωρίς μάχη, και ως εκ τούτου να σας σώσουμε. Δεν είναι
δυνατόν να σωθούμε αν υποδουλωθούμε, λένε οι Μήλιοι, για να τους
απαντήσουν οι Αθηναίοι ότι είναι καλύτερα να είναι υποδουλωμένος κανείς
παρά κατεστραμμένος....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου