Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: έχοντας σαν πυξίδα τα προτάγματα της Αυτονομίας-Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης-Κοινοτισμού προσπαθούμε να διαμορφώσουμε μια στρατηγική με την οποία θα απαντήσουμε στην "υπαρκτή" παγκοσμιοποίηση των κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών και πολεμικών συγκρούσεων. Μια στρατηγική με την οποία θα επιδιώξουμε τη στροφή σε ειρηνικές, αποκεντρωμένες, επανατοπικοποιημένες, αυτοδιαχειριζόμενες, αταξικές και οικολογικές κοινωνίες της ισοκατανομής πόρων και εξουσιών. Σε κοινωνίες που θα έχουν σαν κύτταρο την αυτοδύναμη κοινότητα και το δήμο και θα στηρίζονται στην ομοσπονδιοποίηση δήμων-περιφερειών-εθνών μέσω της θέσμισης της δημοκρατικής αυτονομίας και του δημοκρατικού ομοσπονδισμού. Για να ξεπεράσουμε τις πολεμικές συγκρούσεις και την κατάρρευση των συνθηκών ζωής στην οποία μας οδηγεί το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, να επιδιώξουμε την αναστροφή της κλιματικής-οικολογικής καταστροφής και να αφήσουμε πίσω μας τον καπιταλισμό και το εθνικό κεντρικό κράτος1.
Το πρώτο βήμα θα ήταν η δημιουργία ενός αντίστοιχου κοινωνικού κινήματος πολιτών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη αυτού του πλανήτη που το πρώτο που θα απαιτούσε θα ήταν να μπει φρένο στην μέχρι τώρα πορεία της ανθρωπότητας. Ειδικά σε αυτή την συγκυρία να μπει φρένο στις πολεμικές συγκρούσεις που επιταχύνουν αυτή την πορεία χωρίς επιστροφή προς την κατάρρευση και την καταστροφή. Να ξεκινήσουμε από την Ευρώπη, όπου οι αντιθέσεις των ευρωατλαντικών οικονομικοπολιτικών ελίτ έφθασαν αρχικά στη πολεμική σύρραξη Ρωσίας –Ουκρανίας. Με την δικαιολογία της στήριξης τάχα μου των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της αυτοδιάθεσης και της δημοκρατίας των κατοίκων της περιοχής.
Η λεγόμενη Δύση, δηλαδή η ευρωατλαντική συμμαχία των καθεστώτων της, αντιμετώπισε αρχικά τη Ρωσία-μετά την πτώση του σοβιετικού καθεστώτος-ως παρία της διεθνούς κοινότητας. Αργότερα, η Ευρώπη κυρίως, τη χρησιμοποίησε ως τον φθηνό παραγωγό και προμηθευτή φυσικού αερίου υπό την «μπότα» ενός, αυταρχικού μεν αλλά εξυπηρετικού για τις ευρωπαϊκές εταιρείες και τις τράπεζες των υδρογονανθράκων, ολιγαρχικού συστήματος που κυριάρχησε στην περιοχή αυτή της Ευρώπης, παραγνωρίζοντας τον ιστορικό ρόλο του ρώσικου λαού στη συγκρότηση της Ευρώπης των λαών.
Αυτήν την παραγνώριση τελικά θα πληρώσει η Ε.Ε. και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αυτές θα είναι που θα «πληρώσουν το μάρμαρο» για την ουκρανική κρίση και τον πόλεμο γιατί δεν αντιμετώπισαν το Ουκρανικό ως ευρωπαϊκό πολιτικοοικονομικό πρόβλημα και σύρονται από τις ΗΠΑ και το σύμπλεγμα της πολεμικής-στρατιωτικής-ενεργειακής βιομηχανίας, που ευνοούνται από αυτή την κρίση.
Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ σε καμιά περίπτωση δεν θα ενίσχυε την ασφάλεια των λαών της Ευρώπης-ούτε καν αυτών της Ανατολικής-έναντι του αισθήματος περικύκλωσης της Μόσχας, που έβλεπε να περιορίζεται γεωπολιτικά στα σύνορα του ρωσικού βασιλείου του 17ου αιώνα. Ήταν αναμενόμενο ότι η Ρωσία θα αντιδρούσε ακόμη και με στρατιωτικά μέσα, όπως έκανε και προηγούμενα στο παράδειγμα της Οσετίας και της Κριμαίας.
Όταν σκεφτόμαστε στα πλαίσια των εθνικών κρατών, προφανώς και είναι αναφαίρετο δικαίωμα ενός κυρίαρχου κράτους-προσοχή όχι ενός κυρίαρχου έθνους, γιατί τα κράτη περιλαμβάνουν περισσότερα από ένα έθνος-να αποφασίζει σε ποια συμμαχία θα συμμετάσχει. Επειδή όμως το διεθνές σύστημα είναι χαοτικό και δεν υπάρχει κάποια υπέρτατη παγκόσμια αρχή που να το καθορίζει, το κάθε κράτος πρέπει-για να πάρει μια απόφαση- να έχει στην οπτική του τους συσχετισμούς δύναμης. Η ουκρανική κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της ολιγάρχες της περιοχής, υποτίμησαν τους κινδύνους και νόμισαν είτε ότι η Ρωσία δεν θα προχωρήσει σε επέμβαση φοβούμενη τις κυρώσεις, είτε ότι θα στηριχθεί στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ η Ουκρανία. Αν υπήρξαν τέτοιες διαβεβαιώσεις, η εμπιστοσύνη των «ηγετών» της σε αυτές έχει τραγικό κόστος για τον λαό της Ουκρανίας, όπως και στην περίπτωση του λαού της Γεωργίας.
Ο ΟΗΕ από την άλλη έχει αποδειχθεί πλήρως αναποτελεσματικός και ανυπόληπτος. Το ίδιο και ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, όπως φάνηκε και στην περίπτωση του πολέμου Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας. Οι ΗΠΑ και οι στενοί «πρόθυμοι» σύμμαχοί τους έκαναν κουρελόχαρτο την οποιαδήποτε απόφαση του ΟΗΕ τα τελευταία τριάντα χρόνια για την επίλυση συγκρούσεων με τις μονομερείς επεμβάσεις και την αποχώρηση από διεθνείς συμφωνίες, ιδιαίτερα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Αλλά το σημαντικότερο πρόβλημα είναι η αποτυχία ή μάλλον η άρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να χτίσει μια ουσιαστική σχέση με τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας. Αντίθετα το αυταρχικό ολιγαρχικό καθεστώς του Πούτιν που επικράτησε στη Ρωσία κατάφερε να επιβάλει τη θέση του με την χρήση βίας στο εσωτερικό και την απειλή χρήσης βίας στον περίγυρο της Ρωσίας.
Ο Πούτιν δεν είναι ο πρώτος διδάξας στην αθέτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των σημερινών κρατών, σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού. Είναι καλός και "διαβολικός" μαθητής των γερακιών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που είναι οι πρώτοι και οι σήριαλ διδάσκαλοι στην καταπάτηση του "διεθνούς δικαίου" από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο (Βιετνάμ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη κλπ). Χρησιμοποίησε την καταπάτηση των δικαιωμάτων των κατοίκων των ρωσικών μειονοτήτων του Ντονμπάς από το ουκρανικό καθεστώς, για να παρέμβει στην Ουκρανία2, όπως ακριβώς οι Δυτικοί χρησιμοποιούν τα "ανθρώπινα διακαιώματα" και την εθνοκάθαρση για τις δικές στους πολεμικές επεμβάσεις ακόμα και στην Ευρώπη με το παράδειγμα του Κοσόβου.
Δεν είναι ο αντιφασισμός του Πούτιν που τον οδήγησε στην επέμβαση. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ενώ ο ίδιος ο Πούτιν φαίνεται να «αποστρέφεται» τους νεοναζί, στην πραγματικότητα χρησιμοποιεί νεοναζιστικές παραστρατιωτικές ομάδες για να ελέγξει και να προσαρτήσει τις περιοχές που από την αρχή το κίνημα της αυτονομίας σε αυτές προσπάθησε να προωθήσει την αυτοδιάθεσή τους3. Οι αρχικές διακηρύξεις του κινήματος στο Ντομπάς έθεταν το θέμα της αυτοδιάθεσης και της αυτονομίας των περιοχών από την Ουκρανία, σαν τοπικές δημοκρατίες, και δεν απαιτούσαν την προσάρτησή τους στη Ρωσία. Αυτό έγινε στη συνέχεια, όταν οι συμφωνίες του Μινσκ απέτυχαν να εξασφαλίσουν την αυτονομία τους και τον τερματισμό του πολέμου από τη μεριά του τακτικού ουκρανικού στρατού, που ενσωμάτωσε στα πλαίσιά του και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις των ουκρανών ακροδεξιών-φασιστών-ναζιστών.
Ο πραγματικός λόγος είναι ότι οι ολιγαρχικές ελίτ -στην Ουκρανία αλλά και στη Γεωργία- προτίμησαν μια πιο ισχυρή αγκαλιά από αυτή των Ρώσων ολιγαρχών.
Για τους λαούς της περιοχής και οι δύο αγκαλιές δεν είναι στοργικές αλλά γεμάτες αγκάθια. Οι "δημοκρατίες" που προήλθαν από την πρώην ΕΣΣΔ, κάθε άλλο παρά την "ευημερία" των λαών τους είχαν σαν πολιτικό στόχο. Οι δυτικές "Δημοκρατίες" με την επέκταση του ΝΑΤΟ στο υπογάστριο της Ρωσίας-υποδαυλίζοντας τους ντόπιους εθνικισμούς- στηρίζουν τις ντόπιες ολιγαρχίες έναντι της ισχυρότερης ρωσικής, λόγω του γεωπολιτικού τους ανταγωνισμού με αυτήν. Και με τον τωρινό πόλεμο, ο μεγάλος ηττημένος θα είναι οι ντόπιοι πληθυσμοί, που έχασαν την ευκαιρία να ηγηθούν στις αλλαγές που έγιναν με την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος. Έτσι «οι νικητές σε αυτόν τον πόλεμο είναι τα μεγάλα κονσιόρτσιουμ όπλων και οι μεγάλοι καπιταλιστές που βλέπουν την ευκαιρία να κατακτήσουν, να καταστρέψουν/ανοικοδομήσουν εδάφη, δηλαδή να δημιουργήσουν νέες αγορές για αγαθά και καταναλωτές, για ανθρώπους»4.
Ο "μέσος άνθρωπος" που διαμορφώθηκε στις ΕΣΣΔ ήταν και συνυπεύθυνος για το γεγονός να αναλάβουν οι "ολιγάρχες" παντού. Αντί κατά την περίοδο της "περεστρόικα" να αναπτυχθεί ένα κίνημα ξεπεράσματος του σοβιετικού καθεστώτος ...προς τα μπρος, προς τον αυτοκαθορισμό, τη δημοκρατία, την αυτοδιαχείριση και την κοινωνική αυτοδιεύθυνση, έγινε ανάθεση στον Γκορμπατσόφ πρώτα και στον Γέλτσιν μετά να κάνουν την επιστροφή προς τα πίσω, προς την ολιγαρχία.
Την ίδια στιγμή, οι διαδρομές των αγωγών φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και οι πλούσιοι φυσικοί πόροι της Ουκρανίας έχουν παίξει ρόλο στην κλιμάκωση της έντασης από το 2014. Η Ε.Ε., χαρακτηρίζοντας το φυσικό αέριο σαν «πράσινη» ενέργεια, εξάρτησε την ενεργειακή μετάβαση σε Ήπιες Μορφές Ενέργειας (ΗΜΕ) για την προστασία του κλίματος από ρώσικους αγωγούς και έδωσε τη δυνατότητα στο καθεστώς της Ρωσίας να χρησιμοποιεί ακόμα τους υδρογονάνθρακες σαν γεωπολιτικό όπλο.
Σε σχέση με την εισβολή, ειδικά οι Έλληνες πολίτες έχουν τραυματική εμπειρία για το τι σημαίνει. Το ζήσαμε το 1974, όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην Κύπρο με την ίδια πρόφαση, της «προστασίας των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων». Όπως και όταν η ελληνική Χούντα οργάνωσε πραξικόπημα με σκοπό την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στον πόλεμο του 1974 χιλιάδες πέθαναν, εκατοντάδες χιλιάδες έγιναν πρόσφυγες, εκατοντάδες αγνοούνται ακόμη. Οι πληγές αυτού του πολέμου είναι ακόμη ανοιχτές - συνεχιζόμενη κατοχή, διχοτομημένο νησί, εθνικισμός και συνεχής φόβος κλιμάκωσης κάθε φορά που τα συμφέροντα των κυρίαρχων ελίτ συγκρούονται.
Μια φιλειρηνική πολιτική, με την παρέμβαση του "λαϊκού παράγοντα" στη "Μεγάλη Σκακιέρα" αλλά και στις "τοπικές σκακιέρες" της διπλωματίας είναι απαραίτητη, αν δεν θέλουμε την τύχη του πλανήτη, τις τύχες όλων μας να καθορίσουν οι εθνικισμοί, οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των ισχυρών και τα στρατιωτικοβιομηχανικά συμπλέγματα όλων των πλευρών, που αυτή τη στιγμή θησαυρίζουν, πάνω στα φέρετρα Ρώσων και Ουκρανών στρατιωτών και αμάχων.
Στην Ελλάδα οι πολίτες έχουμε το επιπλέον καθήκον να αποτρέψουμε κάθε σκέψη για επιθετική εμπλοκή της χώρας μας και των Αμερικανικών βάσεων της Αλεξανδρούπολης και της Σούδας σε τυχόν πολεμικό τυχοδιωκτισμό εναντίον της Ρωσίας.
Έχουμε την πικρή ιστορική εμπειρία που οδηγούν οι μεγαλοϊδεατισμοί, οι εθνικισμοί, η υποτίμηση του "άλλου από απέναντι" και οι "υποσχέσεις φίλων και συμμάχων" τύπου ΝΑΤΟ. Έχουμε την εμπειρία της Μικρασιατικής καταστροφής και της Κυπριακής τραγωδίας.
Τα τελευταία δύο χρόνια, ο φόβος ενός στρατιωτικού επεισοδίου στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, που προκλήθηκε από τον ανταγωνισμό για τον έλεγχο των αποθεμάτων φυσικού αερίου, έγινε ξανά πραγματικότητα την οποία θα πρέπει να ανατρέψουμε δημιουργώντας ένα κοινό κίνημα ενάντια στις εξορύξεις σε όλες τις παράκτιες χώρες και ιδίως στην Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία. Όχι άλλο αίμα για φυσικό αέριο, πετρέλαιο ή άλλα φυσικά αποθέματα. Να τα αφήσουμε εκεί που είναι, στην υποθαλάσσια λιθόσφαιρα!
Ειδικά για την Κύπρο: Η ειρηνική και δημιουργική συνύπαρξη των δυο κοινοτήτων θα μπορέσει κάποτε να γίνει δυνατή, αν αυτή η απόφαση παρθεί από τις ίδιες και «από τα κάτω», στη βάση των συνελεύσεων των χωρικών κοινοτήτων και δήμων και από τις δύο πλευρές.
Η Δημοκρατική Αυτονομία και ο συνομοσπονδιακός συμβουλιακός κοινοτισμός μπορεί να αποκτήσει σάρκα και οστά και εδώ, στον αιγιακό/κυπριακό χώρο. Πάνω σε αυτήν την κατεύθυνση, καλούμαστε να σκεφθούμε και να επιχειρήσουμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός πρακτικού ριζοσπαστικού προσανατολισμού για τις κοινότητες της Κύπρου.
Και για τις νέες πολεμικές συρράξεις, και για τα περισσότερα από τα κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα της ανθρωπότητας σήμερα, είναι συνυπεύθυνος ο κυρίαρχος ανθρωπολογικός τύπος που έχει διαμορφώσει με την βιοπολιτική του ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, το πώς θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε έναν νέο ανθρωπολογικό τύπο που θα αναλάβει τον μετασχηματισμό των κοινωνιών μας. Τον μετασχηματισμό προς την κατεύθυνση της αποανάπτυξης, της αυτονομίας, της ελευθερίας και ισότητας και της άμεσης δημοκρατίας, αφήνοντας πίσω τις πολεμικές συγκρούσεις και τον ανταγωνισμό για τους περιορισμένους πόρους του πλανήτη και ρίχνοντας το βάρος στην αποτροπή της κατάρρευσής τους και της κλιματικής καταστροφής. Ρίχνοντας το βάρος στη δημιουργία συνθηκών ευζωίας στηριζόμενοι στην επάρκεια αγαθών και πόρων.
1.Κώστας Δουζίνας:
“Οι πόλεμοι αποτελούν την ανώτατη έκφραση της κρατικής κυριαρχίας που βρίσκεται σήμερα σε υποχώρηση κάτω από την επίθεση των παγκόσμιων αγορών και διεθνών οργανισμών. Ο πόλεμος είναι ο πατέρας των κρατών, η στιγμή που ο κυρίαρχος δείχνει τη μεγαλοπρέπεια και την ξεφτισμένη παντοδυναμία του. Το «Σοκ και Δέος» του αμερικανικού βομβαρδισμού της Βαγδάτης επαναλαμβάνεται στο Κίεβο. Η βία που έχει θαφτεί στα θεμέλια του κράτους επιστρέφει σαν φάντασμα που απαιτεί αίμα. Το ΝΑΤΟ δεν θα επέμβει γιατί η ηθική δεν συμβαδίζει με το συμφέρον των μεγάλων δυνάμεων. Όπως σε όλη την Ιστορία, το συμφέρον υπερισχύει της ηθικής.”
2. Στο διάγγελμα με το οποίο ανακοίνωνε επισήμως την εισβολή, ο Ρώσος Πρόεδρος είπε χαρακτηριστικά:
«O σκοπός αυτής της επιχείρησης είναι να προστατεύσει ανθρώπους που εδώ και 8 χρόνια είναι αντιμέτωποι με μια γενοκτονία, την οποία διαπράττει το καθεστώς του Κιέβου. Για το σκοπό αυτό, θα επιδιώξουμε να αποστρατικοποιήσουμε και να «αποναζιστικοποιήσουμε» την Ουκρανία, να δικάσουμε όσους διέπραξαν αιματηρά εγκλήματα εναντίον πολιτών».
3. Εκτιμάται πως όλες αυτές οι ομάδες Ρώσων ακροδεξιών έχουν εδραιωθεί γύρω από την οργάνωση Russian Imperial Movement, που υπηρετεί την «λευκή ανωτερότητα» και τη σλαβική υπεροχή και διατηρεί πολύ στενές σχέσεις με το κόμμα του Πούτιν .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου