Σε έξαρση οι λαθροϋλοτομίες σε Θεσσαλία και Στερεά.

 

Την περασμένη εβδομάδα έγινε γνωστό στα τοπικά ΜΜΕ ότι οι λαθροϋλοτομίες στην περιοχής της Θεσσαλίας και της Στερεάς Ελλάδας είναι σε έξαρση, ενώ ο αρμόδιος υφυπουργός κ. Καλαφάτης σε χλιαρές και αόριστες (για ακόμη μια φορά) δηλώσεις του διαβεβαίωσε ότι το θέμα είναι στις προτεραιότητες του ΥΠΕΚΑ. Παραδέχτηκε δε για πρώτη ίσως φορά ότι δεν πρόκειται μόνο για περιβαλλοντικό, αλλά και για κοινωνικό και οικονομικό θέμα.

Tο ΥΠΕΚΑ έχει περίπου τρία χρόνια καθυστερήσει να ασχοληθεί ουσιαστικά με το πρόβλημα της λαθροϋλοτομίας και να δείξει αποτελεσματικό έργο για την πάταξή της! Από την αρχή του φαινομένου-που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την οικονομική κρίση και την αύξηση της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης- μέχρι και σήμερα περιορίζεται σε διαπιστώσεις και ημίμετρα, που λειτουργούν μόνο επικοινωνιακά.

Ο κ.Καλαφάτης και η ηγεσία του υπουργείου δε θέλουν να καταλάβουν ότι η προστασία του δασικού πλούτου είναι υποχρέωση και καθήκον τους και ότι η χάραξη βιώσιμης δασικής πολιτικής αντικείμενό τους.

Η τοπική δασική οικονομία  μπορεί να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της υπαίθρου. Σε γενικές γραμμές και με δεδομένη την αδυναμία να ζεσταθεί διαφορετικά ο κόσμος, η καλύτερη λύση θα ήταν η ενίσχυση της δασικής υπηρεσίας και η δημιουργία θέσεων εργασίας μέσα στα δασικά οικοσυστήματα, αφού η προστασία των δασικών πόρων περνά και μέσα από την οικονομική τους χρησιμότητα. Επιπλέον, ιδιαίτερα σημαντική είναι η λύση της οργανωμένης από τη δασική υπηρεσία καυσοξύλευσης, με την οποία – όπως τεκμηριώνεται επιστημονικά – μπορεί να επιτευχθεί μεγαλύτερη απόληψη ξυλείας και τα προϊόντα της να διανεμηθούν με δίκαιο τρόπο σε περισσότερους πολίτες, εκμηδενίζοντας ταυτόχρονα το παραεμπόριο και την παραοικονομία, βοηθώντας στη μείωση της εύφλεκτης βιομάζας και ανορθώνοντας υποβαθμισμένα οικοσυστήματα που βρίσκονται εκτός διαχείρισης, λύση που μπορούσε άμεσα να θέσει σε προτεραιότητα η κυβέρνηση σε ευρεία κλίμακα. Όσο αποφεύγει, όμως, τη χάραξη πολιτικής για τη δασοπροστασία τόσο συμβάλλει στην έξαρση του φαινομένου και τελικά στην απώλεια του δασικού πλούτου και της οικονομίας που αυτός μπορεί να προσφέρει σε εποχή κρίσης στην ελληνική ύπαιθρο και στους άνεργους κατοίκους της.