«ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ KAΙ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ»

Το κείμενο της Πρωτοβουλίας Ενάντια στις Βλαπτικότητες είναι πολύ ενδιαφέρον, αλλά πολύ μεγάλο. Για αυτό ανεβάζω κάποια αποσπάσματά του:

Πριν από λίγο καιρό, το Σάββατο 29 Μαΐου στο ξενοδοχείο ΤΗΕ ΜΕΤ στη Θεσσαλονίκη η οικονομική εφημερίδα Εξπρές και ο Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ σκέτο και όχι Ελλάδας όπως με πατριωτική διάθεση τόνιζαν τα δημοσιογραφικά πονήματα των ημερών), διοργάνωσαν ενημερωτική ημερίδα με γενικό τίτλο “οι Κρυμμένοι Θησαυροί της Βορείου Ελλάδος”.
Πρόθεσή τους ήταν από τη μία να συζητήσουν, ει δυνατόν μεταξύ τους, για τις “δυνατότητες που η ίδια η φύση τους-δίνει εδώ στη Β. Ελλάδα για ανάπτυξη, απασχόληση και επιχειρηματική δράση” με απώτερο στόχο, όπως διατείνονται, την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία του τόπου και από την άλλη να πείσουν ότι τα επενδυτικά τους σχέδια αποτελούν ουσιαστικά προτάσεις σωτηρίας και μάλιστα εθνικής σωτηρίας. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι θεωρούν πως εκ προοιμίου τους χρωστάμε.
Δεδομένου λοιπόν του σωτηριολογικού χαρακτήρα της εκδήλωσης, στην ημερίδα έσπευσαν διακριτικοί λειτουργοί της κρατικής ασφάλειας, κυβερνητικοί και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι εν είδει διαττόντων αστέρων, έλληνες επιχειρηματίες ξένων εταιρειών μετά των μπράβων τους, φανατικοί επαγγελματίες επιστήμονες, εργοδοτικά σωματεία, όπως και οι -πάντα απαραίτητοι- λίγοι αλλά “έγκριτοι” τηλεοπτικοί σταθμοί και “αδέσμευτες” εφημερίδες. Υψηλό το επίπεδο. Όμως με την είσοδό τους στην αίθουσα της εκδήλωσης, η προκατασκευασμένη ευθυμία τους και η επιμελώς καλλιεργημένη προσδοκία από τους αβανταδόρικους πηχυαίους τίτλους των προηγούμενων ημερών – “κρυμμένοι θησαυροί 20 δις”, “πλούτος ανεκμετάλλευτος”, “20 δις στα σωθικά της Β. Ελλάδας”- τίτλοι καλυμμένοι “πολιτικά” από τις ακροδεξιές κραυγές περί της τελικής λύσης, “εξορύξτε τα όλα” για την εθνική σωτηρία, ξαφνικά πάγωσαν. Οι παρευρισκόμενοι καλεσμένοι άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι στην παράσταση που είχε προετοιμαστεί είχαν ήδη “παρεισφρήσει” αρκετοί, σίγουρα απρόσκλητοι, απροσδιόριστοι και ίσως λίγο αποκρουστικοί, αλλά μάλλον ενδιαφερόμενοι για το θέμα, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Αυτοί, οι εκτός σιναφιού, ήταν αρκετοί και γινόντουσαν περισσότεροι. Εξάλλου εβδομήντα, ογδόντα συμμετοχές σ’ ένα συνέδριο δεν είναι και άσχημα. Παρά την αρχική αμηχανία, την επακόλουθη ταραχή και νευρικότητα και τη συνεχή επικοινωνιακή κινητικότητα, η έναρξη κηρύχθηκε κανονικά...με μιάμιση ώρα καθυστέρηση βέβαια! «Τεχνικοί λόγοι» σε ένα πρωτοκλασάτο ξενοδοχείο με βιομηχανική παραγωγή σεμιναρίων, συνεδρίων και εκδηλώσεων δεν νοούνται. Μόλις δύο μικρόφωνα χρησιμοποιήθηκαν! Η αναφορά στον χρόνο είναι σημαντική, γιατί παρακολουθώντας τη χρονική εξέλιξη των σχετικών “επιστημονικών” ημερίδων και συνεδρίων αντιλαμβάνεται κανείς ότι αποτελούν τελικά τον πραγματικό ορισμό του τηλεοπτικού, δηλαδή του κενού και χωρίς νόημα, χρόνου. Με δεκαπεντάλεπτες εισηγήσεις, αυτοί οι κύριοι ειδικοί, σώζουν και καταστρέφουν τον κόσμο, χτίζουν ακόμη μαρμάρινα μνημεία στον εαυτό τους, μεταφέρουν βουνά, εκτρέπουν ποταμούς, απαξιώνουν κοινωνίες και πολιτισμούς, αυτοσυγχαίρονται, βαυκαλίζονται. Όταν λοιπόν αυτός ο χρόνος συμπιέζεται ακόμη περισσότερο το αποτέλεσμα γίνεται μάλλον κωμικο-τραγικό.
Παράσταση: το hi-tech μεταμοντέρνο σκηνικό, με ακριβοπληρωμένες σύγχρονες διακοσμητικές επιλογές, που προσφέρει το ξενοδοχείο, δημιουργεί πνεύμα θετικό, γεμάτο αισιοδοξία. Η μεγάλη Ελλάδα, το αναπτυξιακό καμάρι της Ευρώπης χρεοκοπεί και ξεπουλάει. Οι παρά τω ΣΜΕ οσμίζονται την ευκαιρία και αναλογίζονται τα κέρδη, αυτή τη φορά μπορούμε να τα πάρουμε «και πιο εύκολα και πιο φτηνά», αλλά με τους «απαραίτητους περιβαλλοντικούς όρους». Τονίζουν και ξανατονίζουν πως πρέπει να συνδράμουν και οι άλλοι στην προστασία του περιβάλλοντος όπως κάνουν οι ίδιοι, αφού ως γνωστόν κανείς δεν αγαπάει περισσότερο τη φύση από έναν μεταλλειοκτήτη. Έτσι ακούσαμε ότι η φύση κινδυνεύει και υποβαθμίζεται χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση, ιδιαίτερα χωρίς την αειφόρο μεταλλεία, ότι είναι όμορφο βέβαια ένα βουνό με 90% δασοκάλυψη, αλλά μπορεί να γίνει ακόμη πιο όμορφο και οπωσδήποτε πιο αποδοτικό αν στη θέση του δημιουργήσουμε χαβούζες χιλιάδων στρεμμάτων τοξικών τελμάτων, φυτέψουμε πράσινο γκαζόν γύρω από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις και το παραδώσουμε, εν είδει δωρεάς, στην κοινωνία ως σύγχρονο πάρκο με πλαστικές τραμπάλες και τσουλήθρες...
Με τέτοια και άλλα παρόμοια μεγαλεπήβολα (ένα από τα καλύτερα, το να γίνει ο Πρίνος -ήδη έγινε, το πήρε κανείς χαμπάρι;!- αποθηκευτικός χώρος υγρού φυσικού αερίου μάλλον για ν’ απαντήσουμε ελληνικά στην ανικανότητα της ΒΡ να σταματήσει τη διαρροή στον κόλπο του Μεξικού) και απαξιώνοντας περιέργως το ουράνιο παρά το ότι είχε ανακοινωθεί επίσημα στο πρόγραμμα, εξελίχθηκε εκείνο το πρωινό η κατά τα άλλα διασκεδαστική, λόγω γελοιότητας, θεατρική παράσταση που ονομαζόταν επιστημονική ημερίδα. Ο τίτλος, αν και φαινομενικά παιδιάστικος και παιχνιδιάρικος, παρέπεμπε από μόνος του σε κοινωνικές συμπεριφορές και οικονομικές τακτικές που καμία σχέση δεν έχουν με το παιχνίδι, αφού πρόκειται για τη χρυσοθηρία, τον τυχοδιωκτισμό και την πειρατεία. Στην εποχή της περιβαλλοντικής κρίσης, συνέπεια και αιτία της οικονομικής και συστημικής κρίσης ενός χρεοκοπημένου οικονομικο-πολιτικού συστήματος, στην εποχή της κλιματικής αλλαγής και των προσταγών και υποσχέσεων για μια νοήμονα προσέγγιση στο θέμα της παραγωγικής διαδικασίας, παραστήκαμε σ’ ένα κρεσέντο του παραληρήματος της υπεροψίας, του ψεύδους, της υποκρισίας, της απόκρυψης και της παραπλάνησης εν αναμονή του σταρ, του μη εκτελεστικού προέδρου και της ελληνικότατης εταιρείας Ελληνικός Χρυσός (της οποίας το 95% ανήκει στην αυστραλο-ρουμανο-καναδική European Goldfields με έδρα το Τορόντο). Ως “μη εκτελεστικός” μπορούσε να λέει ό,τι θέλει χωρίς να διαψευσθεί. Ευλόγησε τα γένια του αναφερόμενος στην οικολογική ευαισθησία και δράση της εταιρείας του όπως και στην αποτελεσματικότητά της, αφού θα μειώσει, λέει, τους όγκους των τοξικών αποβλήτων κατά 15%, δηλαδή αντί για 150 εκ. τόνους τελμάτων θα μας αποδώσει μόλις 128,5 εκ. τόνους, ενώ η αποτελεσματικότητά τους ήδη προκάλεσε πλημμύρα στο Στρατώνι στην τελευταία μεγάλη βροχόπτωση με μπάζα εξόρυξης και όξινα νερά. Εξήρε τη φιλανθρωπική διάθεση της εταιρείας που κοστολογεί την ανθρώπινη ζωή στις 200.000 ευρώ και προτίθεται, λέει, να διασφαλίσει 6000 άμεσες θέσεις εργασίας και 40.000 έμμεσες δραστηριότητες για όλη τη Χαλκιδική, για τα επόμενα 40 χρόνια. Δεν γνώριζε, δεν άκουσε τίποτα για τις δηλώσεις στο Ρόιτερ πριν από λίγους μήνες (18/3/2010) του εκτελεστικού γενικού διευθυντή της European Goldfields Τιμ Μόργκαν-Γουάιν ότι πρόκειται μόνον για περίπου 1000 θέσεις εργασίας και μόλις 18 χρόνια αρπαχτής. Διαβεβαίωσε τους πάντες πως η εταιρεία του δεν θα χρησιμοποιήσει την -κακή και παλαιάς κοπής- μέθοδο της κυάνωσης κατά τις μεταλλουργικές δραστηριότητες, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για ό,τι αναγράφεται στην Προκαταρκτική Περιβαλλοντική Εκτίμηση και Αξιολόγηση που μας άφησε υπογεγραμμένη παρακαταθήκη από το βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου 2009 ο άλλος μεγάλος οικολόγος κος Σουφλιάς. Με άλλα λόγια, για τους 800 συν 300 τόνους κυανιούχου νατρίου που ρητά προβλέπονται για τις μεταλλουργίες Ολυμπιάδας και Στρατωνίου. Το ακόμη πιο νόστιμο είναι ότι, όπως στις τηλεοπτικές δημοκρατίες μπορείς να έχεις την ίδια στιγμή και την «αντίθετη» άποψη για να διαλέγεις, έτσι και στην παραπάνω παράσταση κατατίθετο ταυτόχρονα και η άλλη άποψη για την κυάνωση, από τη δευτεραγωνίστρια της ημέρας, την επίσης ελληνικότατη Χρυσορυχεία Θράκης ΑΕ (όπου το 100% των μετοχών της ανήκουν στην Eldorado Gold Corporation με έδρα το Βανκούβερ του Καναδά) και η οποία υποστηρίζει ότι η χρήση κυανιούχου νατρίου είναι η βέλτιστη τεχνολογία που επιβάλλεται να χρησιμοποιήσουν τα κράτη μέλη της Ε.Ε αν θέλουν μηδενικές αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και την υγεία. Κλου της ημέρας και κορύφωση της γελοιότητας, χωρίς ολοκλήρωση βέβαια, θα ήταν υπερβολικό εξάλλου, η διάρρηξη των ιματίων όπως και η επίδειξη των γεννητικών οργάνων των εργαζομένων της χρυσοφόρας εταιρίας στην προσπάθεια τους να αποδείξουν ότι τα αφεντικά τους ουδεμίαν ευθύνη φέρουν για τις καταστροφές που προκλήθηκαν κατά την τελευταία “θεομηνία” στο Στρατώνι και ότι το κυάνιο δεν θα χρησιμοποιηθεί, αλλά και αν ακόμη χρησιμοποιηθεί, κάνει καλό, αφού όλοι οι άνθρωποι από κάτι πεθαίνουν και στην τελική εμάς τους άλλους δεν μας αφορά, γιατί είναι δική τους οικογενειακή υπόθεση.
Φαίνεται πως εκεί το ποτήρι ξεχείλισε. Η «παρείσακτη και καθυστερημένη» ιθαγενική κοινότητα, «τοπικιστική, ρατσιστική και τεχνοφοβική» κατά το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας (ΤΕΕ) ή «ταραχοποιός και βρώμικη» κατά την υπόδειξη των εργοδοτικών συνδικαλιστών προς την ασφάλεια του ξενοδοχείου, ώστε να απαγορευτεί η είσοδος της στο χώρο της εκδήλωσης και υπό τις απειλές των “άκρων” από ανθρώπους του ΣΜΕ και της γνωστής και καταξιωμένης S&B, συντόνισε λίγο τη φωνή της και καταθέτοντας απλά εύλογες ερωτήσεις και παρατηρήσεις έδωσε τέρμα στη φάρσα. Έφτασαν μερικά απλά ερωτήματα και η αδιαφορία της κοινότητας αυτής για την παρουσία ασφαλιτών, σεκιουριτάδων, ιδιωτικών μπράβων και δυο διμοιριών ΜΑΤ για να τραπεί σε φυγή ο “αστέρας” και να αρχίσουν να επιδεικνύουν τα γεννητικά τους όργανα οι εθελόδουλοι υφιστάμενοί του. Δεν ολοκληρώθηκαν οι εισηγήσεις, δεν βγήκαν συμπεράσματα, δεν ακούστηκαν θριαμβευτικά χειροκροτήματα και ευχολογικοί χαιρετισμοί. Οι παριστάμενοι έκπληκτοι και ανασφαλείς, παρά την παρουσία τόσων φουσκωτών υπηρετών, σιώπησαν μπροστά στη συλλογική, τοπική και όμορη, απαίτηση για ειλικρίνεια και διαφάνεια. Κατηφείς και απογοητευμένοι αποχώρησαν για να συνεχίσουν αλλού τις εθνοσωτήριες δραστηριότητές τους στο ρυθμό της διαπλοκής, των παρασκηνιακών πιέσεων και των ανυπόστατων υποσχέσεων. Το κενό της ματαίωσης των αργυρώνητων επιστημόνων και των φαντασμένων τεχνοκρατών ανέλαβαν να πληρώσουν τα δημοσιογραφικά φερέφωνα των εθνικών εργολάβων και παραγόντων της εξορυκτικής βιομηχανίας. Τα (κακοπληρωμένα ή καλοπληρωμένα, αναλόγως του στάτους τους) παπαγαλάκια κατάφεραν να πείσουν ακόμη και δήθεν έγκριτες εφημερίδες ότι δημοσιογραφία σημαίνει αναπαραγωγή προκατασκευασμένων δελτίων τύπου γνωστών εταιρειών με άφθονες διαφημιστικές καταχωρήσεις στον ημερήσιο Τύπο ή ακόμη ότι ελευθερία της σκέψης σημαίνει αποσιώπηση και ωραιοποίηση της πραγματικότητας προς αποφυγήν ενδεχόμενων εντάσεων και εκτρόπων. Και μετά παραπονιούνται για το γνωστό σύνθημα που τους ακολουθεί σαν πραγματική ρετσινιά τα τελευταία χρόνια -αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι. Λυπούμαστε, αλλά η δημοσιογραφία, για να καταφέρει να διακριθεί από τη λογική του πρωινάδικου κατινισμού, μάλλον θα πρέπει να επινοηθεί από την αρχή.
Σ΄ αυτό λοιπόν το περιβάλλον, το φαινομενικά αποστειρωμένο λόγω “αντικειμενικότητας”, ψυχρό από τα αποδοτικά γιαπωνέζικα κλιματιστικά, που προϊδεάζει για επώνυμο κουστούμι και γραβάτα, καταλάβαμε ότι η τοπική κοινωνία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια μιλάνε από διαμετρικά αντίθετες θέσεις από τους τυχάρπαστους επενδυτές, τους καταφερτζήδες επιχειρηματίες και τους σε εντεταλμένη υπηρεσία επιστήμονες “ειδικούς”. Ότι άλλο είναι η κρυσταλλική, αν και πολύ θα ήθελε να είναι κρυστάλλινη, αντίληψη για τη φύση των μεταλλειολόγων ως ανόργανης ύλης και άλλο ο ζωογόνος θόρυβος ενός άκρως πολύπλοκου και ευαίσθητου δασικού οικοσυστήματος. Ότι άλλο η ζωή και άλλο τα νταμάρια. Ότι βρίσκονται ως κάστα έξω από την κοινωνία και ενάντιά της. Ότι εταιρείες όπως η Ελληνικός Χρυσός, και η Eldorado Corporation, η οποία μας χαιρέτιζε με τη “λαϊκή” ρήση “χώμα να πιάνεις, χρυσάφι να γίνεται” μάλλον σε μια εποχή προ του μύθου του Μίδα θα μας οδηγήσουν μέσω των περιβόητων χρυσών τους ευκαιριών. Ότι οι μόνες σχέσεις που τους ενδιέφεραν και τους ενδιαφέρουν είναι οι σχέσεις άγριας εκμετάλλευσης και υποταγής, ατόμων και κοινωνιών ολόκληρων. Ότι μπορούν να μιλάνε για τους εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης της Κίνας όπως και εκείνων της σημιτικής Ελλάδας πριν από λίγα χρόνια, αδιαφορώντας για το υφιστάμενο πολιτικό καθεστώς, τη διαφθορά και την κατάργηση κάθε έννοιας ανθρώπινου δικαιώματος ή την ανυπαρξία ανθρώπινων συνθηκών στις σχέσεις εργασίας. Ότι γι’ αυτούς, στην εποχή των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (ΑΠΕ), ο νοσηρός –κυριολεκτικά- εγκλωβισμός, η ομηρία και η απόγνωση των κατοίκων γύρω από τους ατμοηλεκτρικούς σταθμούς του νομού Κοζάνης αποτελούν στοιχεία ανάπτυξης και προόδου, αφού ο λιγνίτης, για τους μεγαλόσχημους της παράστασης, είναι η πιο οικολογική ενεργειακή λύση της πασοκικής πρασινο-γκριζο-μαύρης ανάπτυξης. Ότι η αγωνιώδης καθημερινότητα των κατά τόπους “καθυστερημένων” δεν ικανοποιείται ούτε από την ωραιοποίηση του παρελθόντος, ούτε από την εμμονή στην επίκληση πλασματικών κυρίως αναγκών (τρία αυτοκίνητα, έξι γκόμενες, τέσσερα κινητά, οκτώ εξοχικά κ.ά.)...
Αρκετά!!
Το μεταλλείο χρυσού στις Σκουριές δεν θα γίνει! Η Χαλκιδική δεν θα αποτελέσει ούτε νομικό, ούτε ντε φάκτο προηγούμενο για το ξεκοίλιασμα της μισής βαλκανικής. Η κοινωνία μπορεί και πρέπει να ακυρώσει και αυτό και όλα τα σχετικά έργα γιατί έτσι ακυρώνει μια ολόκληρη λογική, αυτή της άγριας εκμετάλλευσης, της υποταγής, της ξεφτίλας και του σκοπού που αγιάζει τα μέσα. Για τους ιθαγενείς, ο σκοπός καθορίζεται από τα μέσα.

Αγώνας για τον αποχαρακτηρισμό και την περιβαλλοντική και κοινωνική αποκατάσταση της ΒΑ Χαλκιδικής
Αγώνας για Αξιοπρέπεια, για Αλληλεγγύη, για Αυτοκαθορισμό

Πρωτοβουλία Ενάντια στις Βλαπτικότητες