Διατροφική ασφάλεια

Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός με τη σημερινή του κρίση οδηγεί άμεσα πολλές χώρες σε οικονομικό στραγγαλισμό και πτώχευση. Αυτές δε θα μπορέσουν να ξεπεράσουν το σοκ που υφίστανται, αν δεν αποφασίσουν να βγουν έξω από τον καταμερισμό, που τους έχει επιβάλει η παγκοσμιοποιημένη αγορά. Και πρώτα από όλα έξω από τον καταμερισμό παραγωγής και διανομής της τροφής που επιβάλεται από τον ΠΟΕ. Δηλαδή αν δεν ακολουθήσουν τα κελεύσματα του παγκοσμιοποιημένου αγροδιατροφικού συστήματος, που επιβάλεται από τις πολυεθνικές των γεωργοκτηνοτροφικών εισροών(υβριδικών-μεταλλαγμένων σπόρων, χημικών λιπασμάτων-φυτοφαρμάκων κ.λ.π.), της βιομηχανικής επεξεργασίας της τροφής και της εμπορευματικής διανομής της.
Αυτό το σύστημα, ενώ υποσχέθηκε την εξάλειψη της πείνας στον κόσμο, μείωσε την παραγωγή των βασικών ειδών διατροφής, αύξησε τις τιμές των τροφίμων πρώτης ανάγκης και έτσι μείωσε τη δυνατότητα των φτωχών του πλανήτη να ικανοποιούν τις βιοτικές τους ανάγκες. Πολύτιμη γη και νερό χρησιμοποιούνται για να παράγουν είδη για τους πλούσιους και τα μεσοστρώματα των αναπτυγμένων βιομηχανικών χωρών. Βαμβάκι, σόγια, λουλούδια, φρούτα, γαρίδες, κρέας κ.λ.π., παράγονται στις χώρες της περιφέρειας και ημιπεριφέρειας για εξαγωγή, ενώ η παραγωγή των βασικών ειδών διατροφής για τους ντόπιους πληθυσμούς μειώνονται δραματικά.
Η απελευθέρωση του εμπορίου των αγροτικών προϊόντων οδήγησε στη λογική οτι η διατροφή των ντόπιων πληθυσμών εξαρτάται από την εξασφάλιση συναλλάγματος και χρημάτων για την αγορά της τροφής από τις παγκόσμιες αγορές. Έτσι η διατροφική ασφάλεια δεν επιδιώκεται μέσω των τοπικών καλλιεργειών για τοπική κατανάλωση. Οι τοπικές ελίτ προωθώντας την παγκοσμιοποιημένη αγορά ανάγκασαν τους ντόπιους αγρότες να σταματήσουν τις ντόπιες αυτές καλλιέργειες-εκτροφές, που έτρεφαν τους φτωχούς πληθυσμούς μέσω της φθηνής ντόπιας αγοράς ή των παραδοσιακών δικτύων διανομής. Με μέτρα, επιδοτήσεις και υποσχέσεις τους έστρεψαν σε "ανταγωνίσιμες" του "συγκρητικού πλεονεκτήματος" βιομηχανοποιημένες καλλιέργειες-εκτροφές, για την εξασφάλιση εισοδήματος(με το οποίο θα τρέφονταν πια, αγοράζοντας από τα σουπερμάρκετς της παγκοσμιοποιημένης αγοράς).
Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις Κυνερνήσεις-ανδρείκελα των πολυεθνικών διαλύσανε κυριολεκτικά τοπικά συστήματα παραγωγής-κατανάλωσης, υπερ των ελεγχόμενων από τις πολυεθνικές παγκοσμιοποιημένων συστημάτων διατροφής. Όπως για παράδειγμα στην Ινδία, όπου το 1998 απαγορεύθηκε η τοπική παραγωγή ελαίων σιναπιού, υπερ της εισαγωγής του σογιέλαιου( το παγκόσμιο εμπόριο σόγιας ελέγχεται από έξι εταιρείες: Cargill, Continental-ήδη ιδικτησίας Cargill, Louis Dreyfus, Bunge, Mitsui Cook, Andre& Company). Ή η προώθηση της εκτροφής γαρίδας που έχει σαν αποτέλεσμα για κάθε στρέμμα εκτροφής της να καταστρέφονται 200 στρέμματα άλλων παραγωγικών παραδοσιακών συστημάτων.
Η κατάρρευση της διατροφικής ασφάλειας των ντόπιων φτωχών πληθυσμών και αγροτών γίνεται με δύο τρόπους μέσω της παγκοσμιοποιημένης αγοράς των γεωργικών προϊόντων: είτε μέσω της κατάρρευσης των τιμών κάποιων προϊόντων του 3ου κόσμου είτε, αντίθετα, με την αύξηση των τιμών σε κάποια άλλα, όπως των δημητριακών, ανάλογα με το πως θα πραγματοποιήσουν μεγαλύτερα κέρδη οι εταιρείες τροφίμων.
Για τη χώρα μας με τη σημερινή εκ βάθρων κρίση, η λύση θα ήταν-όσον αφορά στην παραγωγή της τροφής- να επιστρέψουμε στον πολυλειτουργικό μικροαγρότη της πολυκαλλιέργειας, που θα μπορεί να καλλιεργεί-εκτρέφει όσο το δυνατόν περισσότερα και διαφορετικά είδη και ποικιλίες. Να απορριφθεί η μονοκαλλιέργεια κάποιων ανταγωνίσιμων μόνο-στη παγκοσμιοποιημένη αγορά- γεωργικών ειδών και το είδος αγρότη που είναι παραγωγός πρώτων υλών για τη βιομηχανία διατροφής και ένδυσης. Μόνο έτσι θα πετύχουμε πάλι αυτάρκεια στη διατροφή και ο ελληνικός πληθυσμός να τραφεί με υγιεινά, φθηνά και επαρκή προϊόντα διατροφής.
Και κάτι πολύ σημαντικό: μια μελέτη που συγκρίνει τις παραδοσιακές πολυκαλλιέργειες με τις βιομηχανοποιημένες μονοκαλλιέργειες από άποψη διατροφικών δυνατοτήτων αποδείχνει ότι το πολυκαλλιεργητικό σύστημα παράγει 100 μονάδες τροφής με χρήση μόνο 5 μονάδων εισρεομένων πόρων, ενώ το βιομηχανοποιημένο σύστημα παράγει τις 100 αντίστοιχες μονάδες τροφής με σπατάλη 300 μονάδων αντίστοιχων άλλων πόρων. Έτσι με τη διαφορά των 295 μονάδων πόρων θα μπορούσαμε να παράγουμε (100:5).295=5900 επιπλέον μονάδες τροφής. Γενικά η βιομηχανοποιημένη γεωργία καταναλώνει περισσότερους πόρους από ότι παράγει και με αυτή την έννοια είναι αντιπαραγωγική.
Θα πρέπει λοιπόν το σπάταλο αυτό βιομηχανοποιημένο-μηχανοποιημένο σύστημα, που προκαλεί πείνα για τους φτωχούς του κόσμου, να αντικατασταθεί με το πολυκαλλιεργητικό, αποδοτικό και δίκαιο αγροτοοικοδιατροφικό σύστημα, σωτήριο και για τους φτωχούς και για τη βιοποικιλότητα και για τον ίδιο τον πλανήτη.
Για να γίνει όμως δυνατή αυτή η αντικατάσταση θα πρέπει να στραφούμε προς την τοπικοποιημένη κοινωνία της ισοκατανομής σε όλα τα επίπεδα, έξω από τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό.