Η αγάπη και η ελπίδα.

Το παρακάτω κείμενο το πήρα με το ταχυδρομείο και το αναρτώ:

Σήμερα το πρωί κοιτώντας γύρω και δίπλα μου στο μετρό έκανα μια θλιβερή διαπίστωση...

Εχουμε γίνει ένα σκυθρωπό έθνος.

Παντού μουτρωμένοι άνθρωποι.

Παντού θυμωμένοι, οργισμένοι και απελπισμένοι.

Ανθρωποι που δεν βλέπουν μέλλον ούτε για τους ίδιους ούτε και για τα παιδιά τους...

ίσως ούτε και για τα παιδιά των παιδιών τους.

Οι ειδικοί λένε ότι η κατάθλιψη μας θερίζει.

Οι αυτοκτονίες βρίσκονται πλέον σε "σκανδιναβικά" επίπεδα...

Οι παπούδες μας έζησαν κι αυτοί καταστάσεις οικονομικά τραγικές. Πέρασαν, καταστροφές, κατοχή,

εμφυλίους, χρεοκοπίες τα πάντα. Ομως δεν αυτοκτονούσαν, δεν ταλαιπωρούνταν από κατάθλιψη. Γιατί;

Για έναν πολύ απλό λόγο. Είχαν ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Και προπαντώς δεν είχε πληγεί η ελληνική ψυχοσύνθεσή τους.

Υπήρχε συμπόνοια. Αλληλεγγύη. Η γειτονιά ήταν στο πλευρό του κάθε μέλους της....

Κι αυτό ήταν κάτι παραπάνω από παρήγορο. Στήριζε την κοινωνία. Στήριζε την οικογένεια...

Και οι πολιτικοί όσο διεφθαρμένοι κι αν ήταν και τότε, όμως δειλά δειλά βελτίωναν την ζωή των Ελλήνων...

Κι αυτό ήταν ελπιδοφόρο...

Είναι σίγουρα παρήγορο όταν βλέπεις το παιδί σου να ζει καλύτερα από εσένα...

Σήμερα πιάνω πολύ συχνά τον εαυτό μου να λέει στον γιό μου "Εσύ δεν πρόλαβες να ζήσεις όσα

ζήσαμε εμείς παιδί μου"... "Εμείς προλάβαμε και ζήσαμε έστω και λίγο καλύτερα από τους γονείς μας

αλλά κυρίως ζήσαμε καλύτερα από εσένα...".

Και το παιδί καταλαβαίνει...

Οταν βλέπει την απελπισία στα μάτια των συμφοιτητών του. Οταν τους ακούει να λένε ότι πρέπει να φύγουν

να γλυτώσουν. Οταν βλέπει τους γονείς του να ρημάζουν στην ανεργία... Ακόμα κι όταν βλέπει τις

οικογενειακές φωτογραφίες μιας άλλης εποχής, καταλαβαίνει....

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί ρωτούσα τον πατέρα μου "πως ζούσε αυτός όταν ήταν παιδί σε μια φτώχια

πρωτόγνωρη"...

Προχθές (παπούς τωρα πιά) μου είπε ότι "δεν είχε κανένα παιχνίδι σαν παιδί"...

Κάποιος θείος του κάποτε του έφερε ένα αεροπλανάκι από το εξωτερικό και το φύλαγε σαν θησαυρό...

Τα ίδια και η μάνα μου...

"Δεν είχα ούτε μια κούκλα σαν παιδί" μου είπε...

Οι άνθρωποι πολύ απλά ενδιαφέρονταν μόνο για να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους....

Αυτό με τρόμαζε θεωρούσα ότι ήταν μια εποχή σκληρότητας και κοινωνικής αδικίας...

Ομως η απάντηση από τον πατέρα μου ήταν καταλυτική...

"Μεγαλώναμε με αγάπη κι ελπίδα"....

Αυτά είναι λοιπόν που λείπουν σήμερα....

Η αγάπη και η ελπίδα.

Κάποιοι φίλοι μου λένε μην τα παραλές. Σήμερα τα παιδιά έχουν τα κινητά τους την τεχνολογία, το ίντερνετ.

Εσύ τα είχες; Αρα ζούνε καλύτερα....

Λάθος. Η σύγκριση δεν είναι τεχνολογική. Η εξέλιξη της τεχνολογίας δεν έχει σχέση με την ψυχοσύνθεση και την

οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση...

Δεν έχει σχέση με την αγάπη και την ελπίδα...

Κινητά και ίντερνετ απολαμβάνουν ακόμα και οι λαθρομετανάστες που ζουν 30-30 σε τρώγλες βρώμας....

Γιατί δεν αυτοκτονούν; Γιατί ελπίζουν σε κάτι καλύτερο...

Η εικοσάχρονη κοπέλα που αυτοκτόνησε προχθές πέφτοντας από τον 6ο όροφο είχε κινητό και ίντερνετ αλλά

πήδηξε στο κενό.... γιατί δεν είχε την αγάπη και την ελπίδα.

Αυτό που πρέπει να ξαναβρούμε.

Και να το περάσουμε στα παιδιά μας.