Του
Παναγιώτη Λαμπρόπουλου
Κλείνουν
σήμερα 10 Φεβρουαρίου, 77 χρόνια από την εξέγερση των πεινασμένων και ανέργων
της Μυτιλήνης, τον Φλεβάρη του 1936. Είναι μια άγνωστη πτυχή του εργατικού
κινήματος στην «κόκκινη Λέσβο», αρκετά όμως διδακτική και χρήσιμη στις ημέρες
που έρχονται. Επιχειρούμε λοιπόν μια «αποδελτίωση» των γεγονότων , έτσι όπως
καταγράφηκαν στον Ριζοσπάστη της εποχής.
Η πείνα
Τον χειμώνα
του 1936 η πείνα γονατίζει τον εργαζόμενο λαό και ιδιαίτερα τον αγροτικό κόσμο
του νησιού, Η κακοκαιρία και το κακό μαξούλι, που εκείνη τη χρονιά
έπεσε κάτω από 80% χειροτέρεψε την κατάσταση. Η ανεργία μαστίζει μεγάλο
μέρος του πληθυσμού.
Σύμφωνα με
τα δημοσιεύματα του Ριζοσπάστη της εποχής, σε ορισμένες κατηγορίες εργατών το
50% ήταν άνεργοι. Στους καπνεργάτες το ποσοστό αγγίζει το 100%. Η κρίση αγγίζει
όλες τις εργαζόμενες τάξεις, ακόμα και τους μικροεπαγγελματίες και τους
μικροεμπόρους.
Επιτροπές
ανέργων, εργατικά σωματεία, γυναικόπαιδα πηγαίνουν στην Γενικό Διοικητή του
νησιού τον Λέκα, ζητώντας επιδόματα για να μπορέσουν να ζήσουν. Εκείνος τους
ζητάει υπομνήματα για να τα στείλει στην κεντρική κυβέρνηση. Εν΄ το μεταξύ στα
χωριά και στη πόλη οι πεινασμένοι συντηρούνται με βοηθήματα. Αντιγράφουμε
από τον Ριζοσπάστη: «σε μερικά χωριά όπως στα Πάμφιλα και στη Μόρια
αναγκάστηκαν οι αρχές να δίνουν επί τρείς ημέρες μισή οκά ψωμί και 5 δραχμές
την ημέρα σε κάθε οικογένεια ανέργων και απόρων.
Στην Αγιάσσο
η κοινότητα αναγκάστηκε να ψηφίσει ένα κονδύλι από 8.000 δραχμές και άλλες
5.000 η εκκλησία. Μέσα στη Μυτιλήνη ο δήμαρχος αναγκάστηκε να μοιράζει μερικά
δεκάρικα για να καλμάρει λίγο την αγανάκτηση των ανέργων»
Η εξέγερση
της Δευτέρας 10 Φλεβάρη
…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου