αι στο ύστερο Βυζάντιο οι συνθήκες σκληρής δουλοπαροικίας «ασιατικού
τύπου», οδηγούσαν στη δημιουργία κοινοτικής οργάνωσης της καθημερινής
ζωής των ανθρώπων, όταν ήθελαν να επιβιώσουν ξεφεύγοντας από τα δεσμά
των γαιοκτημόνων, που «στερούσαν από τους φτωχούς ακόμα και τον ήλιο». Η
εξουσία και κρατική γη είχε περάσει σταδιακά από τον αυτοκράτορα προς
τους μεγαλοφεουδάρχες των περιοχών. Υπήρχαν μεγάλες θρησκευτικές
συγκρούσεις μεταξύ ορθόδοξων-αιρετικών και «ησυχαστών-ζηλωτών», αλλά και
πολιτικές συγκρούσεις μεταξύ «αυτοκρατορικών-αντιαυτοκρατορικών»,
μεταξύ διάφορων ηγεμόνων, μεταξύ των ομάδων του ιερατίου. Αλλά η
ουσιαστική σύγκρουση ήταν κοινωνική: από κάτω οι εξαθλιωμένοι
δουλοπάροικοι της υπαίθρου μαζί με τους ναυτικούς τους τεχνίτες και τους
εμπόρους και από πάνω οι ευγενείς γαιοκτήμονες και το εκκλησιαστικό
ιερατείο.
Πολλές φορές αυτή η σύγκρουση οδηγούσε τους τότε «από κάτω» και ιδίως τους αγρότες σε σπασμωδικές παροδικές εξεγέρσεις, που συνήθως πνίγονταν στο αίμα. Από τον 13ο και 14ο όμως αιώνα η σύγκρουση άρχισε να γίνεται πιο ουσιαστική και να παίρνει έντονο κοινωνικό χαρακτήρα. Αυτό φάνηκε πιο καθαρά στην περίπτωση της Θεσ/νίκης....
Πολλές φορές αυτή η σύγκρουση οδηγούσε τους τότε «από κάτω» και ιδίως τους αγρότες σε σπασμωδικές παροδικές εξεγέρσεις, που συνήθως πνίγονταν στο αίμα. Από τον 13ο και 14ο όμως αιώνα η σύγκρουση άρχισε να γίνεται πιο ουσιαστική και να παίρνει έντονο κοινωνικό χαρακτήρα. Αυτό φάνηκε πιο καθαρά στην περίπτωση της Θεσ/νίκης....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου