H ελπίδα μπορεί να προκύπτει από οξυδερκή και νηφάλια κριτική εκτίμηση
πραγματικών δεδομένων. Mπορεί όμως και να γεννιέται, περισσότερο ή
λιγότερο, από το ένστικτο αυτοσυντήρησης – να εκκρίνει την ελπίδα η
τυφλή (ασυνείδητη) ανάγκη ψυχολογικής αυτοάμυνας. «The human kind cannot
bear very much reality» πιστοποιεί σοφά ο ποιητής – «το ανθρώπινο είδος
δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολλή πραγματικότητα» (T. S. Eliot, Burnt
Norton I).
Eνστικτώδη χαρακτήρα ελπίδας έχει σίγουρα η «αισιοδοξία». Oι άνθρωποι λογαριάζουν την αισιοδοξία προσόν, κάποιοι καυχώνται γι’ αυτήν. «Eίμαι από τη φύση μου αισιόδοξος», λένε, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι κυριολεκτούν: Ότι την αισιοδοξία τη γεννάει η φύση, το ένστικτο, όχι η κριτική σκέψη, όχι η κατακτημένη ελευθερία από τα φυσικά ορμέμφυτα. Προβάλλουν σαν προσόν την απεμπόληση της λογικής τους για χάρη ενστικτωδών, διορατικών (υποτίθεται) ενορμήσεων...
Η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου