του Άρη
Δαβαράκη
Πολλή ζέστη
αδέρφια. Θές να βρεις τρόπο να το σκάσεις από την Αθήνα και από τα τόσα της
προβλήματα και να μεταφερθείς εκεί που οι «καταναλωτές» γίνονται άνθρωποι (για
να θυμηθούμε τον Γιάννη Μακριδάκη που ζει στη Χίο, ξυπνάει
με την ανατολή του ηλίου και ασχολείται με το μποστάνι του και τους πολύτιμους
σπόρους του – τους κληρονομημένους από μια πολύ αθώα και διατροφικά υγιέστατη
εποχή). Διάβασα το τελευταίο του βιβλίο «Του Θεού το μάτι» και μετά
το ξαναδιάβασα. Με ηρεμεί ο τρόπος που γράφει (γιατί είναι πραγματικός
λογοτέχνης) αλλά και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη ζωή γύρω του και μέσα του.
Δείχνει για τη ζωή και για ότι την «συνθέτει», για κάθε ζωντανό πλάσμα,
έναν σεβασμό πολύ σπάνιο στην εποχή μας και έχει καταλάβει,
νωρίτερα από τους πολλούς, ότι αυτή η ζωή που κάνουμε εμείς εδώ στις
πόλεις και τα περίχωρά τους δεν είναι ζωή –είναι, στην ουσία, παραίτηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου