Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

Αντί «καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια», μια πρόταση επιστροφής… προς τα μπρος!


Δεν είναι δυνατόν να  περιμένουμε άπρακτοι την έξοδο από το «συνεχές και ατελεύτητο μνημόνιο» του Τσίπρα ή να μας «ξανασώσει» ο Μητσοτάκης!
Οι περισσότεροι νεοέλληνες  περίμεναν μέχρι τώρα, μετέωροι και άπρακτοι, ότι η κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ θα μας έλυνε όλα τα προβλήματα: Να συμφωνήσει με τους «θεσμούς», να εξασφαλίσει χρηματοδότηση, να αποτρέψει τη «λιτότητα», την «ανθρωπιστική» και «περιβαλλοντική» κρίση κ.λπ. Και αυτή η Κυβέρνηση κάθε άλλο παρά έλυσε αυτά τα προβλήματα, έφερε ένα σκληρότερο μνημόνιο-μετατρέποντας το «ΟΧΙ» της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού σε ΝΑΙ- σαν αποτέλεσμα της «σθεναράς διαπραγμάτευσης» με τους πιστωτές. Και για να το εφαρμόσει χωρίς τα «βαρίδια» των μετέπειτα ΛΑΕ, Πλεύση Ελευθερίας, DiEM25-GR, έκανε «φαστ τρακ» εκλογές τον Σεπτέμβρη του `15, για μια νέα  «ισχυρή εντολή» από το ζαλισμένο «πόπολο». Πριν προλάβει αυτό να αντιληφθεί ότι οι υποσχέσεις των εκλογών, θα ακολουθήσουν το δρόμο των προηγούμενων που δεν κρατήθηκαν, παρά το ότι ο Τσίπρας ήθελε να «πρωτοτυπήσει και να τις κρατήσει»!
Και πραγματικά: με το 3ο διαρκές και ατελεύτητο μνημόνιο για την επίτευξη μεγάλων αυτοκτονικών πλεονασμάτων, κατέρρευσαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και ιδίως της μεσαίας τάξης.
​Όσοι όμως από μας έχουν αντιληφθεί καθαρά αυτές τις εξελίξεις και δεν έχουν ακόμη παραιτηθεί από την κοινωνικοπολιτική τους δράση, δεν μας μένει παρά να διαμορφώσουμε «από τα κάτω» ένα απαραίτητο ρεαλιστικό και ελκυστικό πολιτικό πρόγραμμα για το ξεπέρασμα της σημερινής κατάρρευσης και συγχρόνως για τη μετάβαση σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία.
Δε μας μένει τίποτα άλλο σε αυτή την χώρα, από το να αναζητήσουμε ουσιαστικές ριζοσπαστικές λύσεις!
Η Ελλάδα έγινε ο αδύνατος κρίκος στον παγκόσμιο καπιταλισμό, λόγω της μανίας της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, για ανάπτυξη που δεν στηριζόταν στον πρωτογενή- δευτερογενή τομέα (γεωργία, μεταποίηση, καινοτομία κ.λπ.), αλλά στον τριτογενή (κατανάλωση, εμπόριο, τουριστικές υπηρεσίες κ.λπ.) και στις κάθε είδους οικοδόμηση και κατασκευές.
Ο «εκσυγχρονισμός» που υποτίθεται έγινε -χωρίς να υπολογίζεται το οικονομικό και το περιβαλλοντικό κόστος του-στηρίχθηκε σε δάνεια κύρια από το εξωτερικό. Σε αυτό βοήθησε και η είσοδος στην Ευρωζώνη, γιατί αύξησε τη δανειοληπτική πίστη λόγω του κοινού νομίσματος. Όλοι άρχισαν να δανείζονται εύκολα.
Ο τουρισμός αναδείχθηκε στη «μεγάλη βιομηχανία» της χώρας και ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού προσπάθησε να επιβιώσει προσφέροντας υπηρεσίες κατά τη «τουριστική σαιζόν», αφήνοντας κατά μέρος τις άλλες δραστηριότητες και τη γεωργία.
Και αυτή η κατεύθυνση -που υλοποιούταν από ένα πολιτικό προσωπικό κάθε άλλο παρά αξιόλογο-κατέρρευσε στα πλαίσια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Λόγω της άρσης της «εμπιστοσύνης των πιστωτών», η δομική κατά βάση ελληνική κρίση μετατράπηκε σε κρίση των δημοσιονομικών χρεών. Αυτή έφερε και τις πολιτικές της τρόικας και των «μνημονίων».
Και η σημερινή, αλλά και οι επόμενες κυβερνήσεις των κομμάτων εξουσίας, θα είναι υποχρεωμένες –με τη «βοήθεια» των θεσμών της ΕΕ-να εφαρμόσουν τέτοιες πολιτικές, ώστε να επιστραφούν με οποιοδήποτε τρόπο τα χρέη στους διεθνείς και ντόπιους πιστωτές.
Εξάλλου η ευρωπαϊκή ελίτ δε μπορεί πια να διατηρεί πολυπληθείς μεσαίες τάξεις και θέλει να τις συρρικνώσει, ξεκινώντας από την Ελλάδα και τη Ν. Ευρώπη. Με τα προγράμματα «σωτηρίας» επιδιώκει τη «φτωχοποίηση» όλων των Ελλήνων «από κάτω», με τη δημιουργία ελλειμμάτων και άρα συνέχισης  της δανειοδότησης από τους «πιστωτές» και της πληρωμής των δανείων από τα σημερινά και αυριανά «υποζύγια». Για να συνεχίζεται η εξάρτηση της χώρας και το «πάρτυ» της ντόπιας και διεθνούς κυρίαρχης τάξης, σε ένα φαύλο κύκλο.
Θα χρειασθεί, μέσα από την όξυνση της κρίσης, να αντιληφθούν τα ελληνικά μεσοστρώματα μαζί με τους εργαζόμενους και άνεργους, ότι είναι ψευδαίσθηση η επιθυμία να επιστρέψουν προς τα πίσω, στην προ κρίσης κατάσταση. Δεν θα είναι δυνατόν να «ανελιχθούν» πλέον κοινωνικά και να επιδιώξουν την «ευημερία» μέσω της αύξησης του κομματιού της πίτας που τους αναλογεί. Θα χρειασθεί να αντιληφθούν καθαρά ότι η ευζωία τους δε μπορεί να ταυτισθεί με την ατομική κατανάλωση  και ατομική στάση.
Μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν επιδιώξουν την επιστροφή …προς τα μπρος, μέσω της ανάδειξης άλλων σημαντικών αξιών και προτεραιοτήτων: της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της κοινότητας, της φιλίας, της ελευθερίας, του αυτοκαθορισμού, της κοινωνικής-αλληλέγγυας οικονομίας, της στήριξης στην αφθονία των κοινωνικών-συλλογικών αγαθών μας και στους δίκαια κατανεμημένους περιορισμένους φυσικούς πόρους μας.
Να αντιληφθούμε όλοι ότι δε μπορεί να συναινούμε πλέον στον μέχρι τώρα τρόπο ανάπτυξης και διακυβέρνησης που μας οδήγησε εδώ.
Να δημιουργήσουμε ένα κίνημα, που ξεκινώντας από την «άμυνα»: δεν «πληρώνουμε τα χρέη τους», «δε πουλάμε τα κοινωνικά και δημόσια αγαθά μας, ούτε τους φυσικούς μας πόρους και το περιβάλλον μας», «δε χρειαζόμαστε τα λεφτά τους» κ.λπ., να προχωρήσει επιθετικά στη δημιουργία εναλλακτικών μορφών ατομικής και κοινωνικής ύπαρξης. Να διαμορφώσει και να βάλει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα από τα κάτω, για τους «από κάτω», που θα δίνει λύσεις στην καθημερινότητά τους, αποτινάζοντας από πάνω τους το καθεστώς της αποικίας χρέους, στο οποίο βρίσκεται η χώρα, αλλά και θα αλλάζει την κυρίαρχη ατομική και κοινωνική συνείδηση του ατομικισμού που έχει διαμορφώσει τον κυρίαρχο σημερινό ανθρωπολογικό τύπο  της ελληνικής κοινωνίας, ανεξάρτητα της ταξικής του προέλευσης.
Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να πάρει μαζί του έναν κρίσιμο αριθμό πολιτών της ελληνικής κοινωνίας, και να την οδηγήσει σε ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» για μετάβαση σε μια μετακαπιταλιστική οργάνωσή της:
-Με διαμόρφωση συνθηκών ενδογενούς και τοπικής παραγωγής και διανομής μέσα από την προώθηση ομάδων παραγωγών, συνεταιρισμών παραγωγών-καταναλωτών για απευθείας διακίνηση τροφίμων και άλλων χρηστικών προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, συνεταιριστικών μικρών μαγαζιών, δικτύων διανομής και τοπικών συστημάτων ανταλλαγών κ.λ.π.,
-Με επαναπροσδιορισμό γενικότερα από την κοινωνία των βασικών της αναγκών και του τρόπου ικανοποίησή τους, όσο γίνεται λιγότερο μέσω των αγορών και της ατομικής κατανάλωσης.
-Με στήριξη στα συλλογικά αγαθά και με μικρότερο κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα, σε ισορροπία με τη φύση.
-Με επιδίωξη περισσότερο της αυτοανάπτυξης-αυτοπραγμάτωσης των πολιτών μέσα από αντίστοιχη εκπαίδευση και συμμετοχή στις δομές αυτοοργάνωσης όλων των επιπέδων (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτιστικών, πολιτικών), μέσα από  τη κοινωνικοποίηση της εκπαίδευσης και παιδείας  και την ενσωμάτωσή της στην κοινωνική ζωή και στην παραγωγική διαδικασία και κάτω από τον έλεγχο των πολιτών και των άμεσων παραγωγών.
-Επιλέγοντας τη στρατηγική της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης:
Η Τοπικοποίηση προτείνεται σαν μια στρατηγική με την οποία θα απαντήσουμε στην «υπαρκτή» παγκοσμιοποίηση και θα επιδιώξουμε τη στροφή σε μια αποκεντρωμένη, επανατοπικοποιημένη, αυτοδιαχειριζόμενη, αταξική, οικολογική κοινωνία της ισοκατανομής, που θα έχει σαν κύτταρο την αυτοδύναμη κοινότητα και το δήμο και θα στηρίζεται στην ομοσπονδιοποίηση δήμων-περιφερειών-εθνών μέσω της θέσμισης της Άμεσης Δημοκρατίας με τη μορφή του Δημοκρατικού Ομοσπονδισμού Κοινοτήτων, Δήμων και Περιφερειών. Για το ξεπέρασμα του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης, της κλιματικής-οικολογικής καταστροφής, του καπιταλισμού και του εθνικού κεντρικού κράτους.
Είναι μια στρατηγική στα πλαίσια των γενικότερων προταγμάτων της «απο-ανάπτυξης», της αυτοδιαχείρισης, της «αμεσης δημοκρατίας» και του «κοινοτισμού»
Προτείνεται σαν μια στρατηγική, στα πλαίσια επιλογής ενός μοντέλου αποανάπτυξης και αναβίωσης του κοινοτικού πνεύματος για να ξεπεράσουμε τη κρίση, αλλά και για να αποχαιρετήσουμε τον καπιταλισμό που μας οδηγεί στη βαρβαρότητα και την οικο-καταστροφή.
Αυτή η στρατηγική μπορεί να υλοποιηθεί καλύτερα αν επιδιώξουμε τα παρακάτω:
•  Στήριξη όσο γίνεται περισσότερο στους τοπικούς πόρους κάθε περιοχής και όσον αφορά στη γεωργία στις τοπικές ποικιλίες και ράτσες
•  Τοπική ποιοτική παραγωγή για τις ανάγκες κυρίως της αλυσίδας: πολίτης, κοινότητα, δήμος-περιφέρεια και επικράτεια και όχι οπωσδήποτε με κριτήριο το συγκριτικό πλεονέκτημα στη παγκόσμια αγορά
•  Δίκτυα Ανταλλαγών-Τοπικά Νομίσματα- Tοπική αγορά των μικρών αποστάσεων
•  Μεγαλύτερη συμμετοχή σε θεσμούς αυτοδιαχείρισης μικρής κλίμακας, όπου είναι πιο εύκολος ο έλεγχος από την τοπική κοινωνία.
Εφαλτήρας για την οικονομία μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας, ο τομέας ένδυσης-υπόδησης, ο ενεργειακός τομέας με αιχμή στις ΑΠΕ και ο τομέας του ήπιου οικοτουρισμού για δημιουργία επιπλέον τοπικού εισοδήματος
Εφαλτήρας για τη διαμόρφωση αντίστοιχης πολιτικής οι τοπικές  κινήσεις πολιτών που παρεμβαίνοντας στις τοπικές κοινωνίες και συμμετέχοντας στις τοπικές εκλογές θα απαιτήσουν «συμμετοχικούς προϋπολογισμούς» στους δήμους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου