Στη λέξη φιλανθρωπία
υπάρχει μια βαθιά αντίφαση, στα όρια του οξύμωρου. Ο άνθρωπος είναι
απλώς άνθρωπος, δεν μπορεί να είναι φιλάνθρωπος. Όπως ο λύκος δεν μπορεί
να είναι φιλόλυκος, ούτε η κότα φιλόκοτα και ο σκύλος φιλόσκυλος. Ο
σκύλος, ναι, μπορεί να είναι φιλάνθρωπος, ως το κατεξοχήν κατοικίδιο που
έχει μια σχεδόν αυτοκαταστροφική προσκόλληση στο είδος μας. Η κότα δεν
θα μπορούσε να είναι ποτέ φιλάνθρωπη, αν είχε μια ελάχιστη επίγνωση του
προορισμού της ως σούπας ή κοκκινιστής. Η γάτα, αν και εξίσου
προσκολλημένη στον άνθρωπο και τα ενδιαιτήματά του, δεν είναι
φιλάνθρωπη. Είναι απλώς φίλαυτη. Κι επειδή αγαπάει τον εαυτό της
περισσότερο από οτιδήποτε άλλο- αν μπορεί να αποκληθεί αγάπη το ένστικτο
αυτοσυντήρησης που έχει κάθε ον-, συμβιβάζεται με την αναγκαστική
συνύπαρξή της με τον άνθρωπο. Είναι μια κατεξοχήν φιλόγατα που συνδέεται
με μνημόνιο κατανόησης με τον άνθρωπο, αν υποθέσουμε ότι η βάση της
συνύπαρξής της μ’ αυτόν είναι να πιάνει ποντίκια ή να προσφέρει το σώμα
της στην ανθρώπινη ανάγκη για τρυφερότητα και χάδι....
Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου