Αντισταθείτε στην Μπανανογραφειοκρατία της ΕΕ, του Hans Magnus Enzensberger

Μετάφρασα και αναρτώ τα βασικά σημεία της δηκτικής ομιλίας του γνωστού ριζοσπάστη κριτικού συγγραφέα, δοκιμιογράφου, εκδότου, μεταφραστή και συντάκτη γερμανού Hans Magnus Enzensberger, όταν του δώσανε στη Κοπενχάγη το βραβείο Sonning (το μεγαλύτερο στη Δανία για επιδόσεις στην Τέχνη) , όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Frankfurter Algemeine Zeitung

.....Θα ήταν ακόμη υποφερτό αν ήταν μόνο οι αιώνιοι γκρινιάρηδες που διαμαρτύρονται για τους 40.000 υπαλλήλους(της ΕΕ εννοεί), που απολαμβάνουν στα γυάλινα κτίρια τους παχυλούς μισθούς, με τους οποίους τους καλομαθαίνουμε. Είναι τάχα διπλάσιοι από τους αντίστοιχους μισθούς στη Δανία ή τη Γερμανία, χωρίς να λάβουμε υπόψη τα αφορολόγητα επιδόματά τους, τα έξτρα εφάπαξ και τα προνόμια, μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα να βγαίνουν πρόωρα στη σύνταξη από τα 55 χρόνια. Έχει ακουσθεί από κάποιον μέσα από την Κομισιόν ότι είναι τόσο καλά για αυτούς, ώστε «θα μπορούσε μόνο με την απειλή των όπλων να τους αναγκάσει κανείς να φύγουν από τις Βρυξέλες». Αλλά ποιος θετικά σκεπτόμενος άνθρωπος θα ήθελε να σταθεί σε τέτοιες μικρότητες, όταν πρόκειται για κάτι το πολύ μεγαλύτερο;
Για παράδειγμα όταν πρόκειται για το «δημοκρατικό έλλειμμα», μια χρόνια και όπως φαίνεται δύσκολα να θεραπευτεί στερητική ασθένεια. Δεν μπορεί να γίνει λόγος για ιατρικό γρίφο, γιατί πρόκειται για ένα γνωστό σε όλους λάθος στη γέννα. Ήδη από τη σύσταση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, φρόντισαν τα Συμβούλια Υπουργών και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να μην έχουν λόγο οι ίδιοι οι κάτοικοι στις αποφάσεις τους. Σαν να μη υπήρξαν ποτέ οι αγώνες για τα συντάγματα τον 19ο και 20ο αιώνα, συμφώνησαν από την αρχή σε μια κυβερνητική πολιτική, η οποία αποφασίζει για τα πιο σημαντικά, πίσω στα παρασκήνια. Ότι αυτό το πισωγύρισμα σε προσυνταγματικές καταστάσεις θα μπορούσε να θεραπευτεί με κοσμητικές επιδιορθώσεις, δεν το πιστεύει κανείς πια. Το πολυεξορκιζόμενο δημοκρατικό έλλειμμα δεν είναι λοιπόν τίποτε άλλο από μια κομψή έκφραση για την πολιτική απαλλοτρίωση των πολιτών.
Με αυτόν τον τρόπο οι πρωταγωνιστές βρίσκονται σε μια άκρως πλεονεκτική θέση. Διαφορετικά από ότι συμβαίνει σε ένα κλασσικό κράτος δικαίου, στο καθεστώς της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν υπάρχει ένας σωστός καταμερισμός της εξουσίας. Στην οργανωτική της ζούγκλα μπορούν να αντεπεξέλθουν μόνο μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ειδικοί. Κανένας δεν ξέρει τους σε μεγάλο αριθμό προέδρους, αντιπροέδρους, επιτρόπους και προέδρους διάφορων επιτροπών. Ο συνηθισμένος υπήκοος σπάζει το κεφάλι του με το τι ρόλο παίζει το Cedefop και Frontex, τα GSA, EU-OSHA και EMCDDA. Πολύ εύκολα μπερδεύει την EASA με την EFSA και την ENISA. Με όλα αυτά δεν τελειώνει το τραγούδι, αλλά είναι αρκετά για την πρόβα.
Η Κομμισιόν έχει πρακτικά το μονοπώλιο στις προτάσεις νόμων. Διαβουλεύεται και εκδίδει ντιρεκτίβες πίσω από κλειστές πόρτες. Ο έλεγχος από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι αδύναμος. Μπορεί να αποφασίζεται εκεί μόνο για το 40% περίπου του προϋπολογισμού. Ο κλασσικός κανόνας του „No taxation without representation“ (όχι φορολογία χωρίς εκπροσώπηση) δεν έχει εδώ καμία ισχύ. Οι πάνω από 15.000 λομπυίστες, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στις Βρυξέλλες, έχουν μεγαλύτερη επίδραση στις αποφάσεις της Επιτροπής από ότι όλοι οι βουλευτές μαζί.
Για μια ισχυρή εκτελεστική εξουσία αυτό είναι μια παραδεισένια κατάσταση. Οι συμμετέχουσες κυβερνήσεις την χρησιμοποιούν σαν «το μαύρο πρόβατο»(τον φταίχτη) στο εσωτερικό παιχνίδι τους, ισχυριζόμενες ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτε δυστυχώς ενάντια στις αποφάσεις των Βρυξελλών, ενώ η Επιτροπή μπορεί να επικαλείται ότι αυτή ακολουθεί μόνο τις προθέσεις των κρατών μελών. Με αυτό τον τρόπο δεν είναι δυνατόν κανένας να φέρει την ευθύνη πια για τα αποτελέσματα των «αγελαδοσυναλλαγών».
….Το αποτέλεσμα μπορεί να το παρατηρήσει κανείς στην ονομαζόμενη Acquis communautaire. Κανένας άνθρωπος δεν έχει διαβάσει μέχρι το τέλος αυτή τη συλλογή των αποφάσεων, οδηγιών και διατάξεων. Το 2004 περιείχε ήδη 85 000 σελίδες. Σήμερα πρέπει να έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις 150.000. Ήδη το 2005 τα επίσημα χαρτιά της Ένωσης ζύγιζαν συνολικά πάνω από ένα τόνο, τόσο όσο ένας νεαρός ρινόκερος. Η γαλλική της διατύπωση χρειάσθηκε 62 εκατομμύρια λέξεις. Η Acquis έχει για όλα τα κράτη μέλη την ισχύ νόμου. Υπολογίζεται ότι πάνω από 80% όλων των νόμων δεν αποφασίζονται πια στα κοινοβούλια, αλλά από τις αρχές των Βρυξελλών. Ακριβώς δεν το ξέρει κανένας αυτό.
…… Αλλά αυτό που νευριάζει περισσότερο τους κατοίκους αυτού του μέρους του πλανήτη είναι η τρέλα που έχουν οι αρχές των Βρυξελλών για κανόνες . Η απληστία τους για αρμοδιότητα δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Όπως έχει σημειώσει και ο Robert Conquest, κάθε μεγαοργάνωση συμπεριφέρεται σαν να διευθύνεται από τους μυστικούς πράκτορες των αντιπάλων της. Αυτή η μορφή του αυτοσαμποτάζ δεν είναι τυχαία, γιατί κάθε επέκταση των εξουσιών της υπόσχεται στην οργάνωση περισσότερη δύναμη, περισσότερα χρήματα και περισσότερες θέσεις σχεδιασμού. Η Hannah Arendt πριν από 45 χρόνια διατύπωσε το απαραίτητο γι αυτό. Μίλησε τότε στην Κοπεγχάγη για «πίεση μιας αναδυόμενης αλλαγής σε όλες τις μορφές κράτους, η οποία εξελίσσεται σε γραφειοκρατία, δηλαδή σε μια δεσποτεία ούτε από νόμους ούτε από ανθρώπους αλλά από ανώνυμα γραφεία ή κομπιούτερς, των οποίων η αποπροσωποποιημένη υπερεξουσία, για την ελευθερία και για ένα μίνιμουμ αβρότητας-χωρίς τα οποία δεν είναι δυνατό να φαντασθεί κανείς μια κοινοτική ζωή- είναι πιο απειλητική και από την συγκλονιστικότερη αυθαιρεσία των τυραννιών του παρελθόντος»
Ευχαρίστως να ξεκαθαρίσω ότι αυτή η δεσποτεία αντεπεξέρχεται χωρίς μυστική αστυνομία και τρομοκρατία. Κινείται με αθόρυβες σόλες. Αυτοπαρουσιάζεται σαν φιλάνθρωπος. Θέλει μόνο το καλύτερο για μας. Όπως ένας καλοκάγαθος κηδεμόνας ανησυχεί για την υγεία μας, για τον τρόπο συμπεριφοράς μας και για την ηθική μας. Σε καμιά περίπτωση δεν λαμβάνει υπόψη ότι εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε τι είναι καλό για μας. Στα μάτια της είμαστε πολύ αβοήθητοι και ανώριμοι για αυτό. Για αυτό το λόγο πρέπει να μας φροντίζει και να μας αναμορφώνει από τη βάση.
…… Τι θα γινόμασταν, αν δεν χρησιμοποιούνταν σε όλη την Ευρώπη πάντα ακριβώς τα ίδια υλικά και οι μπανάνες μας είχαν λιγότερο από 14 εκατοστά μάκρος! …
… Δεν υπάρχουν πια πράγματα στην Ευρώπη για τα οποία δεν θα ήταν αρμόδιες οι Βρυξέλλες. Αλλά η αναμόρφωση 500 εκατομμυρίων ανθρώπων είναι σίγουρα ένα ηράκλειο έργο. Το ερώτημα είναι μόνο, αν οι κηδεμόνες μας είναι οι κατάλληλοι για αυτό το έργο. Στην ακούραστη ανάμειξή τους στην καθημερινή ζωή μας μένει ένα μόνο πεδίο που δεν έχουν αποικιοποιήσει. Είναι η Τέχνη. Μια ματιά στον προϋπολογισμό της Ένωσης για τον τομέα της, αρκεί για να το αντιληφθεί κανείς καλά. Αφορά σε 57 εκατομμύρια Ευρώ και ανήκει στα χαμηλότερα ποσοστά, κινούμενος στη περιοχή των χιλιοστών. Για την ακρίβεια αντιστοιχούν περίπου 13 σεντς το χρόνο σε κάθε κάτοικο… μπορεί κάποιοι να παραπονούνται, αλλά εγώ είμαι ευτυχισμένος για αυτό, διότι όσο λιγότερο ενδιαφέρονται οι Ευρωκράτες για την τέχνη, τόσο το καλύτερο για μας… Αυτό ακόμα θα μας έλειπε, ντιρεκτίβες για το πώς θα ζωγραφίζουμε, πως θα χορεύουμε και πως θα γράφουμε στην Ευρώπη…
Την αντίσταση των Ευρωπαίων μπορούν να εξηγήσουν στις Βρυξέλλες μόνο με την υπόθεση ότι έχει να κάνει κανείς με έναν ανόητο, αλλά εξεγερμένο πληθυσμό, ο οποίος δεν ξέρει πιο είναι το καλύτερό του. Για αυτό είναι καλό να μην ερωτάται καθόλου. Και η απλή σκέψη για δημοψήφισμα προκαλεί αμέσως πανικό στην Ευρωκρατία. Τα ίχνη από συνολικά 9 αποτυχημένα για αυτήν δημοψηφίσματα προκαλούν τρόμο στους υπεύθυνους. Επανειλημμένα οι Νορβηγοί, οι Δανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι είπαν όχι. Για τους μάνατζερς της Ένωσης, κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται να ξανασυμβεί.
Έτσι σκέφθηκαν μια στρατηγική, η οποία τους ανοσοποιεί απέναντι σε κάθε κριτική. Όποιος αμφισβητεί τα σχέδιά τους, χαρακτηρίζεται αντιευρωπαίος. Αυτό θυμίζει από μακριά τη ρητορική του γερουσιαστή Joseph McCarthy και του ΚΚΣΕ. Ότι δεν τους ταίριαζε φρόντιζαν να το συκοφαντήσουν, οι μεν σαν «un-American Activities», οι άλλοι σαν «αντισοβιετικές μηχανορραφίες». Ότι 40.000 υπάλληλοι με τους προπαγανδιστές τους αποφασίζουν ποιος είναι καλός ευρωπαίος και ποιος όχι είναι μια αρκετά δυσνόητη ιδέα…
… τελικά το μόττο τους είναι: Μάτια κλειστά και εμπρός!
Αλλά είναι δύσκολο για όσους ανήκουν στα υπάρχοντα πολιτικά περιβάλλοντα να δουν ότι αυτοί δεν είναι οι εξουσιαστές μας, αλλά οι υπηρέτες μας. Σε αυτό τον χώρο των πολιτικών προτιμούν να κρατούν κλειστά όχι μόνο τα μάτια, αλλά και τα δύο αυτιά. Γι αυτό θα ήταν πιθανά καιρός για έναν πανευρωπαϊκό έρανο. Σαράντα χιλιάδες ακουστικά θα ήταν μια καλή επένδυση, ώστε να βοηθήσουμε τους βαρύκοους κηδεμόνες μας στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο και το Λουξεμβούργο και να τους απελευθερώσουμε από την αυτοαπομόνωσή τους.